Tak cię straciłam

Emmie, a właściwie Susan po kilku latach wychodzi ze szpitala psychiatrycznego. Robi wszystko by poza jego murami rozpocząć nowe życie. Dlatego zmienia tożsamość, wyprowadza się do innego miasta i z całych sił liczy na to, że uda jej się pogodzić z traumą, którą przeżyła.
Do zakładu zamkniętego trafiła bo zabiła swojego kilkumiesięcznego synka, przynajmniej tak twierdzą ludzie dookoła, bo kobieta nie pamięta nic z tamtego dnia. Skoro wszyscy powtarzają, że jest winna to przecież musi im zaufać, tak musiało być… Jednak czy na pewno? Na horyzoncie pojawiają się sygnały, które świadczą o tym, że jej dziecko żyje a ona została wrobiona w zbrodnię, której nie popełniła. Jaka jest prawda? Czy uda jej się ją odkryć?
Bardzo lubię Jenny Blackhurst i to jak prowadzi czytelnika przez wymyślone przez siebie historie. Jej thrillery są napisane w taki sposób, że ciężko się od nich oderwać mimo tego, że momentami wiemy, że są mocno naciągane. Autorka steruje czytelnikiem jak chce i z każdą stroną wzmaga chęć poznania przez nas prawdy.
Chociaż główna bohaterka jest irytująca w swoim zdziecinnieniu i byciu domorosłym Poirotem, to i tak trzymamy za nią kciuki, wiedząc że poznanie prawdy będzie jedynym ratunkiem dla jej duchowego spokoju. Jenny Blackhurst pod płaszczykiem udanego thrillera pokazuje, że miłość do dziecka nigdy nie umiera a ponadto jest w stanie pokonać wszelkie przeciwności, które stawia na naszej drodze los.
Jasne, że historia opisana w "Tak cię straciłam" jest prawie niewyobrażalna, jasne, że momentami poziom absurdu wzrasta do niebezpiecznego poziomu i ociera się o czerwoną kreskę 10 w skali dyrdymałów i banialuk, niemniej jednak ani o jotę nie zmienia do faktu, że książka czyta się sama i daje dużo czytelniczej frajdy.
Nie zawsze trzeba czytać coś co wywoła u nas skrajne emocje, czasem dobrze jest pochylić się nad czymś co po prostu sprawia nam przyjemność, a książki Jenny Blackhurst służą do tego idealnie.

Emmie, a właściwie Susan po kilku latach wychodzi ze szpitala psychiatrycznego. Robi wszystko by poza jego murami rozpocząć nowe życie. Dlatego zmienia tożsamość, wyprowadza się do innego miasta i z całych sił liczy na to, że uda jej się pogodzić z traumą, którą przeżyła.
Do zakładu zamkniętego trafiła bo zabiła swojego kilkumiesięcznego synka, przynajmniej tak twierdzą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapowiadało się fajnie, jednak mi się nie spodobała. Zirytowało mnie troszkę naciągane i dziwne zakonczenie.

Zapowiadało się fajnie, jednak mi się nie spodobała. Zirytowało mnie troszkę naciągane i dziwne zakonczenie.

Pokaż mimo to

Susan (która kiedyś była Emmą) wychodzi ze szpitala psychiatrycznego. Odbyła karę, ale wie, że nigdy nie wybaczy sobie tego, że zabiła swojego syna. Nie pamięta tego, ale wszystkie fakty świadczą o jej winie, więc wierzy, że nie może być inaczej. Po powrocie do domu Susan próbuje ułożyć swoje życie od nowa. Jej spokój zakłócają jednak zdjęcia i przedmioty związane z synem, które ktoś podrzuca jej do domu. Jeszcze większy niepokój kobiety wzbudza fakt, że podrzucane rzeczy sugerują, że wcale nie zabiła syna, że on żyje.

Pomocą dla kobiety jest przyjaciółka ze szpitala psychiatrycznego oraz dziennikarz, który pewnego dnia pojawia się pod domem kobiety. Ale czy i on jest tym, za kogo się podaje?

W fabule książki cofamy się do czasów studenckich byłego męża Susan i poznajemy mroczną tajemnicę jego i jego przyjaciół z uczelni. Czy towarzystwo, w którym obracał się mąż kobiety ma coś wspólnego z rzekomą śmiercią małego Dylana? Kim oni są i kim jest tajemnicza kobieta z przeszłości mężczyzny, o której nigdy wcześniej nie wspominał?



Książka na początku nie była jakaś porywająca, akcja rozkręca się gdzieś dopiero za połową. Ja od pierwszych stron wiedziałam, że kobieta na pewno nie zabiła syna, że dziecko albo żyje, albo zabił je ktoś inny, więc nie było to dla mnie zaskoczeniem. Od pewnego momentu rzeczywiście z uwagą śledziłam wydarzenia, aby rozwiązać zagadkę sprzed trzech lat. Przecierałam oczy ze zdziwienia odkrywając studencką tajemnicę męża Susan i jego przyjaciół z uczelni. Nie mogłam uwierzyć, że ludzie naprawdę mogliby być zdolni do popełnienia tak straszliwych czynów.

Jednocześnie postać Susan działała mi na nerwy niesamowicie. No bo kto, próbując odciąć się od swojego wcześniejszego życia zaczyna rozmowę z obcym człowiekiem o przeszłości? Kto do tego raz zobaczonego człowieka dzwoni kilka dni później o pomoc w trudnej sytuacji? Kto człowiekowi, którego w ogóle nie zna powierza tajemnicę całego swojego życia, którą chroni przed całą resztą świata? Na dodatek, kiedy uważa się, że jest to dziennikarz, który może sprzedać tę informację każdemu! No kto tak robi? Kto na podstawie zapewnienia obcego człowieka, dziennikarza, że "to zostanie między nami" zwierza się mu z najmroczniejszych sekretów swojego życia? No dla mnie jest to absurd totalny i tak ogromna naiwność, że miałam ochotę potrząsnąć bohaterką i powiedzieć - ogarnij się kobieto!


Ogólnie pomysł na książkę był niezły, chociaż lekko już oklepany. Historia ze studenckiej przeszłości naprawdę mroziła krew w żyłach i z każdym kolejnym powrotem autorki do tamtego okresu szczęka opadała mi coraz niżej ze zdziwienia, że można robić tak straszne rzeczy. Rozwiązania zagadki w mniejszym bądź większym stopniu spodziewałam się już od niemalże samego początku. Postać głównej bohaterki jednak swoją głupotą naprawdę sporo napsuła. Ale jak na debiut nie jest najgorzej. Książkę przede wszystkim czyta się szybko - naprawdę szybko. Przeczytałam ją w niespełna dwa dni, z czego ponad 300 stron jednego dnia. Jak na moje możliwości czasowe jest to naprawdę dużo.

Myślę, że ta książka może się jednym podobać mniej, drugim bardziej. Zaprawieni w bojach czytelnicy kryminałów na pewno będą kręcić nosem, natomiast osoby czytające tego rodzaju książki sporadycznie mogą być zadowolone z wciągającej akcji.
Dla mnie chyba jednak bardziej na nie, niż na tak, chociaż ocenę podciągnęła końcówka.

Susan (która kiedyś była Emmą) wychodzi ze szpitala psychiatrycznego. Odbyła karę, ale wie, że nigdy nie wybaczy sobie tego, że zabiła swojego syna. Nie pamięta tego, ale wszystkie fakty świadczą o jej winie, więc wierzy, że nie może być inaczej. Po powrocie do domu Susan próbuje ułożyć swoje życie od nowa. Jej spokój zakłócają jednak zdjęcia i przedmioty związane z synem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przewidywalna i mocno naciagana. Dodatkowo to wszystko już kiedys gdzieś było. Przeczytałam do końca tylko dlatego, że nigdy nie porzucam książki w trakcie czytania.

Przewidywalna i mocno naciagana. Dodatkowo to wszystko już kiedys gdzieś było. Przeczytałam do końca tylko dlatego, że nigdy nie porzucam książki w trakcie czytania.

Pokaż mimo to

Fabuła powieści jest ciekawa, wciągająca, kontrowersyjna i z pewnością zadowoli czytelników żadnych wrażeń. Emma wychodzi z więzienia, gdzie odsiadywała wyrok za zabicie swojego synka. Teraz z nową tożsamością próbuje zacząć nowe życie, choć męczy ją poczucie winy, żal i smutek. Najgorsze, że bohaterka nie pamięta zupełnie nic z tamtego dnia, gdy zginęło jej dziecko.
Tymczasem zaczynają się pojawiać dowody, że mały Dylan żyje. Czy to tylko chory dowcip? Może zemsta? A może dziecko naprawdę nie umarło?
Susan-Emma wraz z najlepszą przyjaciółką i świeżo poznanym mężczyzną poszukują prawdy na własną rękę, a czytelnik podąża za nimi z niecierpliwością dążąc do rozwikłania zagadki...

Fabuła powieści jest ciekawa, wciągająca, kontrowersyjna i z pewnością zadowoli czytelników żadnych wrażeń. Emma wychodzi z więzienia, gdzie odsiadywała wyrok za zabicie swojego synka. Teraz z nową tożsamością próbuje zacząć nowe życie, choć męczy ją poczucie winy, żal i smutek. Najgorsze, że bohaterka nie pamięta zupełnie nic z tamtego dnia, gdy zginęło jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaskakująca książka, do samego końca trzyma w napięciu i nie pozwala się domyśleć, co będzie dalej. Nagłe fakty zmieniają bieg wydarzeń. Całość napisana jest bardzo ciekawie - dopiero po połowie książki zaczęło się co nieco wyjaśniać, a aż do tamtej pory autorka trzymała czytelnika w napięciu.

Zaskakująca książka, do samego końca trzyma w napięciu i nie pozwala się domyśleć, co będzie dalej. Nagłe fakty zmieniają bieg wydarzeń. Całość napisana jest bardzo ciekawie - dopiero po połowie książki zaczęło się co nieco wyjaśniać, a aż do tamtej pory autorka trzymała czytelnika w napięciu.

Pokaż mimo to

Ogromne rozczarowanie.
Pierwsze 200 stron niewiarygodnie nudne i monotonne.
Dialogi drętwe i mało budujące akcje.
Główna bohaterka naiwna i łatwowierna, przez co bardzo denerwująca.
Tematyka szlachetna, bo porusza temat depresji poporodowej, niemniej potencjał książki zmarnowany .
Końcówka troszkę ratuje tę historię, ale według mnie nie warto poświęcać czasu, lepiej sięgnąć po coś innego.

Ogromne rozczarowanie.
Pierwsze 200 stron niewiarygodnie nudne i monotonne.
Dialogi drętwe i mało budujące akcje.
Główna bohaterka naiwna i łatwowierna, przez co bardzo denerwująca.
Tematyka szlachetna, bo porusza temat depresji poporodowej, niemniej potencjał książki zmarnowany .
Końcówka troszkę ratuje tę historię, ale według mnie nie warto poświęcać czasu, lepiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

WCIĄGAJĄCA KSIŻKA, KTÓRA TRZYMA W NAPIĘCIU DO SAMEGO KOŃCA. BARDZO POLECAM

WCIĄGAJĄCA KSIŻKA, KTÓRA TRZYMA W NAPIĘCIU DO SAMEGO KOŃCA. BARDZO POLECAM

Pokaż mimo to

Dziś parę słów o lekturze, z którą miałam przyjemność spędzić kilka chwil. I co to były za chwile? Ciekawe, intrygujące czasem naciągane, raz wciągające, raz nużące 😁. Tak cię straciłam to moja pierwsza przygoda z piórem Jenny Blackhurst, która pomimo pewnych niedociągnięć, wciągnęła mnie i dała mi nutkę przyjemności. O czym to dzieło? Kobieta, główna bohaterka, wychodzi na wolność po odbyciu kary za zabicie swojego syna. Stara się wrócić do w miarę normalnego funkcjonowania, zmienia nazwisko, adres i nikomu nic nie mówi. Jednak jest ktoś, kto wie co zrobiła i gdzie żyje. Wciąga ją w świat tajemnic, strachu, lęków i zadaje cierpienie. I tak by można było pisać i pisać ale po co jak można przeczytać. I do tego was jak najbardziej zachęcam. Polecam na zimne wieczory. Zawsze to jakaś przyjemność w ten pochmurny czas. 😁 *

Dziś parę słów o lekturze, z którą miałam przyjemność spędzić kilka chwil. I co to były za chwile? Ciekawe, intrygujące czasem naciągane, raz wciągające, raz nużące 😁. Tak cię straciłam to moja pierwsza przygoda z piórem Jenny Blackhurst, która pomimo pewnych niedociągnięć, wciągnęła mnie i dała mi nutkę przyjemności. O czym to dzieło? Kobieta, główna bohaterka, wychodzi na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka opowiada o dawnej Susan Webster, a obecnej Emmie Cartwirght. Kobieta zmienia tożsamość po wyjściu z więzienia, w którym odsiedziała wyrok za zabójstwo swojego trzymiesięcznego syna. Ale po wyjściu i serii zdarzeń zaczyna wątpić czy na pewno zrobiła to o co wszyscy ją oskarżyli.

Mamy tu zagadkę, mroczną przeszłość bohaterki i morderstwo. Susan/Emma to silna kobieta, która przeżyła tragedię. Ale nawet to nie powstrzyma jej przed rozwiązaniem zagadki co się stało dokładnie 4 lata temu, a nie to co mówią jej prokuratorzy i mąż. Ale jednak nie jest to tak łatwe jak myślała. Wiele osób nie chce, aby poznała prawdę i zagłębiała się w przeszłość osób powiązanych z tą sytuacją i jej synkiem. Ale jak to matka. Jeśli chodzi o dziecko nigdy nie ustąpi i nie da się zmylić czy odstraszyć. Thriller idealnie wpasuje się w jesienną aurę za oknem, kiedy nie chce się wychodzić z domu tylko czytać książki. ;) Polecam i równocześnie ostrzegam, bo nie oderwiecie się od tej książki póki nie przeczytacie jej do końca. A gdy już to zrobicie to będziecie żałować, że to już koniec.

Książka opowiada o dawnej Susan Webster, a obecnej Emmie Cartwirght. Kobieta zmienia tożsamość po wyjściu z więzienia, w którym odsiedziała wyrok za zabójstwo swojego trzymiesięcznego syna. Ale po wyjściu i serii zdarzeń zaczyna wątpić czy na pewno zrobiła to o co wszyscy ją oskarżyli.

Mamy tu zagadkę, mroczną przeszłość bohaterki i morderstwo. Susan/Emma to silna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to