Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lovecraft ma bardzo specyficzny styl pisarski. Dla mnie wydawał się z początku bardzo toporny. Pierwsze opowiadanie musiałam na kilka dni przerwać, ale wróciłam i wtedy dopiero zatopiłam się i odkryłam fascynujące historię o Cthulhu. Niektóre opowiadania są mniej lub bardziej udane. Mnie osobiście najbardziej podobał się "Duch ciemności", któremu dałabym 100000/10, a zakończenie uwieńczone notatkami Blake'a jest majstersztykiem oddania tajemniczości i napawa strachem.
Dokładne opisy w książce (które mogą troszkę męczyć w szczególności, gdy zaczytujemy się we współczesnej literaturze), kojarzyły mi się z literaturą faktu, gdzie nawet najdrobniejsze szczegóły i relacje nie mogą zostać pominięte. Dodaje to wręcz wrażenie czytania o prawdziwych zdarzeń. Niepokojąca lektura.

Lovecraft ma bardzo specyficzny styl pisarski. Dla mnie wydawał się z początku bardzo toporny. Pierwsze opowiadanie musiałam na kilka dni przerwać, ale wróciłam i wtedy dopiero zatopiłam się i odkryłam fascynujące historię o Cthulhu. Niektóre opowiadania są mniej lub bardziej udane. Mnie osobiście najbardziej podobał się "Duch ciemności", któremu dałabym 100000/10, a...

Cudowna. Pewnie dlatego, że przeczytałam ją dla siebie, we własnym tempie, bez całego parcia, że w szkole będą pytać o szczegóły, które są niemalże nieistotne. Ale do rzeczy.
Nie sądziłam, że Prus będzie w stanie napisać coś takiego: powieść historyczną z elementami fantastyki (magia), a do tego dającą tyle do myślenia. Jak bardzo jesteśmy oszukiwani ('głosy' bogów w świątyniach), jak ludzie potrafią być bezwzględni chcąc dość do władzy i jak mało realną władze ma sam władca - tutaj faraon, ponieważ głównie rządzą kapłani i ich ogromne majątki, dzięki którym mogą wszystko kupić?
Jako, że przeczytałam 4 tomy 'pieśni lodu i ognia' , jestem urzeczona tym, że Prus wykreował coś podobnego ponad sto lat temu (czyż nie jest to również gra o tron tyle, że Egiptu?). Zadziwia mnie, że wszystko tutaj jest ze sobą powiązane, zdrada i śmierć jest na każdym kroku, wtedy, kiedy najmniej się ich spodziewałam... Po przeczytaniu zastanawiałam się, jak by się to skończyło, gdy Ramzes XIII na samym początku nie spotkał Żydówki? I najważniejsze, dawno nie czułam takiego napięcia, jak wtedy, kiedy doszłam do fragmentu o kapłanie Seta w Labiryncie i napięcie to utrzymywało się do samego końca. Polecam!

Cudowna. Pewnie dlatego, że przeczytałam ją dla siebie, we własnym tempie, bez całego parcia, że w szkole będą pytać o szczegóły, które są niemalże nieistotne. Ale do rzeczy.
Nie sądziłam, że Prus będzie w stanie napisać coś takiego: powieść historyczną z elementami fantastyki (magia), a do tego dającą tyle do myślenia. Jak bardzo jesteśmy oszukiwani ('głosy' bogów w...

Na początek muszę to napisać: strasznie męczyła mnie z początku ta książka, ale taki jest właśnie dla mnie Lem, który z początku mnie nudzi, opisuje nieistotne dla mnie sprawy, o których zapominam zaraz po przeczytaniu, albo naglę budzę się ze swoich myśli kilka linijek dalej, żeby nie wiedzieć o czym właściwie przeczytałam. Nie lubię tego i miałam ochotę odłożyć tę książkę, ale coś w środku ciągle mówiło mi "wytrzymaj jeszcze chwilę" i dobrze zrobiłam. Książka strasznie rozwalająca psychicznie, wiedziałam to od dawna, ale znowu powróciła refleksja i myśl "wstyd mi za moją rasę". Nie zasługujemy, a może bardziej: nie nadjemy się do odkrywania nowych lądów (jak skończyli Indianie?), a co dopiero nowych cywilizacji, bo u nas "odkrywanie" jest synonimem słowa "podbój" i mamy talent do niszczenia tego, czego nie rozumiemy, bo nie chcieliśmy tego zrozumieć. Dołująca i jakże prawdziwa jest ta historia.

Na początek muszę to napisać: strasznie męczyła mnie z początku ta książka, ale taki jest właśnie dla mnie Lem, który z początku mnie nudzi, opisuje nieistotne dla mnie sprawy, o których zapominam zaraz po przeczytaniu, albo naglę budzę się ze swoich myśli kilka linijek dalej, żeby nie wiedzieć o czym właściwie przeczytałam. Nie lubię tego i miałam ochotę odłożyć tę...