Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiałam tę książkę w dzieciństwie. Wszystko było w niej takie magiczne i tajemnicze!

Uwielbiałam tę książkę w dzieciństwie. Wszystko było w niej takie magiczne i tajemnicze!

Po przeczytaniu wszystkich wydanych w Polsce książek Joss Stirling, jej historie stają się dla mnie powoli przewidywalne. Poza tym ten schemat, jaki sama sobie narzuciła autorka, też powoli staje się aż zbyt widoczny. Para głównych bohaterów poznaje się i już po chwili stwierdzają, że nie czują do siebie zbytniej sympatii. Kiedy nagle okazuje się, że są jednak swoimi przeznaczonymi, następuje u nich całkowita zmiana w myśleniu i zaczynają zachowywać się jak typowa zakochana parka. Całuski, przytulaski... Co z tego, że jeszcze dzień wcześniej nie potrafili ze sobą normalnie rozmawiać? Też te główne bohaterki, wszystkie wydają mi się być aż zbyt podobne do siebie.
Sama nie wiem dlaczego, ale mimo wszystko gorąco polecam wam tę książkę. Nawet jeżeli powieści Joss Stirling nie mają jakieś zbytniej wartości, to spełniają swoją rolę- trzymają w napięciu i zapewniają kilka godzin przyjemnej rozrywki.
Tak zagłębiając się bardziej w ten tom, to wydaje mi się, że jego antagonista był najgorszy z tych, jakich dotychczas stworzyła Stirling. Serio, takiego psychola to dawno nie widziałam.

Po przeczytaniu wszystkich wydanych w Polsce książek Joss Stirling, jej historie stają się dla mnie powoli przewidywalne. Poza tym ten schemat, jaki sama sobie narzuciła autorka, też powoli staje się aż zbyt widoczny. Para głównych bohaterów poznaje się i już po chwili stwierdzają, że nie czują do siebie zbytniej sympatii. Kiedy nagle okazuje się, że są jednak swoimi...

"Trzy metry nad niebem" jest to jedna z najgorszych powieści, jaką czytałam w życiu. Główni bohaterowie- dno. Fabuła- dno. Styl pisania- dno. Nie wiem co mnie podkusiło, żeby się za to zabierać. Moja kuzynka ostrzegała mnie, aby w życiu nie sięgać po tę powieść. Niestety, ale mój wrodzony opór wygrał i gdy tylko zobaczyłam tę książkę w mojej szkolnej bibliotece, ochoczo wzięłam ją ze sobą.
Główna bohaterka - Babi - jest wybitną uczennicą, a jej bogaci rodzice zapewniają jej bezpieczny i wygodny byt. Pewnego dnia Babi poznaje niebezpiecznego chuligana - Stepa - i jej życie nabiera zupełnie innego tempa. Nielegalne wyścigi na motorach, pijackie imprezy nad basenem o północy oraz seks są czymś, czego Babi próbuje po raz pierwszy w swoim życiu. W wyniku dokonanych przez nią wyborów, dziewczyna stopniowo odsuwa się od swoich rodziców, a nieobliczalny Step jeszcze bardziej miesza w jej życiu. Czy taka znajomość może się dla niej dobrze skończyć?
Nie potrafię pojąć tego, co główna bohaterka zobaczyła w tak prostackim i niebezpiecznym zboczeńcu, jakim był Step. W ogóle, bardzo nie podoba mi się obecnie promowany w kulturze typ związku pomiędzy kobietą a mężczyzną- płomienny i nieobliczalny. Niestety, ale tego typu historie mocno przemawiają do spragnionych miłości nastolatek i po przeczytaniu takiej książki mogą mieć naprawdę chore wyobrażenie, jak powinna wyglądać prawdziwa więź pomiędzy zakochanymi! Zdaję sobie sprawę, że czasami dochodzi do kłótni w związku, ale żeby tak często i żeby były one tak bolesne? Głupota...
Styl, jakim jest napisana ta powieść, jest wręcz żałosny. Serio, jeszcze nigdy nie widziałam takiego potwora literackiego! Narracja w trzeciej osobie liczby pojedynczej w połączeniu z czasem teraźniejszym. Podam kilka przykładów, dla lepszego zobrazowania problemu: "Babi myje włosy" lub "Babi bierze torbę i biegnie szybko w kierunku szkoły" (nie są to cytaty z książki, nie mam jej aktualnie przy sobie, więc ich nie podam, no ale mniej więcej tak to wyglądało). Może trochę z tym przesadzam, ale osobiście bardzo zwracam uwagę na takie rzeczy (może to jakieś zboczenie? w końcu jestem na humanie w liceum).
Ogrom postaci, które występują w jednej scenie i nie sposób ich spamiętać, głupota głównej bohaterki, jeszcze większa głupota głównego bohatera- to wszystko i wiele innych rzeczy przyczyniły się do tego, że z całego serca nienawidzę "Trzy metry nad niebem". Z tego wszystkiego, aż mi ciśnienie skoczyło. Chyba pójdę po melisę...

"Trzy metry nad niebem" jest to jedna z najgorszych powieści, jaką czytałam w życiu. Główni bohaterowie- dno. Fabuła- dno. Styl pisania- dno. Nie wiem co mnie podkusiło, żeby się za to zabierać. Moja kuzynka ostrzegała mnie, aby w życiu nie sięgać po tę powieść. Niestety, ale mój wrodzony opór wygrał i gdy tylko zobaczyłam tę książkę w mojej szkolnej bibliotece, ochoczo...