Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Domu w Riverton” to moje pierwsze spotkanie z autorką i nie wiem czy w najbliższym czasie będzie kolejne, bo odrobinę się rozczarowałam…

"Dom w Riverton" to historia Grace, która przez lata służyła w domu Hartfordów. Podobało mi się to, że autorka całość przedstawia z perspektywy służby. Akcja rozpoczyna się jeszcze przed I wojną światową, więc możemy śledzić tutaj typowe angielskie zwyczaje z tamtego okresu. Ogólnie podczas lektury ciągle nasuwało mi się skojarzenie z serialem Downton Abby – postać kamerdynera, kucharki, a nawet pomywaczki Katie bardzo przypominają postacie z serialu.

Punkt widzenia służby pozwolił autorce na pokazanie jak bezproduktywne i puste życie prowadziła szlachta w ówczesnym czasie, ale także jak bardzo ograniczane były kobiety, które nie mogły rozwijać swoich zainteresowań tylko zmuszone były podporządkować się woli ojca, a potem męża. Uderzajce jest również to jakie ograniczone poglądy mają bohaterowie – ukazuje się to w przypadku rozmowy o zbliżającym się wybuchu wojny, gdy jedna z postaci wprost oznajmia, że ma nadzieję iż takie wydarzenia będą miały miejsce, bo „lubi mężczyzn w mundurach”…

Na początku powieść mnie wciągnęła, byłam ciekawa jakie tajemnice kryje Grace i rodzina Hartfordów. Niestety z biegiem lektury ta ciekawość mija, bo poza świetnym przedstawieniem ówczesnych realiów i zmian jakie zachodziły przed i po wojnie, to ta książka niewiele za sobą niesie.

Bardzo to rozwlekła opowieść, niby na początku autorka zapowiada jakąś tajemniczą Grę rodzeństwa, jakieś tragiczne wydarzenia, ale później to jakoś traci na znaczeniu. Od początku do końca narracja jest utrzymana na takim samym poziomie – niestety mdłym. Brakuje tu jakiś zaskoczeń, bo tajemnica ojca Grace...no naprawdę, czy nikt się tego nie spodziewał od początku? Na zakończenie ukazują się pewne powiązania i to jest fajne, ale tak poza tym to końcówka była rozczarowująca. No i tak naprędce zakończone to wszystko, autorka się rozwleka nad różnymi sprawami po drodze, a kulminacyjny moment spłycony do granic możliwości...

„Domu w Riverton” to moje pierwsze spotkanie z autorką i nie wiem czy w najbliższym czasie będzie kolejne, bo odrobinę się rozczarowałam…

"Dom w Riverton" to historia Grace, która przez lata służyła w domu Hartfordów. Podobało mi się to, że autorka całość przedstawia z perspekty...

Rozwiń Zwiń

Czy japońską mitologię można połączyć z futurystyczną wizją świata?

"Tancerze burzy" mają powolny początek, który niektórym czytelnikom może sprawiać problemy. Tę historię trzeba poczuć, wdrożyć się w fabułę. Przez nagromadzenie obcych imion, nazw, dużej liczby klanów i wierzeń nie jest to łatwe i niektórych może odstraszyć. Na szczęście pomocny jest słowniczek zamieszczony na końcu książki (oraz przypisy), który wyjaśnia najważniejsze pojęcia.

Chociaż Kristoff nie wprowadza do swojej powieści żadnych innowacyjnych wątków i wyraźnie w niej czuć inspirację innymi dziełami, to "Tancerze burzy" mają swój oryginalny klimat i trudno oderwać się od lektury. Autor stworzył nowy, ciekawy świat, a do tego zgrabnie operuje słowem, co sprawia, że przez kolejne strony się płynie.

Udało się Kristoffowi uniknąć w powieści zbędnej ekspozycji. Czytelnik orientuje się w świecie za pomocą rozmów prowadzonych przez bohaterów lub krótkich retrospekcji. Mimo iż, jest to wprowadzenie do serii, to autor oszczędza odbiorcy przydługich opisów. Powieść naszpikowana jest wydarzeniami. Nie brakuje tutaj również intryg i walki o wpływy, władzę. Tancerze burzy to zgrabne połączenie japońskiej mitologii ze steampunkiem.

Ponadto, zaletą powieści jest główna bohaterka. Chociaż w trakcie historii mamy okazję poznać wydarzenia z perspektywy kilku postaci, to jednak w centrum pozostaje Yukiko. To młoda dziewczyna, stąd jej poczynania i niektóre decyzje bywają nie do końca przemyślane. Zdarza jej się działać pod wpływem emocji, więc tym bardziej widoczna jest przemiana tej bohaterki.

Yukiko ma moc porozumiewania się ze zwierzętami, więc dzięki temu mamy okazję śledzić jak rozwija się relacja pomiędzy nią a mitycznym stworzeniem – Buruu. Czytelnik ma szansę obserwować przemianę tych bohaterów, to jakie cechy przejmują oni od siebie nawzajem. "Tancerze burzy" bez tej dwójki nie byliby tak udaną powieścią. Szczególnie, że wprowadzają oni do niej również powiew oddechu w postaci humorystycznych potyczek słownych.

Kristoff nie unika pokazania brutalności, brzydoty świata, w którym przyszło żyć bohaterom. Momentami jest krwawo i brutalnie, ale autor nie epatuje tym nadmiernie i jest to wprowadzone w odpowiednich momentach fabuły.

"Tancerze burzy" to wprowadzenie do trylogii. I trzeba przyznać, że całkiem udane. To propozycja dla fanów fantastyki, którzy lubią odkrywać ciekawe światy i spędzić chwilę z interesującymi, dobrze wykreowanymi postaciami.

Czy japońską mitologię można połączyć z futurystyczną wizją świata?

"Tancerze burzy" mają powolny początek, który niektórym czytelnikom może sprawiać problemy. Tę historię trzeba poczuć, wdrożyć się w fabułę. Przez nagromadzenie obcych imion, nazw, dużej liczby klanów i wierzeń...

Rozwiń Zwiń

Czy powstrzymałbyś koniec świata, gdybyś mógł?
Takie pytanie przez całą powieść towarzyszy głównemu bohaterowi – Henry’emu. Na jakie rozwiązanie zdecyduje się chłopak – musicie przekonać się sami.

Nie spodziewałam się takiej książki po tym autorze. „Stany Zjednoczone miłości” to była typowa młodzieżówka, idealna na letni czas. „Nic tylko pył” to przygnębiająca historia, pełna smutku, bólu po stracie ukochanej osoby i próbach (w większości nieudolnych) radzenia sobie z rzeczywistością. Pełno w tej powieści przemocy i ze strony rówieśników i rodziny, więc nie jest to propozycja dla osób szczególnie wrażliwych.

Mimo trudnej tematyki książkę czyta się naprawdę szybko, wręcz pochłania, bo czytelnik jest ciekawy co będzie dalej, jak rozwiążą się poszczególne sytuacje. Autor serwuje nam wiele emocji, które zostają w nas długo po zakończeniu lektury.

#nictylkopył to takie trochę połączenie sci-fi z obyczajówką. Ale niech was to nie zniechęci, bo wcale nie o porwania przez kosmitów tu chodzi. Przyznaję był to ciekawy koncept na poprowadzenie fabuły, aczkolwiek byłam odrobinę rozczarowana tym jak zakończono ten wątek z kosmitami.

Historia Henry’ego wypełniona jest ciekawymi postaciami. Bo i jego rodzina (mimo swoich problemów) i przyjaciele mają w tej opowieści coś do przekazania, a tego często brakuje w młodzieżówkach. Moją ulubienicą (i pewnie nie tylko moją) została nauczycielka chemii – panna Faraci. Oby więcej takich osób się trafiało i to w prawdziwym życiu.

Powieść pisana jest w dwojaki sposób. Raz mamy potoczny język, stylizowany na młodzieżowy. Żeby za chwilę przejść do jakiś ala naukowych wywodów. Pełno jest tutaj ciekawostek ze świata fizyki (mam nadzieję, że wszystkie na serio, bo się szczerze zainteresowałam). Narracja poprzetykana jest kolejnymi wizjami końca świata i to było...dość osobliwe. Chociaż na zakończenie wyjaśniło się skąd to się wzięło, to na początku było odrobinę męczące.

Mam nadzieję, że nie jest to ostatnia książka Hutchinsina, która została wydana w Polsce, bo jestem ciekawa, co autor możne nam jeszcze zaserwować.

Czy powstrzymałbyś koniec świata, gdybyś mógł?
Takie pytanie przez całą powieść towarzyszy głównemu bohaterowi – Henry’emu. Na jakie rozwiązanie zdecyduje się chłopak – musicie przekonać się sami.

Nie spodziewałam się takiej książki po tym autorze. „Stany Zjednoczone miłości” to była typ...

Rozwiń Zwiń