Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która pozwoliła mi zajrzeć głębiej w siebie i odnaleźć tam kolejne niespodzianki, nowości. Książka dzięki której z dużo większą łatwością będę sobą. Dużo bardziej odważnie.
Banalnie - zwierciadło dla duszy.
Wciąż banalnie z zapożyczeniem z "Wilka stepowego" właśnie - polecam wszystkim, którzy czują, że mają o jeden wymiar za dużo.
Daje ukojenie.

Książka, która pozwoliła mi zajrzeć głębiej w siebie i odnaleźć tam kolejne niespodzianki, nowości. Książka dzięki której z dużo większą łatwością będę sobą. Dużo bardziej odważnie.
Banalnie - zwierciadło dla duszy.
Wciąż banalnie z zapożyczeniem z "Wilka stepowego" właśnie - polecam wszystkim, którzy czują, że mają o jeden wymiar za dużo.
Daje ukojenie.

Spotkanie z bohaterami książki było dla mnie trudne. Nie znalazłam tam troskliwych i uśmiechniętych dorosłych. Jako towarzyszka głównej bohaterki czułam się jak w potrzasku. Kolejne sytuacje bez wyjścia i brak pomysłu co z nimi zrobić. Niekomfortowa pozycja.

Książkę polecam czytać jako całość, nie rozmieniać na drobne. Ważnym elementem całości według mnie jest właśnie poczucie osamotnienia i zamknięcia w dziwnym świecie dziwnych zasad, które jest tym silniejsze im mocniej wnikamy w treść nie rozpraszając się tym, że wokół nas ciepło, miękki fotel i filiżanka dobrej kawy. Na takie luksusy tu absolutnie nie ma miejsca.

Zaskoczyło mnie natomiast i pocieszyło jednocześnie zakończenie. Byłam już prawie pewna, że zostaniemy do końca w tej zgryzocie i niewygodzie, ale okazało się, że nawet w tak trudnej sytuacji światełko w tunelu nie gaśnie. A ten tunel (to światełko?) każdy z nas ma bardzo blisko - w sobie samym.

Spotkanie z bohaterami książki było dla mnie trudne. Nie znalazłam tam troskliwych i uśmiechniętych dorosłych. Jako towarzyszka głównej bohaterki czułam się jak w potrzasku. Kolejne sytuacje bez wyjścia i brak pomysłu co z nimi zrobić. Niekomfortowa pozycja.

Książkę polecam czytać jako całość, nie rozmieniać na drobne. Ważnym elementem całości według mnie jest właśnie...

Sięgając po książkę nie spodziewałam się tak szybkiego uderzenia od praktycznie pierwszej strony. Autorka przenosi nas w nieznany nam (na szczęście) świat czarnoskórej młodej dziewczyny, która ze swobodą i naturalnością znosi poniżenie i najgorsze formy wykorzystywania. Wszystkie te okropności okazują się być zwykłą codziennością. Idziemy przez życie z Celią i kibicujemy jej, przyglądamy jej przemianie, jej walce o radość z życia. Nie jest to nic spektakularnego, nie ma tam wielkiej rewolucji. Są za to nieśmiałe osądy, marzenia i plany prostej dziewczyny, która została wychowana w braku poszanowania do kobiety a tym bardziej do czarnej kobiety.
Cała ta, mocno odważna historia, zamyka się po długich latach serią ciepłych, dających wiarę w sens nawet najtrudniejszego życia wydarzeń.

Forma epistolarna dodaje lekturze dodatkowego wymiaru - to sama Celia jest narratorem, to ona kalecząca nieco język opowiada jak widzi świat i jest to naprawdę pouczająca perspektywa.

Sięgając po książkę nie spodziewałam się tak szybkiego uderzenia od praktycznie pierwszej strony. Autorka przenosi nas w nieznany nam (na szczęście) świat czarnoskórej młodej dziewczyny, która ze swobodą i naturalnością znosi poniżenie i najgorsze formy wykorzystywania. Wszystkie te okropności okazują się być zwykłą codziennością. Idziemy przez życie z Celią i kibicujemy...

Jestem naprawdę zasmucona, że skończyłam czytać "Gniew" i to tak szybko skończyłam. Miałam wrażenie, że z każdą częścią serii o Szackim Miłoszewski rozpędzał się coraz bardziej a kiedy w ostatniej części zrobiło się naprawdę ciekawie to nagle BACH! Koniec! A może nie?

"Gniew" jest faktycznie dość brutalny i mroczny. Momentami zastanawiałam się czy to na pewno ten sympatyczny pan Zygmunt ma taką wyobraźnię i był w stanie stworzyć świat pełen wymyślnych tortur. Byłam i jestem pod dużym wrażeniem.

Historia wciąga, pożera, skłania do zadawania sobie kolejnych pytań. Szacki jest jakby jeszcze bardziej sobą. Nie zawodzi. Zyskuje natomiast nową twarz - twarz kochającego ojca z nieco pokręconym życiorysem.

Jestem naprawdę zasmucona, że skończyłam czytać "Gniew" i to tak szybko skończyłam. Miałam wrażenie, że z każdą częścią serii o Szackim Miłoszewski rozpędzał się coraz bardziej a kiedy w ostatniej części zrobiło się naprawdę ciekawie to nagle BACH! Koniec! A może nie?

"Gniew" jest faktycznie dość brutalny i mroczny. Momentami zastanawiałam się czy to na pewno ten...

Nie zawiodłam się na inteligencji i zimnej ironii Teodora Szackiego. Nie zawiodłam się również na języku Miłoszewskiego i jego smaczkach (języka oczywiście).
Wciągnięta po uszy w historię i rozpędzona ciekawością zahamowałam jednak w zbyt mocno jak dla mnie skomplikowanym wątku historyczno-żydowskim. Cóż, jestem totalnym ignorantem w tej dziedzinie, pewnie to przyczyna mojego zagubienia.
Mimo to czystą przyjemnością sięgnę po trzecią część trylogii. Mam nadzieję na równie lekki język i ciężkie historie.

Nie zawiodłam się na inteligencji i zimnej ironii Teodora Szackiego. Nie zawiodłam się również na języku Miłoszewskiego i jego smaczkach (języka oczywiście).
Wciągnięta po uszy w historię i rozpędzona ciekawością zahamowałam jednak w zbyt mocno jak dla mnie skomplikowanym wątku historyczno-żydowskim. Cóż, jestem totalnym ignorantem w tej dziedzinie, pewnie to przyczyna...

Przez pierwsze 200 stron brnęłam z dużym trudem. Przez kolejne 400 przemknęłam z żalem z tyłu głowy, że zaraz się skończy. Pomimo momentami infantylnemu językowi, utonęłam w opowieści po uszy i z czystym sumieniem pożyczam swój egzemplarz książki każdemu kto nudzi się w jesienne wieczory. Z zaznaczeniem by nie odkładał czytania po pierwszych stu stronach, no, nawet dwustu ;)

Przez pierwsze 200 stron brnęłam z dużym trudem. Przez kolejne 400 przemknęłam z żalem z tyłu głowy, że zaraz się skończy. Pomimo momentami infantylnemu językowi, utonęłam w opowieści po uszy i z czystym sumieniem pożyczam swój egzemplarz książki każdemu kto nudzi się w jesienne wieczory. Z zaznaczeniem by nie odkładał czytania po pierwszych stu stronach, no, nawet dwustu ;)

Sięgnęłam po "Dżumę" zachęcona dobrymi recenzjami znajomych i to tych z gatunku "raczej nieczytających". Nie dałam rady się jednak wciągnąć, porwać. Nie zaczepiłam się o nic znaczącego.
Dzieło jednak pozostaje dziełem, z pewnością nie można też odmówić Camusowi kunsztu pisarskiego.
Może to jeszcze nie tym razem?

Sięgnęłam po "Dżumę" zachęcona dobrymi recenzjami znajomych i to tych z gatunku "raczej nieczytających". Nie dałam rady się jednak wciągnąć, porwać. Nie zaczepiłam się o nic znaczącego.
Dzieło jednak pozostaje dziełem, z pewnością nie można też odmówić Camusowi kunsztu pisarskiego.
Może to jeszcze nie tym razem?

Największe wrażenie wywarło i wywiera na mnie nadal "Oto". Zbiór uderzających swą prostotą, trafnością i dosadnością refleksji nad szczegółami i ogółem życia.

Największe wrażenie wywarło i wywiera na mnie nadal "Oto". Zbiór uderzających swą prostotą, trafnością i dosadnością refleksji nad szczegółami i ogółem życia.

Książkę czytał mi dziadek, w tych czasach gdy jeszcze sama nie umiałam. Nie pamiętam fabuły, ale pamiętam uczucia, które towarzyszyły temu czytaniu. Poczucie bezpieczeństwa, ciepło, spokój. Masa bliżej nie określonych, dobrych wspomnień z dzieciństwa.

Książkę czytał mi dziadek, w tych czasach gdy jeszcze sama nie umiałam. Nie pamiętam fabuły, ale pamiętam uczucia, które towarzyszyły temu czytaniu. Poczucie bezpieczeństwa, ciepło, spokój. Masa bliżej nie określonych, dobrych wspomnień z dzieciństwa.