Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuję się rozczarowana, liczyłam na nowe przedstawienie stanów. DOstałam podróż w pośpiechu. Praktycznie każdy stan to "oddzielna Ameryka" a autor przejechał kilka z nich i upchnął w jednej książce. Opowieści często są infantylne albo pełne niepotrzebnych historii bądź opinii. Książka nie warta przeczytania. Nie warta nawet obejrzenia zdjęć, podejrzewam że mój telefon robi lepsze zdjęcia niż te opublikowane w książce.

Czuję się rozczarowana, liczyłam na nowe przedstawienie stanów. DOstałam podróż w pośpiechu. Praktycznie każdy stan to "oddzielna Ameryka" a autor przejechał kilka z nich i upchnął w jednej książce. Opowieści często są infantylne albo pełne niepotrzebnych historii bądź opinii. Książka nie warta przeczytania. Nie warta nawet obejrzenia zdjęć, podejrzewam że mój telefon robi...

Tak naprawdę książka trafiła do mnie całkiem przypadkiem, w niezbyt ładnym wydaniu z gazety wyborczej. Nie była zbyt zachęcająca, ale stwierdziłam czemu nie. I to była jedna z lepszych decyzji.
Nie zawiodłam się jeszcze na literaturze rosyjskiej. A ta jeszcze bardziej mnie zachęciła. Już od pierwszego rozdziału książka wprowadza nas w naturalistyczny świat pacjentów onkologi w latach '50. Historia i postacie nie są wprowadzane z fajerwerkami. Wszystko sprawia wrażenie naturalnego i realnego - ich historie, sposób leczenia, przemyślenia. To właśnie sprawia, że książkę aż chce się czytać. Nie tylko dla rozrywki, ale dla wchłonięcia i poznania tamtych czasów. Polecam absolutnie każdemu

Tak naprawdę książka trafiła do mnie całkiem przypadkiem, w niezbyt ładnym wydaniu z gazety wyborczej. Nie była zbyt zachęcająca, ale stwierdziłam czemu nie. I to była jedna z lepszych decyzji.
Nie zawiodłam się jeszcze na literaturze rosyjskiej. A ta jeszcze bardziej mnie zachęciła. Już od pierwszego rozdziału książka wprowadza nas w naturalistyczny świat pacjentów...

Trzeba przyznać, że John Green potrafi pisać tak, żeby dobrze się czytało. Pisze tak, jak sam chciałby przeczytać.
'Papierowe miasta' to historia, może nie o miłości ale z nią w tle, trochę detektywistyczna, o przyjaźni i typowych problemach jakie mają nastolatkowie w szkole. Nie oszukujmy się: Green nie wymyślił czegoś samego w sobie oryginalnego, ale napisał o tym czego nastolatkowie (w tym ja) chcą słuchać. Jeśli to co piszę teraz, czyta jakakolwiek osoba w moim wieku, zdaje sobie sprawę, że w książce jest odwzorowanie jej życia (kochany czytelniku, jak widzisz nie jest unikatowe) bo w każdej szkole jest podział na grupy, tych lepszych i tych gorszych, każdy z nas chciał kiedyś uciec, ale chciał żeby ktoś go odnalazł żeby mieć poczucie że naprawdę jest się ważnym.
Mimo, że książka nic nowego nie wnosi do naszego życia, warto ją przeczytać, chociaż dla rozrywki z samego czytania.

Trzeba przyznać, że John Green potrafi pisać tak, żeby dobrze się czytało. Pisze tak, jak sam chciałby przeczytać.
'Papierowe miasta' to historia, może nie o miłości ale z nią w tle, trochę detektywistyczna, o przyjaźni i typowych problemach jakie mają nastolatkowie w szkole. Nie oszukujmy się: Green nie wymyślił czegoś samego w sobie oryginalnego, ale napisał o tym czego...