Jesteśmy społecznością, która kocha książki

bCzuję lekki niedosyt po lekturze tej pozycji.Brakuje mi trochę spójności. Rozumiem zamysł autora, w końcu alkohol zazwyczaj odgrywa drugorzędną rolę w narracji historycznej. Jednakże doceniam próbę zarysowania zjawiska. Być może moja subiektywa reakcja była zamiarem autora, bowiem jak sam wspomina pragnie by jego praca była wstępem do rozważań i liczy na to, że któryś z badaczy rozwinie kiedyś jego króciutką syntezę by dać upust być może lepszemu dziełu. Ogrom wspomnień i pamiętników żołnierskich z okresu II wojny światowej może stanowić problem logistyczny, zwłaszcza w kontekście lingwistycznym. W kontekście treści ubawiła mnie historia o brzydkich Rosjankach służących w szeregach Armii Czerwonej i uosabiających wschodnią kulturę picia, przynajmniej widzianych w taki sposób oczami Brytyjczyków. Ogólnie książka jest lekka, krótka i porusza dość interesujący fragment z życia codziennego żołnierzy służących w różnych armiach podczas II wojny światowej, jednak fanatycy historii nie zadowolą się, zdawkowymi informacjami źródłowymi w niej zawartymi. Wspomnienia żołnierskie zdecydowania bardziej oddadzą ducha czasów wojennych niż sama książka.

bCzuję lekki niedosyt po lekturze tej pozycji.Brakuje mi trochę spójności. Rozumiem zamysł autora, w końcu alkohol zazwyczaj odgrywa drugorzędną rolę w narracji historycznej. Jednakże doceniam próbę zarysowania zjawiska. Być może moja subiektywa reakcja była zamiarem autora, bowiem jak sam wspomina pragnie by jego praca była wstępem do rozważań i liczy na to, że któryś z...

Po lekturze tej pozycji książkowej, dochodzę do konkluzji, że elity międzywojenne posiadły niebywały warsztat intelektualny oraz zmysł polityczny. Trudno dostrzec w dzisiejszej polityce, uprawianej na gruncie polskim, tak wyróżniające się postacie.Dominuje raczej kult nijakości i pompatycznego populizmu. Zdaje się, że niektóre cechy dobrego polityka, zostały dramatycznie zdewaluowane i zdeptane przez reżim komunistyczny oraz niektóre rządy w demokratycznej Polsce. Oczywiście istnieją wyjątki, wielu polityków stara się nawiązywać do idei i koncepcji wypracowanych właśnie w dwudziestoleciu międzywojennym i podczas okupacji niemieckiej. Widać nawet analogie, być może czysto subiektywne w postępowaniu niektórych współczesnych polityków i fascynacji osobą Stanisława Kota. :D Polskie piekiełko mimo różnych stanowisk politycznych odegrało ogromną rolę w życiu narodu polskiego. Chociażby amnestia polityczna ze słynnego porozumienia Sikorski-Majaki, uratowała życie wielu żołnierzom jak i cywilom polskim. Jednocześnie autor skupił się na życiu, atmosferze i mentalności nie tylko administracji publicznej, ale również zwykłych żołnierzy, artystów, szpiegów i innych ciekawych i nieco przemilczanych osobowości żyjących w tych trudnych czasach. Niektóre przytoczone historie mogłyby stanowić świetny scenariusz do filmu jak chociażby wywózka złota z Banku Polskiego, wywózka z okupowanej ojczyzny żon i córek generałów lub działalność "dyplomatyczna" Józefa Retingera czy Krystyny Skarbek. Miłośnik historii znajdzie w tej książce mnóstwo wycinków z pamiętników świadków historii oraz autentyczne fotografie. Jednocześnie autor nie ukrył przed czytelnikami niechlubnych fragmentów z życia niektórych wojennych bohaterów. Wielu przecież z nich powróciło do ojczyzny po zakończeniu działań wojennych. Jednocześnie zasmucają losy powojenne bohaterów, którzy odcięci od zapomóg rządowych, zmuszeni byli do wykonywania zawodów najprostszych lub byli aresztowani i osądzani we własnej ojczyźnie.Amatorzy historii znajdą w tej książce opis życia codziennego oraz nastrojów politycznych, które pozwolą mu w jakimś stopniu zrozumieć złożoność podejmowanych decyzji. Reasumując książka jest warta uwagi i zapada w pamięć, a zwłaszcza rozdział dotyczący polskich lotników z dywizjonu 303.

Po lekturze tej pozycji książkowej, dochodzę do konkluzji, że elity międzywojenne posiadły niebywały warsztat intelektualny oraz zmysł polityczny. Trudno dostrzec w dzisiejszej polityce, uprawianej na gruncie polskim, tak wyróżniające się postacie.Dominuje raczej kult nijakości i pompatycznego populizmu. Zdaje się, że niektóre cechy dobrego polityka, zostały dramatycznie...

Abchazja to książka wieńcząca tryptyk kaukaski W. Góreckiego. Jednakże kolejność czytania można wybrać dowolną, ponieważ Górecki wyposaża czytelnika w elementarną wiedzę na temat regionu kaukaskiego, przybliża mentalność dzięki czemu łatwiej można zrozumieć postępowania tych małych na w pół-europejskich i na w pół-azjatyckich państewek.

Jest to zapis burzliwej historii tej nieuznawanej w świecie republiki. Górecki przybliża czytelnikom zapis konfliktu abchasko-gruzińskiego, którego jako reporter wojenny doświadczył. Zbiera świadectwa ludzi, którzy przekazali mu obraz wojny widziany oczami Abchazów, Gruzinów, Ormian, Greków, a przede wszystkim sąsiadów, przyjaciół, rodzin, małżeństw, rodziców, braci i sióstr, wyłaniając w miarę obiektywny obraz sytuacji lokalnej, regionalnej i globalnej dotyczącej konfliktu abchasko-gruzińskiego.

Pozycja znakomicie oddaje ducha ludów kaukaskich, zwłaszcza zarys wierzeń narodowości zamieszkujących teren Abchazji. Zdumiewa fakt zachowania w tych społecznościach kultów pogańskich mimo zadeklarowanej przynależności do prawosławia lub islamu. (według jednego Abchaza- Prawosławie deklaruje 80% wyznawców, islam, buddyzm, judaizm, ormiański kościół, grekokatolicy- 20%; a całe 100% to poganie :P).Brak uczestnictwa w życiu religijnym, poniekąd tłumaczy niniejszy cytat: "Naprawdę, nigdy nie widziałem w Abchazji meczetów – wspomina Iskander. – Nie było ich. Mułłowie byli, ale meczetów nie widziałem. Zachowały się stare świątynie chrześcijańskie i pogańskie swiatiliszcza. Życie religijne toczyło się własnym rytmem." O przywiązaniu do tradycji oraz silnej wierze w jej moc świadczy również historia Ławrika z rodu Achbów i sile rzuconej na jego ród klątwy.

Książka zawiera również wątki biograficzne ścieżki naukowej autora. (współpraca z Hanną Krall, Ryszardem Kapuścińskim) Górecki spotyka się i rozmawia z wysoko postawionymi urzędnikami państwowymi ("samozwańczych" według większości świata, a przede wszystkim Gruzinów) tj: prezydent W. Ardzinba, premier S. Bagapsz, ministrami, naukowcami, literatami, wojskowymi, dziennikarzami, taksówkarzami, najzwyklejszymi ludźmi, mieszkańcami Kaukazu. Z tych spotkań wyłania się usystematyzowana chronologicznie oraz metodologicznie wiedza.

Abchazja to również zapis sztucznie wytworzonej i podsycanej z zewnątrz, żarliwej nienawiści dwóch narodów względem siebie. Nienawiści, która skierowała sąsiadów, przyjaciół, krewnych przeciwko sobie. Jednakże wynika ona również z czystej niewiedzy i wzajemnego niezrozumienia Abchazów i Gruzinów. Cytując Góreckiego: "Obok zrozumiałej po wojnie nieufności odkrywamy całe pokłady ignorancji, stereotypów, zwykłych bujd na resorach. Abchazowie wiedzą o Gruzinach niewiele, Gruzini o Abchazach jeszcze mniej. Ale jednym i drugim wydaje się, że wiedzą wszystko."

Górecki opisuje próby nawiązania przez zwaśnione strony porozumienia, jednakże wszystkie takie akcje były zaprzepaszczane. Wynika to z upartości i coraz większej roszczeniowości zarówno Abchazów jak i Gruzinów oraz z "pomocy" trzeciego aktora- Federacji Rosyjskiej, która "woli konflikty zamrożone, zakonserwowane. Trzyma wtedy w szachu obie strony, korzystając z tego, że wciąż jest silna, że kontroluje szlaki komunikacyjne, że ma w regionie swoje wojska."

Wreszcie książka ukazuje tragiczne losy jednostek, które musiały uciekać przed wojną i zostawiając cały swój dobytek na pastwę wojsk czy to gruzińskich czy abchaskich, czy ochotników z Czeczenii, którzy pojawiali się w każdym miejscu gdzie tylko przeprowadzano operacje zbrojne. Nie dziwi więc fakt, że walcząc w większości współczesnych wojen, naród Wajnachów nabrał doświadczenia niezbędnego w walce o własną suwerenność. Po drugie kierowali się oni czystym idealizmem i wręcz narcystycznym egoizmem: "Któryś pyta mnie, czy przez Polskę można się dostać do Jugosławii – bo chciałby jeszcze powalczyć, a tam wojna trwa w najlepsze."

Reportażysta odnajduje wątki polskie na Kaukazie: nadawanie imion polskich Abchaskim dzieciom, wbrew zaleceniom władz w Moskwie i Tbilisi, opis epizodycznej roli Polaka Janusza Godawy w działaniach wojennych prowadzonych w Abchazji oraz ślady polskich zesłańców i powstałej tutaj emigracji.

Abchazja jest jak psująca się mandarynka, mdląco słodka jak kaukaska gościnność i jednocześnie niezdatna do przełknięcia jak rozwiązanie konfliktu drogą dyplomatyczną.

Abchazja to książka wieńcząca tryptyk kaukaski W. Góreckiego. Jednakże kolejność czytania można wybrać dowolną, ponieważ Górecki wyposaża czytelnika w elementarną wiedzę na temat regionu kaukaskiego, przybliża mentalność dzięki czemu łatwiej można zrozumieć postępowania tych małych na w pół-europejskich i na w pół-azjatyckich państewek.

Jest to zapis burzliwej historii tej...