Książka dobra, ale nie jest to szczyt możliwości Vonneguta. Jest jego styl, jest jego humor, nie ma science fiction, chyba że na siłę podciągać pod to wybuch bomby neutronowej.
Jest satyra na życie ogólnie i na bohaterów szczególnie. W niewielu słowach poruszane jest mnóstwo tematów, od Hitlera, przez odpowiedzialność karną osobistą i zastępczą, problem uzależnień, znaczenie przypadku i tego gdzie i kiedy człowiek się urodził na jego późniejsze losy. Niby oczywiste rzeczy, ale mało kto jest je w stanie opisać tak bezpośrednio i prosto jak to robi Vonnegut. Czyta się jak zwykle szybko i sprawnie, nawet jeżeli wydawca próbuje to wydanie napompować i sprawić żeby wyglądało jak ciężkie tomiszcze. Takie nie jest, kończy się w maksymalnie dwa posiedzenia.
Polecam, chociaż niekoniecznie jako pierwszą pozycję tego autora. Nie dlatego że jest zła, ale dlatego że są lepsze.

Książka dobra, ale nie jest to szczyt możliwości Vonneguta. Jest jego styl, jest jego humor, nie ma science fiction, chyba że na siłę podciągać pod to wybuch bomby neutronowej.
Jest satyra na życie ogólnie i na bohaterów szczególnie. W niewielu słowach poruszane jest mnóstwo tematów, od Hitlera, przez odpowiedzialność karną osobistą i zastępczą, problem uzależnień,...

Współczesny język fatum i niezawinionego cierpienia.

Współczesny język fatum i niezawinionego cierpienia.

Jedna z wielu ciekawych książek Vonneguta. Wciąż za najlepszą uważam Kocią Kołyskę, a ta jest po prostu dobra. Jeśli ktoś myśli o niej jako o pierwszej książce tego autora do przeczytania to nie, są inne znacznie ciekawsze, za które można go polubić bardziej. Jego styl pisania jest genialny, krótkie rozdziały jakby trzymały tempo i wartkość akcji. Najlepsze są jednak kąski, w których nawiązuje do bohaterów innych swoich książek. Wszystko to kreuje jeden wspólny świat z pozoru różnych bohaterów, a jednak sugerujący, że wszyscy są do siebie bardzo podobni.

Jedna z wielu ciekawych książek Vonneguta. Wciąż za najlepszą uważam Kocią Kołyskę, a ta jest po prostu dobra. Jeśli ktoś myśli o niej jako o pierwszej książce tego autora do przeczytania to nie, są inne znacznie ciekawsze, za które można go polubić bardziej. Jego styl pisania jest genialny, krótkie rozdziały jakby trzymały tempo i wartkość akcji. Najlepsze są jednak kąski,...

"Myślę, że to jest właśnie mój największy zarzut wobec życia: zbyt łatwo można popełnić najkoszmarniejsze błędy."

Rysio snajper to niechlubny przydomek Rudego Waltza, który przylgnął do niego w wieku dwunastu lat, kiedy w wyniku nieszczęśliwego wypadku zastrzelił ciężarną kobietę. Od tej chwili jego życie jest pasmem nieszczęść i niepowodzeń.
Cała historia opowiedziana jest w charakterystycznym dla autora stylu, który przesiąknięty jest czarnym humorem, sarkazmem i krytyką, która przepełniona jest ironią. Na początku może wydawać się, że ta książka jest jednym wielkim chaosem. Przepisy kulinarne wplatane "od czapy" między rozdziały, akty rodem z teatralnych dramatów, radioaktywny kominek, bomba nuklearna spuszczona na miasto, rodzinne wypady na herbatkę do Hitlera. Uff, dużo tego. Krótkie rozdziały, często każdy z innej parafii. Brzmi dziwnie? Tak jest. Mimo to koniec końców wszystko składa się w jedną klarowną całość. Tutaj nie ma przypadku. Vonnegut swoją powieścią krytykuje zwolenników posiadania broni. Pokazuje jakie konsekwencje mogą nieść ze sobą beztroskie zabawy w "snajpera", jak łatwo jest stracić wszystko w wyniku nieszczęśliwego wypadku.
Za sobą mam już trzy książki Vonneguta i ta pozostaje na miejscu trzecim. Mimo wszystko większą miłością obdarzyłam "Rzeźnie numer pięć", a zaraz po niej na miejscu drugim stawiam "Matkę noc". Kolejne książki autora przede mną, więc zobaczę jak to się rozłoży później, ale już teraz mogę powiedzieć, że Vonnegut wchodzi na listę moich ulubionych autorów.
Bierzcie i czytajcie bo, parafrazując "Ferdydurke", Vonnegut wielkim pisarzem był. Amen.

"Myślę, że to jest właśnie mój największy zarzut wobec życia: zbyt łatwo można popełnić najkoszmarniejsze błędy."

Rysio snajper to niechlubny przydomek Rudego Waltza, który przylgnął do niego w wieku dwunastu lat, kiedy w wyniku nieszczęśliwego wypadku zastrzelił ciężarną kobietę. Od tej chwili jego życie jest pasmem nieszczęść i niepowodzeń.
Cała historia opowiedziana...

Ta powieść to taki przekrój perypetii nieszczególnie ogarniętego i niespecjalnie szczęśliwego faceta, którego życie jest pasmem niepowodzeń. Wszystko podane w charakterystycznym dla autora stylu, pełnym satyry, czarnego humoru, samoświadomości i ironicznej krytyki. Nie ma tu żadnych dłużyzn, pustych zdań ani nawet słów, ta oszczędna precyzja literacka sprawia, że kolejne rozdziały pochłania się w ekspresowym tempie. Nie jest to jednak najwyższa półka, nawet wśród dzieł samego Vonneguta znaleźć można wiele lepszych, ale to wciąż przyjemna lektura, dostarczająca sporo rozrywki. Problem w tym, że druga, głębsza warstwa znaczeniowa, ta gorycz w zazwyczaj słodko-gorzkim vonnegutowskim sosie, tutaj trochę nie domaga – nie ma ciężaru, nie ma głębszej refleksji, pozostaje tylko czarna komedia i śmiech bez łez. W zasadzie każde obecne tu przesłanie wypadało lepiej w innych powieściach – antywojenne w dziełach Remarque’a, pacyfistyczne choćby w Rzeźni numer pięć, a o przypadkowości ludzkich losów ciekawiej pisał Kundera, dlatego Rysio Snajper, choć stratą czasu na pewno nie jest, do obowiązkowych pozycji również nie należy.

Ta powieść to taki przekrój perypetii nieszczególnie ogarniętego i niespecjalnie szczęśliwego faceta, którego życie jest pasmem niepowodzeń. Wszystko podane w charakterystycznym dla autora stylu, pełnym satyry, czarnego humoru, samoświadomości i ironicznej krytyki. Nie ma tu żadnych dłużyzn, pustych zdań ani nawet słów, ta oszczędna precyzja literacka sprawia, że kolejne...

Rodzimy sie otwierając dziurkę, umieramy zamykając dziurkę

Rodzimy sie otwierając dziurkę, umieramy zamykając dziurkę

Książka do zaliczenia, nie za długa, trochę mało satyry w satyrze.

Książka do zaliczenia, nie za długa, trochę mało satyry w satyrze.

Książka, której wszyscy bohaterowie zdają się być nieszczęśliwi. Których życiem rządzi seria nieszczęśliwych wypadków, wydarzenia, których nigdy nie byliby w stanie przewidzieć. Czy wystarczy się z tym pogodzić? Czy może jesteśmy w stanie podjąć działania, którymi moglibyśmy zmienić scenariusz pisany przez los? Napisanie kolejnego przepisu na randomowe danie zdaje się być o wiele prostsze niż poukładanie swojego bytu.

Książka, której wszyscy bohaterowie zdają się być nieszczęśliwi. Których życiem rządzi seria nieszczęśliwych wypadków, wydarzenia, których nigdy nie byliby w stanie przewidzieć. Czy wystarczy się z tym pogodzić? Czy może jesteśmy w stanie podjąć działania, którymi moglibyśmy zmienić scenariusz pisany przez los? Napisanie kolejnego przepisu na randomowe danie zdaje się być o...

Rewelacyjna książka kucharska, w której przepisy kulinarne przeplatane są wspomnieniami faceta, który ma w życiu niesamowitego pecha i mimo, że w kuchni radzi sobie całkiem nieźle, to w jego życiu panuje kompletny chaos i nad niczym nie ma właściwie kontroli. Czytelnicza uczta w najlepszym wydaniu. Smacznego.

Rewelacyjna książka kucharska, w której przepisy kulinarne przeplatane są wspomnieniami faceta, który ma w życiu niesamowitego pecha i mimo, że w kuchni radzi sobie całkiem nieźle, to w jego życiu panuje kompletny chaos i nad niczym nie ma właściwie kontroli. Czytelnicza uczta w najlepszym wydaniu. Smacznego.

Jedna z ksiazek, które zaskakująco mocno wgryzły mi się w pamięci. Vonnegut oczywiście pisze mocne rzeczy, ale nie spodziewałem się, że do tej konkretnej będę wracać tak często.

Jedna z ksiazek, które zaskakująco mocno wgryzły mi się w pamięci. Vonnegut oczywiście pisze mocne rzeczy, ale nie spodziewałem się, że do tej konkretnej będę wracać tak często.