Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Handel ludzmi we współczesnym świecie przybiera znamię okrucieństwa. Milczenie jest często jedynym rozwiązaniem. Ofiary noszą tę traumę przez lata, bojąc się ujawnić wstydliwe fakty. Nie jest łatwo wybrnąć ze wspomnień, które bolą. Sprawcy często nie ponoszą żadnych związanych ,z tym konsekwencji. Lecz kto ma odwagę się przyznać ten, będzie umiał stawić czoło rzeczywistości. Tak było w przypadku głównej postaci. Towarzyszy jej osoba próbująca cho w niewielkim stopniu, podnieść na duchu. Każdy bez względu na to kim jest,skąd się wywodzi powinien pozostać człowiekiem. Jednak nie wszyscy szanują jego prawa.

Handel ludzmi we współczesnym świecie przybiera znamię okrucieństwa. Milczenie jest często jedynym rozwiązaniem. Ofiary noszą tę traumę przez lata, bojąc się ujawnić wstydliwe fakty. Nie jest łatwo wybrnąć ze wspomnień, które bolą. Sprawcy często nie ponoszą żadnych związanych ,z tym konsekwencji. Lecz kto ma odwagę się przyznać ten, będzie umiał stawić czoło...

Dom nad jeziorem smutku to książka która zmusza czytelnika do refleksji,nad tym co ulotne. Jest to także obraz ukazujący jak wędrowne życie może zmienić człowieka i ich efekty. Życie głównych postaci tej opowieści nie jest usłane różami.Zwieńczeniem tego tła może być fakt że obie dziewczynki straciły bliskich sobie ludzi. Jezioro które stanowi pośrednik skrywa ciała tych,którzy zginęli.Ekscentryczna ciotka opiekująca się Ruth i Lucille wiedzie życie jakiego inni ludzie się boją. Dziwna osoba staje się jedynym członkiem rodziny z którym obie mają do czynienia. Człowiek w celu uniknięcia, problemów,często związanych z ludzmi, ucieka do takiego życia. Taka postawa staje się często obiektem, drwin.

Dom nad jeziorem smutku to książka która zmusza czytelnika do refleksji,nad tym co ulotne. Jest to także obraz ukazujący jak wędrowne życie może zmienić człowieka i ich efekty. Życie głównych postaci tej opowieści nie jest usłane różami.Zwieńczeniem tego tła może być fakt że obie dziewczynki straciły bliskich sobie ludzi. Jezioro które stanowi pośrednik skrywa ciała...

Ta zawiła powieść kryje w sobie, elementy erotyczne zresztą bardzo brutalne. W doborowy sposób, ukazuje toksyczny moim zdaniem związek kobiety i mężczyzny. Relacje są do cna przesiąknięte nienawiścią, brak tu również prawdziwej miłości. Richard główny bohater a zarazem jak się później dowiadujemy oprawca traktuje człowieka jak zabawkę coś czym można pomiatać.Jest to jedynie przedmiot okropnych eksperymentów.Z czasem zyskując przydomek Tarantula. Tak jak pająk łapie swe ofiary w sieć a potem zjada, tak samo i tutaj ofiarą staje się młody chłopak nieświadomie,
Z początku bardzo tajemniczy,z czasem staje się katem dla jego ofiary, która chcąc nie chcąc musi się podporządkować jego zachciankom.
Jego partnerka/partner musi oddawać swoje ciało w zamian za poczucie bliskości.
Nadmienię również że, Przez całe godziny pozostaje zamknięty/zamknięta na klucz niby jakieś zwierzę w klatce,przez co nie może znależć
swobody. Całości dodaje fakt, że córka Richarda to dziewczyna umysłowo chora, pozostawiona sama sobie. Nie wszyscy którzy doświadczyli ogromnej krzywdy potrafią się przeciwstawić.

Ta zawiła powieść kryje w sobie, elementy erotyczne zresztą bardzo brutalne. W doborowy sposób, ukazuje toksyczny moim zdaniem związek kobiety i mężczyzny. Relacje są do cna przesiąknięte nienawiścią, brak tu również prawdziwej miłości. Richard główny bohater a zarazem jak się później dowiadujemy oprawca traktuje człowieka jak zabawkę coś czym można pomiatać.Jest to jedynie...

Quo vadis nie należy do książek łatwych ze względu na podejmowany temat chrześcijaństwa. Cięzko mi się czytało ze względu na małą czcionkę, i dosyć skomplikowane słowa. Mimo to jako jedną z obowiązkowych lektur z gimnazjum przeczytałam ją. Trudno z początku było mi się przełamać
do przeczytania jej, gdyż uważałam ją za książkę trudną.
I taka w rzeczywistości jest.
Postacie... cóż mogą wzbudzać szacunek czytelnika, bądz nie. Na pewno
tej powieści towarzyszy wątek ogromnej, niemal bezgranicznej miłości
rzymskiego augustianina do pięknej chrześcijanki. Ukazano też
odwieczny problem, przed którym ludzkość staje praktycznie na każdym
kroku. Zło. Nie widać go a jednak istnieje.

Quo vadis nie należy do książek łatwych ze względu na podejmowany temat chrześcijaństwa. Cięzko mi się czytało ze względu na małą czcionkę, i dosyć skomplikowane słowa. Mimo to jako jedną z obowiązkowych lektur z gimnazjum przeczytałam ją. Trudno z początku było mi się przełamać
do przeczytania jej, gdyż uważałam ją za książkę trudną.
I taka w rzeczywistości jest....

Główną bohaterką tej książki jest Lila. Odwiedzając dom w którym mieszka jej babcia i który skrywa mroczną tajemnicę w postaci luster. Lustro towarzyszy nam od pewnego momentu naszego życia. Jest ono jedynie odbiciem nas samych. Nie możemy w pełni poznać samych siebie. Lila popełnia fatalny błąd. Zdejmuje nakrycie osłaniające lustro, zauważając przy tym że coś tu nie gra.
Codziennie przeglądamy się w nim nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
Wszystko wprowadza czytelnika w, mroczny owiany z lekka klimatem horroru świat. Dziewczyna po tamtej stronie lustra, wydaje się być,
wyprana z wszelkich możliwych uczuć.
Czuje się tak jakby, miała nad wszystkim absolutną władzę.
Nie przedstawia się z imienia i nazwiska co czytelnik może wziąć za
lekki nietakt ze strony postaci.
To jak przywiązujemy się do swego miejsca zamieszkania ma dla nas ogromne znaczenie.

Główną bohaterką tej książki jest Lila. Odwiedzając dom w którym mieszka jej babcia i który skrywa mroczną tajemnicę w postaci luster. Lustro towarzyszy nam od pewnego momentu naszego życia. Jest ono jedynie odbiciem nas samych. Nie możemy w pełni poznać samych siebie. Lila popełnia fatalny błąd. Zdejmuje nakrycie osłaniające lustro, zauważając przy tym że coś tu nie gra....

te czasopismo jest super! w każdym numerze znajdzie się coś ciekawego do przeczytania. Artykuły są napisane tak aby, zachęcić czytelnika do głębszego poznania.
zbieram juz od kilku lat a wciąż mi się nie nudzi.

te czasopismo jest super! w każdym numerze znajdzie się coś ciekawego do przeczytania. Artykuły są napisane tak aby, zachęcić czytelnika do głębszego poznania.
zbieram juz od kilku lat a wciąż mi się nie nudzi.

jaka jest granica pomiędzy życiem a śmiercią? Czy samobójstwo jest konieczne? Według mnie tak pod warunkiem że ma się dziwne życie.Zetknęłam się z tym zjawiskiem w dwóch innych książkach. Dlatego tak wiele osób je popełnia, bo ma dośc życia na tej ziemi.
Na miejscu głównej bohaterki zastanawiałabym się czy to zrobić. Skończyć czy nie? Owszem byłoby to dla mnie trudne doswiadczenie

jaka jest granica pomiędzy życiem a śmiercią? Czy samobójstwo jest konieczne? Według mnie tak pod warunkiem że ma się dziwne życie.Zetknęłam się z tym zjawiskiem w dwóch innych książkach. Dlatego tak wiele osób je popełnia, bo ma dośc życia na tej ziemi.
Na miejscu głównej bohaterki zastanawiałabym się czy to zrobić. Skończyć czy nie? Owszem byłoby to dla mnie trudne...

Dostojewski w swojej powiesci ujął temat zbrodni.Zresztą tego samego
wątku podjał się Słowacki.z drugiej strony mamy tu do czynienia z dwiema
tak odrębnymi postaciami jakimi są Raskolnikow i Sonia.
Sonia mimo tego że jest głęboko wierząca, duzo wycierpiała. Jest przykładną, córką ale zeszła na złą drogę. Po śmierci matki ona jedna musi wziąć w opiekę młodsze rodzeństwo.
Pisarz przedstawił w powieści dwoje ludzi tak, sobie bliskich choć
z początku się nieznających. Zastanawiałam się czemu nazwy ulic maja tylko, same koncówki. Zaciekawiło mnie to że główny bohater, użył
siekiery zamiast pistoletu.Język w powiesci jest jak najbardziej zrozumiały.
Książka nawiązuje do różnych motywów. Głównym jest zbrodnia. wystepuje tu plejada postaci.

Dostojewski w swojej powiesci ujął temat zbrodni.Zresztą tego samego
wątku podjał się Słowacki.z drugiej strony mamy tu do czynienia z dwiema
tak odrębnymi postaciami jakimi są Raskolnikow i Sonia.
Sonia mimo tego że jest głęboko wierząca, duzo wycierpiała. Jest przykładną, córką ale zeszła na złą drogę. Po śmierci matki ona jedna musi wziąć w opiekę młodsze...

Zacznę od tego że książka Tunele z początku zrobiła na mnie duże wrażenie. Wartka akcja w połączeniu z głównymi bohaterami dają wręcz niesamowitą mieszankę. szczególnie podoba mi się główna postać Will.
Jest zwyczajnym nastolatkiem. Jego ojciec ma dość nietypową pasję:zajmuje się wykopaliskami w tunelach.


Ma najlepszego przyjaciela Chestera. Mimo tego że są typowymi
samotnikami nie martwią się przeciwnościami losu.
Potrafią stawić im czoła. wszystko się
komplikuje gdy ojciec Willa z niewiadomych powodów znika. Zarówno
on jak i Rebeka muszą poradzić sobie sami.
To przypomina nierozwiązaną zagadkę kryminalną która nie ma początku ani końca.
Przez kilka rozdziałów nie ma mowy o innych członkach rodziny, a zwłaszcza o ojcu.
Dopiero w trakcie okazuje się gdzie tak naprawdę przebywa.


Nie podoba mi się natomiast postać Rebeki. Od samego początku mnie irytowała. Po prostu szpieguje
inaczej mówiąc pracuje dla tajemniczych ludzi, mówiących równie tajemniczym językiem. w czasie czytania odkrywałam wiele miejsc z
tym związanych. Rebeka nie jest tak naprawdę jego siostrą. Specjalnie to robi aby Will się nie dowiedział.
Jeszcze jedna kwestia z tym związana, to to że Will Ma młodszego brata Cala. Z opisu wynika że są do siebie podobni.

Nurtuje mnie jeszcze jedno: mianowicie czy tak naprawdę nazywa się Will
czy Seth jak brzmi jego drugie imię.
Z początku nie wierzy że to jego prawdziwa rodzina i stawia sobie pytanie:
Kim jest jego siostra? will stara się wyciągnąć Chestera za wszelką cenę z więzienia do którego w pewnym momencie on sam zostaje wsadzony.
Moim zdaniem wykazał się heroiczną odwagą chcąc by przyjaciel razem z nim opuścił to niegościnne miejsce.





Tunele to powieść o odkrywaniu samego siebie o tym że nie warto się poddawać a także że warto realizować swoje cele bez względu na to
jakie będą.
Nie przeszkadzało mi nawet to że jest utrzymana w mrocznej stylistyce.

Zacznę od tego że książka Tunele z początku zrobiła na mnie duże wrażenie. Wartka akcja w połączeniu z głównymi bohaterami dają wręcz niesamowitą mieszankę. szczególnie podoba mi się główna postać Will.
Jest zwyczajnym nastolatkiem. Jego ojciec ma dość nietypową pasję:zajmuje się wykopaliskami w tunelach.


Ma najlepszego przyjaciela Chestera. Mimo tego że są...

Jest to jedna z trzech części słynnej trylogii. labirynt skrywa przed sobą tajemnice w tak ogromnym miejscu łatwo się zagubić. do tego dochodzi cała masa streferów w różnym wieku. są to przeważnie sami chłopcy. najbardziej irytującym spośród nich jest Thomas. Irytuje mnie
jego nastawienie. nic dziwnego że Newt nie od razu się z nim zaprzyjażnia. Wydawałoby się że jest to jedyna naprawdę wkurzająca
postać. Drugą z kolei jest Gally. Mysli że jest jedyny na tym
świecie. Co do pozostałych streferów stawiam na razie kropkę nad i.
Newta można okreslić jako niedoszłego samobójcę. Streferzy są jekby
zawieszeni pomiędzy labiryntem a strefą. Labirynt miejsce tajemnicze,
grozne a zarazem jedyny punkt wyjścia. Miejsce gdzie czai się wiele niebezpieczeństw. Strefa w towarzystwie Labiryntu prezentuje się skromnie, wręcz zielono.
jedyne schronienie. W całym swoim życiu jestesmy przecież poddawani
róznego rodzaju testom często bez naszej zgody. Lub mamy
wrażenie że ktoś nami kieruje. W przypadku DRESZCZ-u to stojąca na
jego czele kanclerz Ava Paige oraz jej podwładni staraja się niby
to zaspokoić potrzeby społeczenstwa Strefy ale jak się póżniej okazuje
jest to jeden wielki, pogmatwany plan.

Jest to jedna z trzech części słynnej trylogii. labirynt skrywa przed sobą tajemnice w tak ogromnym miejscu łatwo się zagubić. do tego dochodzi cała masa streferów w różnym wieku. są to przeważnie sami chłopcy. najbardziej irytującym spośród nich jest Thomas. Irytuje mnie
jego nastawienie. nic dziwnego że Newt nie od razu się z nim zaprzyjażnia. Wydawałoby się że jest to...