Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Piękni i martwi" to dzieło autorstwa Yvonne Woon. Książka opowiada o nastolatce Renne, która po zagadkowej utracie rodziców trafia do dziadka, z którym wcześniej nie miała kontaktu. Od tej pory uczęszcza do Akademii Gottfrieda, która jak się później okaże nie jest typową szkołą na młodzieży. Pojawia się bardzo popularny motyw miłości. Obiekt westchnień głównej bohaterki to tzw. Nieumarły. Niemuarłym jest bowiem ten, kto umiera przed 21 rokiem życia i nie zostaje pochowany. Dusza przemieszcza się wówczas do innej osoby, a ciało umarłego nadal jest żywe. Są niewielkie szanse, iż ciało i dusza spotkają się ponownie. Autorka oparła się tutaj na filozofii Kartezjusza - "Siódmej medytacji". Okazuje się, że Renne odda nie tylko frazeologiczne serce, ale również duszę.
Książkę polecam gimnazjalistom i wczesnym licealistom. Fabuła mimo powszechnego schematu zawiera nutkę głębi. Osobiście stwierdzam, że jest to średniej jakości "zupa", która mi nie smakuje, ale jest przystosowana do kubków smakowych wcześniej wspomnianych gimnazjalistów. Warto wspomnieć, że to pierwszy tom, więc zakończenie jest otwarte, ale w Polsce nadal nie ukazał się tom 3.

"Piękni i martwi" to dzieło autorstwa Yvonne Woon. Książka opowiada o nastolatce Renne, która po zagadkowej utracie rodziców trafia do dziadka, z którym wcześniej nie miała kontaktu. Od tej pory uczęszcza do Akademii Gottfrieda, która jak się później okaże nie jest typową szkołą na młodzieży. Pojawia się bardzo popularny motyw miłości. Obiekt westchnień głównej bohaterki to...

O tym, że przypadek nie zawsze jest przypadkiem, zwłaszcza, że zdarza się z wyjątkową częstotliwością. O obnażaniu literatury, o tym, że nie sama roznegliżowana książka jest piękna, ale sam proces rozbierania. O tym, że my planujemy, a Los się z nas śmieje. Tym głośniej, im bardziej skrupulatne są nasze plany. Polecam, jeśli ktoś ma czas i chęć na odrobinę refleksji zawartej w wyrafinowanym słowie. :)

O tym, że przypadek nie zawsze jest przypadkiem, zwłaszcza, że zdarza się z wyjątkową częstotliwością. O obnażaniu literatury, o tym, że nie sama roznegliżowana książka jest piękna, ale sam proces rozbierania. O tym, że my planujemy, a Los się z nas śmieje. Tym głośniej, im bardziej skrupulatne są nasze plany. Polecam, jeśli ktoś ma czas i chęć na odrobinę refleksji...

Lubię kwiecisty styl, ale tutaj prostota jest wręcz wskazana. Jest historia, która jest przemyślana od początku do końca, a jeśli autorka pozwoliła sobie na jakąś improwizację, to czytelnik nie jest w stanie tego wyczuć. Książka wymagająca stałego skupienia. Relacje bohaterów, różne pozornie nieistotne sytuacje... Tutaj nic nie jest przypadkiem, wszystko ma swoje znaczenie. Autorka wystrychnęła czytelnika na Dudka, a co gorsza mniej domyślny czytelnik dowiaduje się o tym dopiero na samym końcu powieści.

Lubię kwiecisty styl, ale tutaj prostota jest wręcz wskazana. Jest historia, która jest przemyślana od początku do końca, a jeśli autorka pozwoliła sobie na jakąś improwizację, to czytelnik nie jest w stanie tego wyczuć. Książka wymagająca stałego skupienia. Relacje bohaterów, różne pozornie nieistotne sytuacje... Tutaj nic nie jest przypadkiem, wszystko ma swoje znaczenie....