Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak zwykle zaczynam od drugiej części :D

Jak zwykle zaczynam od drugiej części :D

,,(..),,Ja mam sekretne życie? Od czasu, kiedy zaczęliście się umawiać z Paulem, mam wrażenie, że przestaliście istnieć. Poza moimi urodzinami wcale się nie spotkałyśmy, a ty nagle się wściekasz, że nie przyjdę na czytanie twoich wierszy, na które łaskawie raczyłaś mnie zaprosić''?
,,Amy, ostatnio naprawdę czuję się opuszczona. Wiem, że ty i Paul nagle staliście się dla siebie bardzo ważni i szanuje to- ale my też się przyjaźnimy. W moim życiu bardzo wiele się dzieje. Niestety, nie miałam szansy ci o tym opowiedzieć, a przecież jesteś moją najbliższą przyjaciółką. Czasami bardzo cię potrzebuję, a ostatnio mam wrażenie, że nie mogę na ciebie liczyć. "


,,Ostatnie czasy- ze względu na ich przyjaźń- wielokrotnie ustępowała w dyskusjach Amy, a mimo to ciągle obrywała. Gdyby Amy potrafiła dostrzec, jak się zachowuje!
Z wielką chęcią opowiedziałabym ci co u mnie, pomyślała gorzko, ale przecież widzę, że nie za bardzo cię to interesuje."

,,-Czemu nie powiedziałaś mi tego przy obiedzie, kiedy...-Amy nagle urwała, przypominając sobie urodzinową pizzę i to, jak nie mogła się doczekać, żeby opowiedzieć przyjaciółce o swoich przeżyciach z Paulem poprzedniej nocy.
-Bo miałam wrażenie, że potrzebujesz, żeby cię wysłuchać- odparła cicho Chloe- Uznałam, że to, co robiłam z Xavierem, nie było tak ważne jak to, co działo się między wami.
Oczy Amy zwilgotniały.
-Tak mi przykro- powiedziała w końcu, starając się nie rozpłakać.- Wiem że zupełnie nie mogłaś na mnie liczyć i czułam się winna z tego powodu, le byłam zła i zajęta Paulem, a im dłużej ze sobą chodziliśmy, tym silniejsze było poczucie winy i gniewu...
-W porządku- przerwała jej Chloe...''

,,(..),,Ja mam sekretne życie? Od czasu, kiedy zaczęliście się umawiać z Paulem, mam wrażenie, że przestaliście istnieć. Poza moimi urodzinami wcale się nie spotkałyśmy, a ty nagle się wściekasz, że nie przyjdę na czytanie twoich wierszy, na które łaskawie raczyłaś mnie zaprosić''?
,,Amy, ostatnio naprawdę czuję się opuszczona. Wiem, że ty i Paul nagle staliście się dla...

- Chyba byłam o ciebie trochę zazdrosna- Wbiła wzrok w podłogę.
- O mnie?- Nie dowierzałam- Przecież to nie ma żadnego sensu
- Wiem, że to głupie- Głośno złapała powietrze- To co powiem zabrzmi żałośnie, ale jestem zazdrosna o twój związek z Evanem. Wiesz, sama chciałabym spotkać chłopaka, który będzie patrzył na mnie tak, jak on na ciebie. Wy nawet nie musicie być obok siebie. Choćby siedział w drugim końcu domu, łączy was taka więź... Taka więź, jakiej ja też bym chciała.. To czyste szaleństwo.
Zaniemówiłam z wrażenia
- Wiem, że to strasznie głupie, egoistyczne, żałosne i to tylko mój problem. Nie powinnam w ogóle zawracać Ci głowy.

_____________________________________________________________________________

- Ludzie się zmieniają. Kiedy zaczynasz pierwszy rok, ledwo wiesz, kim jesteś. Przez cały czas zastanawiasz się, czego chcesz od życia. I z kim chcesz je przeżyć. Później się orientujesz, że ci, którzy mieli być na zawsze, znikają. A osoba, której ufałeś bezgranicznie jest całkiem inna, niż myślałeś- Opuścił ramiona- Wreszcie sześć lat później, masz raptem ułamek tego, o czym marzyłeś.

_____________________________________________________________________________

-Lubię to- odezwał się nagle, zanim odeszłam- Lubię z tobą rozmawiać. Mam wrażenie, że mogę powiedzieć ci rzeczy, które zazwyczaj zachowuje tylko dla siebie. Większość ludzi i tak by nie zrozumiała.
- Wiem- Zawahałam się, zanim spojrzałam w jego stronę.
Miał rację. Dotychczas nie zdawałam sobie sprawy z tego, co się dzieje. Jemu mogłam powiedzieć o nawiedzających mnie nocą demonach, a on rozumiał to jak nikt inny. Sam z nimi walczył. To nas do siebie zbliżyło. Kąciki jego ust uniosły się powoli. Przez chwilę nie mogłam oderwać od niego wzroku. Pochłonęła mnie głębia jego oczu, które przeszyły mnie na wskroś, szukając tego, co mnie nawiedza.

_____________________________________________________________________________

- Cześć.- przywitał się szybko
- Cześć- odpowiedziałam. Serce biło mi coraz prędzej- Przepraszam, że nie oddzwoniłam.
-Przepraszam, ze ciągle do ciebie wydzwaniałem. - stwierdził.- Nie jest łatwo nie rozmawiać z tobą, zwłaszcza jeśli wcześniej gadaliśmy niemal codziennie.
- Wiem. Mnie też jest ciężko.
- Troszkę się wystraszyłem. Pomyślałem, że może... może mnie już nie potrzebujesz. No wiesz, teraz kiedy Rachel nie ma w pobliżu i...
- Nie mów tak!- przerwałam mu.- Chciałam do ciebie zadzwonić, porozmawiać, ale.. nie wiedziałam, co powiedzieć. Co byś chciał ode mnie usłyszeć.
- Emmo, ja niczego nie oczekuje. Chcę, żebyś była ze mną szczera, to wszystko
!- Zamilkł na chwilę, a ja starałam się zrozumieć, czego on tak naprawdę ode mnie chce. (...)

(...) - Emmo! Wiem, że teraz jesteś zdezorientowana, ale tęsknie za nami. Wiesz, za rozmowami, za możliwością dzielenia się tym, czego nikt inny nie zrozumie. Nie chcę tego stracić. Nie chcę stracić ciebie.
- Ja też nie chcę-(...)

- Chyba byłam o ciebie trochę zazdrosna- Wbiła wzrok w podłogę.
- O mnie?- Nie dowierzałam- Przecież to nie ma żadnego sensu
- Wiem, że to głupie- Głośno złapała powietrze- To co powiem zabrzmi żałośnie, ale jestem zazdrosna o twój związek z Evanem. Wiesz, sama chciałabym spotkać chłopaka, który będzie patrzył na mnie tak, jak on na ciebie. Wy nawet nie musicie być obok...