Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto doskonały przykład książki, którą sygnuje nazwisko, a nie pomysł na fabułę. Oszukałem się sam, bo przypomniałem sobie co Ziemiański pokazał w Achaji i kupiłem "Za progiem grobu". Od początku wszystko było to jakieś "drętwe". Postaci jak to w polskich książkach - kalka bohaterów amerykańskich. Detektyw, co to z niejednego pieca jadł chleb, z tykającą bombą w postaci swojej zdezelowanej wątroby, oraz "super lala", BB którą Ziemiański uratował przed silikonem - wykształceniem, sprytem i urodą na każdą okazję.

Tenże duet ma rozwiązać zagadkę zabójstw bezdomnych. Autor chciał kupić czytelnika jakimś niepowtarzalnym pomysłem. Padło na "życie po życiu" czyli zabawę w Boga przy pomocy śmierci klinicznej. Skąd brał macerały na ten pomysł? Nie pytajcie. Mnie ten pomysł nijak nie urzekł.

Końcówka książki, jak się już pewnie domyślacie - wkracza wojsko oraz służby i wszyscy mogą odjechać w stronę zachodzącego słońca. Szkoda, bo bo od takich autorów jak Ziemiański należy wymagać więcej niż od innych. Wspomnę tylko, że nie należy pisać książek jeśli nie ma się pomysłu. A jedynie rachunki do zapłacenia.

Oto doskonały przykład książki, którą sygnuje nazwisko, a nie pomysł na fabułę. Oszukałem się sam, bo przypomniałem sobie co Ziemiański pokazał w Achaji i kupiłem "Za progiem grobu". Od początku wszystko było to jakieś "drętwe". Postaci jak to w polskich książkach - kalka bohaterów amerykańskich. Detektyw, co to z niejednego pieca jadł chleb, z tykającą bombą w postaci...

Zawsze podobał mi się styl Simona Becketta. Zawsze zwarta kompozycja, która wiedziała kiedy jest punkt kulminacyjny i kiedy koniec fabuły. Do tego postaci, choć może nie posiadające super głębi, ale pasujące za to idealnie do pomysłu autora.

Tym razem autor zaserwował czytelnikowi retrospekcje z życia doktora Huntera. Fakt, trzeba było kiedyś to zrobić, bo w poprzednich książkach były to mgliste zagadki i niedopowiedzenia. Tym razem cofniemy się o 8 lat wstecz, poznając rodzinę i znajomych doktora, ale i przyjrzymy się brutalnym morderstwom młodych kobiet na wrzosowisku.

I tu mamy pewien problem. W książce jest za dużo romansowania, a za mało akcji. Jeśli ktoś liczył na dobrze wykopanego trupa, tutaj będzie zawiedziony. Autor dość zmarginalizował tym razem pojęcie kryminału czy sensacji - wyszedł nam coś jakby obyczaj. Ratuje to wszystko czarny charakter, który, jak każdy spod pióra Becketta, zapada w głowie czytelnika na dłużej.

Podsumowując, poprzednie książki autora o doktorze Hunterze są lepsze niż "Wołanie grobu", choć trzeba nadmienić, że ta książka nie jest tak zła, że nie należy jej przeczytać. Wyszła autorowi ciut inaczej i tyle.

Zawsze podobał mi się styl Simona Becketta. Zawsze zwarta kompozycja, która wiedziała kiedy jest punkt kulminacyjny i kiedy koniec fabuły. Do tego postaci, choć może nie posiadające super głębi, ale pasujące za to idealnie do pomysłu autora.

Tym razem autor zaserwował czytelnikowi retrospekcje z życia doktora Huntera. Fakt, trzeba było kiedyś to zrobić, bo w poprzednich...

Zachęcony "Zaginioną dziewczyną" sięgnąłem po "Mroczny zakątek". Różnice czuć już po kilkudziesięciu kartkach. Mroczny zakątek nie porywa za bardzo ani tematem ani kreacją postaci. Jest zbudowany na klasycznych horrorach i kryminałach amerykańskich.

Jest zabójstwo i są jego bohaterowie pokazani w pierwszej perspektywie(ktoś jest jednoznacznie winny), później autor odzwyczaja czytelnika od tego (perspektywa druga, może było inaczej) no i 3 perspektywa tego samego morderstwa i miejsca która obala 1 i 2, (bo są definitywnie błędne) i książka się kończy. Skutkuje to tym że możecie przeczytać 100, może 150 ostatnich stron i będziecie wiedzieli o co chodzi w fabule.

A resztę stron można ominąć, bo powołane przez autorkę "Klubu" który upaja się historiami o zabójstwach i samobójstwach, do tego popychający główną bohaterkę do przodu, przynajmniej dziwi. Fakt, Libby Day, główna bohaterka - parę razy w książce nie wie czy w ogóle chce rozwiązać zagadkę swojej rodziny. I to kolejny powód, żeby za mocno się do tej książki nie przyzwyczajać.

Podsumowując, "Mroczny zakątek" to lekki kryminał, który nie porywa za bardzo i niestety nie jest tak dobry jak poprzednia książka autorki czyli "Zaginiona dziewczyna". Tam kreacje postaci i pęd fabuły trzymały w napięciu i chciało się kartkować kolejne strony. Ot, taka książka na weekend, która raczej nie odmieni waszego czytelniczego hobby.

Zachęcony "Zaginioną dziewczyną" sięgnąłem po "Mroczny zakątek". Różnice czuć już po kilkudziesięciu kartkach. Mroczny zakątek nie porywa za bardzo ani tematem ani kreacją postaci. Jest zbudowany na klasycznych horrorach i kryminałach amerykańskich.

Jest zabójstwo i są jego bohaterowie pokazani w pierwszej perspektywie(ktoś jest jednoznacznie winny), później autor...