Oczy Wuja Sama

Rewelacja

Rewelacja

Wiadomo, że nie jest to arcydzieło, a jedynie opowiadanie młodego początkującego, jeszcze infantylnego dziennikarza o rzeczach, które zobaczył podczas swojej podróży po USA. I tak też trzeba tę książkę oceniać, jako jeszcze jedno z wielu spojrzen, uzupełnienie wiedzy o Stanach. Dla mnie tym był nieznany mi wcześniej monumentalny pomnik Crazy Horse'a i fragment o Indianach, który zapoczątkował moja chęć w bardziej wnikliwe zapoznanie się z tragiczną historią ich eksterminacji przez białych.

Wiadomo, że nie jest to arcydzieło, a jedynie opowiadanie młodego początkującego, jeszcze infantylnego dziennikarza o rzeczach, które zobaczył podczas swojej podróży po USA. I tak też trzeba tę książkę oceniać, jako jeszcze jedno z wielu spojrzen, uzupełnienie wiedzy o Stanach. Dla mnie tym był nieznany mi wcześniej monumentalny pomnik Crazy Horse'a i fragment o Indianach,...

Ta książka to własne zdanie Autora Bartosza Gardockiego. Fantastycznie opisał to, co w Stanach zobaczył. Fascynujący kraj. Aż chce się samemu doświadczyć.

Ta książka to własne zdanie Autora Bartosza Gardockiego. Fantastycznie opisał to, co w Stanach zobaczył. Fascynujący kraj. Aż chce się samemu doświadczyć.

Czuję się rozczarowana, liczyłam na nowe przedstawienie stanów. DOstałam podróż w pośpiechu. Praktycznie każdy stan to "oddzielna Ameryka" a autor przejechał kilka z nich i upchnął w jednej książce. Opowieści często są infantylne albo pełne niepotrzebnych historii bądź opinii. Książka nie warta przeczytania. Nie warta nawet obejrzenia zdjęć, podejrzewam że mój telefon robi lepsze zdjęcia niż te opublikowane w książce.

Czuję się rozczarowana, liczyłam na nowe przedstawienie stanów. DOstałam podróż w pośpiechu. Praktycznie każdy stan to "oddzielna Ameryka" a autor przejechał kilka z nich i upchnął w jednej książce. Opowieści często są infantylne albo pełne niepotrzebnych historii bądź opinii. Książka nie warta przeczytania. Nie warta nawet obejrzenia zdjęć, podejrzewam że mój telefon robi...

Dobre czytadło o pewnych ludziach, w pewnych miejscach, w pewnym czasie. Nie jest to reportaż, nie jest to dokument, ani fikcja. Ale przeczytać warto, jak ktoś interesuje się USA.

Dobre czytadło o pewnych ludziach, w pewnych miejscach, w pewnym czasie. Nie jest to reportaż, nie jest to dokument, ani fikcja. Ale przeczytać warto, jak ktoś interesuje się USA.

Według recenzji z okładki ta książka została nagrodzona przez National Geographic Traveler za przedstawienie “nieznanego oblicza Stanów Zjednoczonych”. Po naprawdę solidnym zastanowieniu mogę przyznać, że tajniki pracy kasyna były dla mnie nowością. Cała reszta dziennika z podróży po południowych stanach Ameryki bardziej przypomina wycieczkę japońskich turystów niż spokojne kontemplowanie przyrody. Aż się chce zacytować fragment wiersza Tuwima “A skądże to, jakże to, czemu tak gna”?. Cała masa zdjęć, które, niestety, są niespecjalnej jakości, robionych w pośpiechu, ponieważ napięty plan podróży zmusza do obejrzenia w biegu, niemalże nie wysiadając z samochodu, jeszcze jednego parku narodowego czy kasyna. O dziwo, zachłyśnięcie się autora blichtrem jest dużo większe niż cudami natury. Większość “przygód” autora, to wynik braku przygotowania do eskapad, na przykład brak odpowiedniego obuwia lub jazda na granicy wytrzymałości organizmu kierowcy. Czy warto się tym chwalić? Rozczarowuje również warsztat literacki. Zdania typu: “Można (...) zamieszkać w hotelu, gdzie będąc obsługiwanym przez Myszkę Miki, zapomnieć o bożym świecie” nie są wcale rzadkością. Generalnie autor lubuje się w krótkich zdaniach i równoważnikach zdań, co z reguły jest zaletą, ale w tym wypadku trochę przypomina listę zakupów. Informacje podawane w książce to wiedza elementarna, którą powinni posiadać uważni absolwenci szkoły podstawowej lub obszerne cytaty z książki Łysiaka pt: “Asfaltowy saloon”. Jednym słowem do przekartkowania, lecz nie wnikliwej lektury.

Według recenzji z okładki ta książka została nagrodzona przez National Geographic Traveler za przedstawienie “nieznanego oblicza Stanów Zjednoczonych”. Po naprawdę solidnym zastanowieniu mogę przyznać, że tajniki pracy kasyna były dla mnie nowością. Cała reszta dziennika z podróży po południowych stanach Ameryki bardziej przypomina wycieczkę japońskich turystów niż spokojne...

Książka potrafiła mnie zaskoczyć nieznanymi dla mnie faktami, historiami. To dla mnie wyznacznik dobrego reportażu/opowieści. Autor ciekawie opisuje podróż,pracę, życie w USA. Jest sporo przydatnych informacji, sporo ciekawostek ale też trzeźwy osąd sytuacji, spotkanych ludzi i własnych przeżyć. Wszystko okraszone ładnymi zdjęciami. Przyjemna lektura.

Książka potrafiła mnie zaskoczyć nieznanymi dla mnie faktami, historiami. To dla mnie wyznacznik dobrego reportażu/opowieści. Autor ciekawie opisuje podróż,pracę, życie w USA. Jest sporo przydatnych informacji, sporo ciekawostek ale też trzeźwy osąd sytuacji, spotkanych ludzi i własnych przeżyć. Wszystko okraszone ładnymi zdjęciami. Przyjemna lektura.

Przeczytałam już parę książek o Stanach, w tym również reportaży z podróży po tym kraju i wiele wiadomości zawartych w "Oczach wuja Sama" była mi wcześniej znana. Autor cytuje parę razy Waldemara Łysiaka(nie kryjąc zresztą fascynacji "Asfaltowym saloonem"), czasami podążając tymi samymi szlakami (Dakota Południowa, Nevada, Kalifornia, Arizona). A jednak książka Bartosza Gardockiego bardzo mi się podobała. Są w niej zarówno opisy przyrody, fascynacja pięknem i ogromem natury, jak i relacje z miejskiej dżungli gdzie obok bogactwa i przepychu jest świat skrajnej nędzy. Bardzo ciekawy (i to było dla mnie nowe) jest opis kasyna z punktu widzenia pracownika, gdzie pan Bartosz pracował z przyjaciółmi przez kilka tygodni zanim wyruszyli w swoją wymarzoną podróż. Interesujące spostrzeżenia dotyczące gości a także wyjaśnienie jak funkcjonują tego typu przybytki. Książka napisana żywym, wartkim językiem. Opisy są barwne a relacje pełne emocji. Widać, że wyprawa wywarła wielkie wrażenie na jej uczestnikach. Piękne zdjęcia są dodatkowym atutem tej pozycji.

Przeczytałam już parę książek o Stanach, w tym również reportaży z podróży po tym kraju i wiele wiadomości zawartych w "Oczach wuja Sama" była mi wcześniej znana. Autor cytuje parę razy Waldemara Łysiaka(nie kryjąc zresztą fascynacji "Asfaltowym saloonem"), czasami podążając tymi samymi szlakami (Dakota Południowa, Nevada, Kalifornia, Arizona). A jednak książka Bartosza...

Po przeczytaniu byłem spakowany i gotowy do wyjazdu. A kiedy się ocknąłem po łupniu wałkiem od żony za pomocą gogle maps znalazłem!!! I tak ten samochód tam stoi :) Polecam

Po przeczytaniu byłem spakowany i gotowy do wyjazdu. A kiedy się ocknąłem po łupniu wałkiem od żony za pomocą gogle maps znalazłem!!! I tak ten samochód tam stoi :) Polecam

Pewnego dnia młody , bogaty człowiek, pojechał do USA ( krainy miodem i mlekiem płynącej)Jego podróż z work&travel miała skutkować relacją z podróży po Stanach, a wyszła mu pieśń pochwalna. Z przyjaciółmi zwiedzają Zachodnie Wybrzeże, piejąc peany na cześć piękna amerykańskiej przyrody - ochom i achom nie ma końca. Barwnego języka nie powstydziłby się nawet Adam Mickiewicz. Rozbudowane metafory, niekończące się zdania, nadużywanie słowa ,,albowiem" sprawia, że książka staje się męcząca. Całość jest bardzo tendencyjna i daleka od obiektywizmu. Jedynie, co ratuje ten ,,reportaż z podróży" to przepiękne zdjęcia.

Pewnego dnia młody , bogaty człowiek, pojechał do USA ( krainy miodem i mlekiem płynącej)Jego podróż z work&travel miała skutkować relacją z podróży po Stanach, a wyszła mu pieśń pochwalna. Z przyjaciółmi zwiedzają Zachodnie Wybrzeże, piejąc peany na cześć piękna amerykańskiej przyrody - ochom i achom nie ma końca. Barwnego języka nie powstydziłby się nawet Adam Mickiewicz....