Nie lubię czytać opowiadań, ale zawzięłam się, żeby przeczytać wszystkie książki Bratnego, które posiadam w swojej biblioteczce. Nie wszystkie opowiadania z tomu "Twarde ojczyzny" spodobały mi się. Niektóre po prostu zmęczyłam. We wszystkich opowiadaniach Bratny wplata wspomnienia z wojny, głównie z powstania warszawskiego. Większość z tych opowiadań rozpoczyna się w latach osiemdziesiątych, kiedy je pisał, ale wraca wspomnieniami w odległe lata, wojenne. Najbardziej podobało mi się opowiadanie "Wyroki", "Naganiacz", "Dawid syn Henryka", "Twarde ojczyzny". Większość opowiadań Bratny pisał w formie reportażu.

Nie lubię czytać opowiadań, ale zawzięłam się, żeby przeczytać wszystkie książki Bratnego, które posiadam w swojej biblioteczce. Nie wszystkie opowiadania z tomu "Twarde ojczyzny" spodobały mi się. Niektóre po prostu zmęczyłam. We wszystkich...

Roman Bratny to jeden z tych pisarzy, którym albo się wybaczy flirt z władzą i wtedy czyta się go z dużą przyjemnością, albo będzie się występować w roli jego oskarżyciela, a wtedy obcować się z nim nie da. Ja startuję z tej pierwszej pozycji. Twarde ojczyzny to – wbrew temu, do czego przyzwyczaił nas autor – nie zawsze opowiadania o wojnie, ale ta przewija się cały czas w tle. Widać w tym wszystkim zamysł, aby pokazać, że sześć lat dramatu odciska swoje nieusuwalne piętno na każdym człowieku. Są tu historie weselsze i bardziej poruszające, krótkie i nieco dłuższe, przedstawiające bardzo odmienne postaci oraz ich losy. Jednego nie można Bratnemu odmówić: rewelacyjnego stylu, w który naprawdę można bez reszty wsiąknąć. Twarde ojczyzny napisane są bardzo sugestywnie, na ogół zwięźle, prosto, ale dzięki temu czyta się je jak dobry reportaż. Niewielu zdarza się autorów, których sposób pisania tak mi się podoba. Swoje robi również fakt, iż są to kilkudziesięciostronicowe historie. Z myślą „jeszcze parę stron” można tę książkę łyknąć w trzy wieczory. Ja tak zrobiłem i – cóż – chciałbym więcej.

Roman Bratny to jeden z tych pisarzy, którym albo się wybaczy flirt z władzą i wtedy czyta się go z dużą przyjemnością, albo będzie się występować w roli jego oskarżyciela, a wtedy obcować się z nim nie da. Ja startuję z tej pierwszej pozycji. Twarde ojczyzny to – wbrew temu, do czego przyzwyczaił nas autor – nie zawsze opowiadania o wojnie, ale ta przewija się cały czas w...