Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wczesna pozycja i w pewnym sensie to widać. Fabularnie to historia romansowa. Nic szczególnego, ale też nie jest to tanie, płaskie romansidło, zresztą nie w tym istota tej powieści. W konstrukcji postaci widać zaangażowanie, ale brak im ostatecznego szlifu, po prostu spełniają techniczne założenia.

Sednem powieści jest ukazanie prymitywizmu i barbarzyństwa imperium brytyjskiego i jego przedstawicieli w stosunku do mieszkańców podbitych kolonii, ale też do siebie nawzajem. A szerzej i ogólniej, obnażenie marnej kondycji człowieka. W zasadzie każdy Anglik przedstawia jakąś formę degrengolady moralnej i społecznej, jego myślenie i wynikające postępowanie bazuje na najniższych instynktach a kultura to tylko niezwykle cieniutka skórka pękająca przy byle nacisku. Nawet główny bohater, który widzi tę mizerię i wydaje się być ponad to, kuli ogon za każdym niemal razem gdy rzeczywistość wymagałaby od niego poświęcenia czegokolwiek w imię przyzwoitości. Jest słaby. Jednak jakakolwiek siła przeradza się tu zawsze w arogancję. I żeby nie było, że Birmańczycy są inni. To też bydlęta, tylko słabiej zorganizowane i przegrywające w politykę. W ramach swoich możliwości postępują równie podle.

Nie jest to oczywiście najlepsza książka Orwella, niemniej wciąż warta lektury. W kwestii formalnej, bardzo klasyczna.

Wysłuchałem w nie najlepszej interpretacji Michała Wolnego. Z jednej strony, bardzo przyjemny tembr głosu, z drugiej liczne pomyłki, czasem problemy z interpunkcją i intonacja. Nie jest to wykonanie dyskwalifikujące, ale wyraźnie do poprawy.
7/10

Wczesna pozycja i w pewnym sensie to widać. Fabularnie to historia romansowa. Nic szczególnego, ale też nie jest to tanie, płaskie romansidło, zresztą nie w tym istota tej powieści. W konstrukcji postaci widać zaangażowanie, ale brak im ostatecznego szlifu, po prostu spełniają techniczne z...

Rozwiń Zwiń

Drugi tom Odysei czasu. To w zasadzie odrębna fabuła, jednak silnie powiązana konstrukcją rzeczywistości, założeniami intrygi i pewnym wynikaniem.

Okazuje się, że nienaturalne anomalie w jądrze Słońca doprowadzą za kilka lat do potężnej burzy słonecznej, której natężenie doprowadzi do całkowitego zniszczenia życia na Ziemi oraz bardzo mocno zmieni jej oblicze. W momencie odkrycia tego zjawiska ludzie mają kilka lat na znalezienie rozwiązania.

Baxter specjalizuje się w fantastyce mocno naukowej i Burza słoneczna to powieść bardzo, bardzo hard SF. Jeśli ktoś lubi naukowe teoretyzowanie, akademickie dysputy na temat fizyki wszechświata i technologiczne kruczki, a jednocześnie zgadza się na to by postacie i akcja pełniły rolę służebną, to jest to książka dla niego. W przeciwnym wypadku lektura będzie nużyć.

Całość czytało mi się bardzo dobrze za wyjątkiem końcówki, niestosownie słitaśnej.

O ile tom pierwszy szacowałby na 50:50 dla autorów, tak tutaj wpływ Clarke'a jest wyraźnie słabszy.
8/10

Drugi tom Odysei czasu. To w zasadzie odrębna fabuła, jednak silnie powiązana konstrukcją rzeczywistości, założeniami intrygi i pewnym wynikaniem.

Okazuje się, że nienaturalne anomalie w jądrze Słońca doprowadzą za kilka lat do potężnej burzy słonecznej, której natężenie doprowadzi do cał...

Rozwiń Zwiń

Prawdopodobnie Skandynawia, jakaś wojna, nie wiadomo kto z kim i o co. Bohater jest częścią niejasnej misji, nie wiadomo w jakim celu, nikt nie wie o co chodzi. Wszelkie informacje są niepewne, w zasadzie zawsze fałszywe, czytelnik widzi świat w pewnym rozedrganiu, trudno mu stwierdzić cokolwiek konkretnego. O ile teraźniejszość, w bardzo wąskim zakresie, jako tako istnieje, to zarówno w wymiarze czasowym jak i przestrzennym dalsze plany, wraz ze wzrostem odległości, stają się coraz bardzie rozmyte. Bohater się miota, podobnie jak czytelnik niewiele ogarnia, rzeczywistość coraz bardziej nie ma sensu a wszystko sprowadza się do przetrwania. Przypomina to zapis choroby psychicznej w której świadomość zwija się w sobie, tracąc kontakt ze światem zewnętrznym, który przestaje przesyłać jakiekolwiek sygnały.

Jest to literatura bardzo mocno kafkowska. Samotność, rosnące poczucie zagrożenia, osaczenia, wzmagający się absurd, poczucie winy o niesprecyzowanym źródle.

Zwykle w książkach traktujących o wojnie doszukujemy się manifestu pacyfistycznego, ale nie tutaj. W Czarnym Krabie ten aspekt jest słabo wyczuwalny.

Nie żałuję specjalnie lektury, jednak nie bardzo wiem jaki był zamiar autora, co chciał przekazać czytelnikowi. Poza tym kafkowskim wystrojem, i w zasadzie kalką koncepcji, niczego szczególnego tu nie odnajduję. Nie odradzam, ale też specjalnie nie zachęcam do lektury.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Michała Lesień-Głowackiego.
6/10

Prawdopodobnie Skandynawia, jakaś wojna, nie wiadomo kto z kim i o co. Bohater jest częścią niejasnej misji, nie wiadomo w jakim celu, nikt nie wie o co chodzi. Wszelkie informacje są niepewne, w zasadzie zawsze fałszywe, czytelnik widzi świat w pewnym rozedrganiu, trudno mu stwierdzić cok...

Rozwiń Zwiń

Hordubal, po ośmiu latach ciężkiej pracy w USA, wraca do swej słowackiej wsi. Nie może się odnaleźć, córka go nie zna, żona chyba kogoś ma, przyjaciele są chłodni. Dochodzi do tragedii.

Obyczajowa opowieść ze sporą dozą psychologii i celnymi obserwacjami społecznymi, jest w tym szekspirowski dramat. Rozmiarami nowela. Ponoć oparte na autentycznych wydarzeniach.

Nie jest to Čapek jakiego znamy z Inwazji Jaszczurów czy Fabryki Absolutu, rozbuchany fantazją, pomysłami i błyskotliwością. Zdecydowanie bliżej mu w Hordubalu do społecznie zaangażowanych pozytywistycznych nowelek.

Wysłuchałem w przyzwoitej interpretacji Artura Ziajkiewicza.
7/10

Hordubal, po ośmiu latach ciężkiej pracy w USA, wraca do swej słowackiej wsi. Nie może się odnaleźć, córka go nie zna, żona chyba kogoś ma, przyjaciele są chłodni. Dochodzi do tragedii.

Obyczajowa opowieść ze sporą dozą psychologii i celnymi obserwacjami społecznymi, jest w tym szekspirow...

Rozwiń Zwiń

Trzeci tom z Jakubem Kanią. Tym razem akcja kręci się wokół terroryzmu na płaszczyźnie religijnej - ktoś w zamachu próbuje zniszczyć obraz jasnogórski. O książce można w zasadzie powiedzieć to samo co o poprzednich: kilka płaszczyzn czasowych, zagadki historyczne plus rozmaite sensacyjne historie. Tym razem autor przywala kościołowi za chciwość, interesowność, pogardę dla ludzi, bezduszną bezwzględność działania.

Lekkie czytadło do auta alibo na plażę cycóś w podobie.

Wysłuchałem w niezłej interpretacji Mariusza Bonaszewskiego.
7/10

Trzeci tom z Jakubem Kanią. Tym razem akcja kręci się wokół terroryzmu na płaszczyźnie religijnej - ktoś w zamachu próbuje zniszczyć obraz jasnogórski. O książce można w zasadzie powiedzieć to samo co o poprzednich: kilka płaszczyzn czasowych, zagadki historyczne plus rozmaite sensacyjne h...

Rozwiń Zwiń

Kolejny tom przygód Jakuba Kani, niepokornego ipeenowskiego prokuratora. Tym razem zagadka dotyczy nielegalnej szlifierni diamentów w obozie koncentracyjnym na Górze św. Anny. Akcja ma oczywiście kilka płaszczyzn czasowych, sprzeczne interesy, historyczne zagadki i nieoczekiwane zwroty. Dodatkowo powieść zawiera drwinę z tępaków i arogantów, którzy rządzą dziś Polską.

Podobnie jak tom poprzedni, to zgrabna sensacyjna przygodówka typu "Pan Samochodzik" dla dorosłych, z pewną dozą naiwności i jednak zdystansowania i humoru.

Lekkie czytadło do auta alibo na plażę cycóś w podobie.

Wysłuchałem w niezłej interpretacji Marcina Perchucia.
7/10

Kolejny tom przygód Jakuba Kani, niepokornego ipeenowskiego prokuratora. Tym razem zagadka dotyczy nielegalnej szlifierni diamentów w obozie koncentracyjnym na Górze św. Anny. Akcja ma oczywiście kilka płaszczyzn czasowych, sprzeczne interesy, historyczne zagadki i nieoczekiwane zwroty. Do...

Rozwiń Zwiń