Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu książki można stwierdzić, że autor kiedy ją pisał był kompletnie pijany albo na jakimś niezłym haju, lecz jeśli się zastanowisz... to wszytsko ma głeboki sens i ograome przesłanie. Książka jedyna w swoim rodzaju. Wyjątkowa.

Powienien sięgnąć po nią każdy....

Po przeczytaniu książki można stwierdzić, że autor kiedy ją pisał był kompletnie pijany albo na jakimś niezłym haju, lecz jeśli się zastanowisz... to wszytsko ma głeboki sens i ograome przesłanie. Książka jedyna w swoim rodzaju. Wyjątkowa.

Powienien sięgnąć po nią każdy....

No i kolejna Jodi Picoult za mną. Jest to moje już drugie spotkanie z twórczością tej autorki. Doskonale pamiętam chwilę, kiedy jedna z książek Jodi Picoult - a było to „Dziesiaty krąg” - po raz pierwszy wpadła w moje ręce. Nazwisko autorki było mi znane i to dośc dobrze, ale niestety nie miałam okazji przeczytać ani jednej jej ksiązki. A kiedy zdarzyła się okazja, nie miałam pojęcia, czego mam się po niej spodziewać. Głównie obawiałam się tego że szum wokół autorki i jej książek jest przesadzony. Jak to dość często bywa. Ale na całe szczęście w tym przypadku tak nie jest. I przekonałam się o tym już drugi raz.

II wojna światowa pozostawiła po sobie wiele blizn i okrytnych wspomnień. Obozy zagłady wpisały się na wieczność w naszą historię. I pomimo upływu lat temat ten z pewnością nie przestał nas przerażać, napawać złością i smutkiem.

„To, co zostało”, to kilka połączonych ze sobą historii. Mamy Sage Singer, młodą kobiete, ukrywającą się przed światem, a wszystko z powodu szpecącej blizny na twarzy, która przecina policzek, a z niej samej czyni potwora. Co jest oczywiście bzdurą. Najważniejsze jest to co mamy w środku, głęboko ukrtye. I nie, nie mówię tutaj o wątrobie, płucach czy żałądku. I właśnie to wewnętrze piękno dostrzegł Leo - prawnik pracujący w Departamencie Sprawiedliwości, zawodowo ścigając zbrodniarzy wojennych. Sage nocami pracuje w cukierni, natomiast za dnia odsypia, uczęszcza na regularne spotkania "Pomocnych Dłoni" i spotyka się z żonatym mężczyzną. Jak sami widzicie - niezbyt poukładane życie. Pewnego dnia, podczas terapii poznaje uroczego staruszka - sędziwego nauczyciela niemieckiego, uwielbianego przez okoliczną społeczność. Kobieta często go odwiedza i z czasem staje się dla niej kimś w rodzaju przyjaciela. Niestety nie na długo. Josef wyznaje Sage swoją przeszłość, którą skrywał przez wiele lat. Bohater zaczyna opowiadać jej wstrząsającą historię swojego życia i prosi kobietę o wyświadczenie mu przysługi. Chce aby główna bohaterka go zabiła. Co zrobi Sage? Kim tak naprawdę jest spokojny staruszek, który w oczach całego miasta, uchodzi na niezwykle poczciwego i przyjaznego ludziom człowieka?
Mamy tutaj również historię Minki, babci Sage, opowiadającej nam o tym co musiała przejść podczas wojny, o tym co straciła i co musiała robić, by przeżyć kolejny dzień.

„Nie pracowaliśmy. Gniliśmy. Zwijaliśmy się jak ślimaki na podłodze baraków, bo tylko tak mogliśmy się wszyscy pomieścić.”

I jest jeszcze Ania i Alek, historia napisana przez młodą Minkę w okresie wojny. Fragmenty baśni umieszczone są przed kolejnymi rozdziałami. Opowiada o miłości do potwora, podczas gdy zło wcale nie jest takie złe. Właśnie dzięki temu opowiadaniu Minka przeżyła Holocaust.

Nie będę ukrywać, ze obszerność książki mnie przerażała. Ale kiedy tylko zaczęłam czytać.... Te ponad pięcset stron w ogóle mi nie przeszkadzało. I gdybym tyko mogła i miała dużo czasu przeczytałabym ją na raz.

Picoult słynie z tego, że wybiera niełatwe problemy do opisania. Temat II wojny światowej i holocauście to wielkie wyzwanie, a realizm z jakim autorka przedstawia ówczesne czasy jest wprost namacalny. Udało jej się oddać klimat tamtych czasów i byłam pełna podziwu, że udało jej się wykonać aż tak dobrą robotę. Styl pisania autorki - jak już pisałam wcześciej w innych recenzjach - jest fenomenalny. Pisze prosto, jak i lirycznie. Troche tego, troche tego.
Wyraziści i pełni emocji bohaterowe, których nie sposób niepolubić.
Autorce - nie mam bladego pojęcia jak - znowu udało się wywołać we mnie dużo emocji. Jak Judi Picoult to robi, że jej lsiążki trafiają prosto w serce?

No i kolejna Jodi Picoult za mną. Jest to moje już drugie spotkanie z twórczością tej autorki. Doskonale pamiętam chwilę, kiedy jedna z książek Jodi Picoult - a było to „Dziesiaty krąg” - po raz pierwszy wpadła w moje ręce. Nazwisko autorki było mi znane i to dośc dobrze, ale niestety nie miałam okazji przeczytać ani jednej jej ksiązki. A kiedy zdarzyła się okazja, nie...

Hmmm, co napisać o książce, którą wszyscy już pewnie znają? A jeśli nie, to pewnie obił im się o uszy sam tytuł lub choćby nazwisko autora.

Książka Erica-Emmanuela Schmitta to krótka historia, licząca zaledwie siedemdziesiąt stron, opowiadająca życiu, śmierci, Bogu i wierze w niego. Głównymi bohaterami są Oskar, który jest śmiertelnie chory i starsza wolontariuszka - pani Róża, z którą chlopiec bardzo się związł, a nawet lepiej się dogadywał, niż z własnymi rodzicami, którzy zamiast byc z nim, uciekają w cień, bojąc się przebywać w towarzystwie syna. Pani róża, jest tak jakby dla chłopca prawdziwą opoką - opowiada mu ona historyjki, nasuwa różne rozwiązania.
Oskar ma 10 lat i cierpi na białaczkę. Jest świadomy tego, że umrze. Nikt jednak nie chce z nim o tym rozmawiać. Jedynie pani Różą, nie ucieka od tematu i rozmawia z nim o śmierci. Radzi mu aby rozmawiał z Bogiem, efektem czego chłopiec zaczyna pisać do niego listy. To za jej namową postanawia przeżyć swoje życie w 12 dni. I tak towarzyszy mu przez okres dzieciństwa, dojrzewania, a także starzenia się.

Autor przekazuje nam jasny komunikat: śmierć istnieje, my się jej boimy ale jest rzeczą naturalną i nieuniknioną. I niestety to prawda. Rodzimy się, żyjemy, a potem umieramy. Inni szybciej, drudzy później.

"Pani Róża: Zastanów się, Oskarze. Który z nich wydaje ci się bliższy?
Bóg, który nic nie czuje, czy Bóg, który cierpi?
Oskar: Ten, który cierpi, oczywiście. Ale gdybym był nim, gdybym był Bogiem, gdybym miał takie możliwości jak on, uniknąłbym cierpienia.
Pani Róża: Nikt nie może uniknąć cierpienia. Ani Bóg, ani ty. Ani twoi rodzice, ani ja.
Oskar: No, dobrze. Ale dlaczego cierpimy?
Pani Róża: Właśnie. Jest cierpienie i cierpienie. Popatrz uważnie na jego twarz. Przyjrzyj mu się. Widać po nim, że cierpi?
Oskar: Nie. To ciekawe. W ogóle po nim nie widać.
Pani Róża: Bo są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera."

Czasem nawet taka króciutka książka może posiadać tylke wartści i rozpalić w naszych sercach takie niesamowite ciepło, zmuścic do refleksji i zastanowienia się nad ważnością życia, jak i jego przemijaniem. Jest to prawdziwa lekcja życia.

Warto do tej książki zajrzeć, kiedy masz doła i czujesz się przygnębiony i smutnty. Po przeczytaniu gwarantuje, że zdasz sobie sprawę co to znaczy prawdziwe zmartwienie.

Hmmm, co napisać o książce, którą wszyscy już pewnie znają? A jeśli nie, to pewnie obił im się o uszy sam tytuł lub choćby nazwisko autora.

Książka Erica-Emmanuela Schmitta to krótka historia, licząca zaledwie siedemdziesiąt stron, opowiadająca życiu, śmierci, Bogu i wierze w niego. Głównymi bohaterami są Oskar, który jest śmiertelnie chory i starsza wolontariuszka - pani...