Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która pozwoliła mi zajrzeć głębiej w siebie i odnaleźć tam kolejne niespodzianki, nowości. Książka dzięki której z dużo większą łatwością będę sobą. Dużo bardziej odważnie.
Banalnie - zwierciadło dla duszy.
Wciąż banalnie z zapożyczeniem z "Wilka stepowego" właśnie - polecam wszystkim, którzy czują, że mają o jeden wymiar za dużo.
Daje ukojenie.

Książka, która pozwoliła mi zajrzeć głębiej w siebie i odnaleźć tam kolejne niespodzianki, nowości. Książka dzięki której z dużo większą łatwością będę sobą. Dużo bardziej odważnie.
Banalnie - zwierciadło dla duszy.
Wciąż banalnie z zapożyczeniem z "Wilka stepowego" właśnie - polecam wszystkim, którzy czują, że mają o jeden wymiar za dużo.
Daje ukojenie.

Spotkanie z bohaterami książki było dla mnie trudne. Nie znalazłam tam troskliwych i uśmiechniętych dorosłych. Jako towarzyszka głównej bohaterki czułam się jak w potrzasku. Kolejne sytuacje bez wyjścia i brak pomysłu co z nimi zrobić. Niekomfortowa pozycja.

Książkę polecam czytać jako całość, nie rozmieniać na drobne. Ważnym elementem całości według mnie jest właśnie poczucie osamotnienia i zamknięcia w dziwnym świecie dziwnych zasad, które jest tym silniejsze im mocniej wnikamy w treść nie rozpraszając się tym, że wokół nas ciepło, miękki fotel i filiżanka dobrej kawy. Na takie luksusy tu absolutnie nie ma miejsca.

Zaskoczyło mnie natomiast i pocieszyło jednocześnie zakończenie. Byłam już prawie pewna, że zostaniemy do końca w tej zgryzocie i niewygodzie, ale okazało się, że nawet w tak trudnej sytuacji światełko w tunelu nie gaśnie. A ten tunel (to światełko?) każdy z nas ma bardzo blisko - w sobie samym.

Spotkanie z bohaterami książki było dla mnie trudne. Nie znalazłam tam troskliwych i uśmiechniętych dorosłych. Jako towarzyszka głównej bohaterki czułam się jak w potrzasku. Kolejne sytuacje bez wyjścia i brak pomysłu co z nimi zrobić. Niekomfortowa pozycja.

Książkę polecam czytać jako całość, nie rozmieniać na drobne. Ważnym elementem całości według mnie jest właśnie...

Sięgając po książkę nie spodziewałam się tak szybkiego uderzenia od praktycznie pierwszej strony. Autorka przenosi nas w nieznany nam (na szczęście) świat czarnoskórej młodej dziewczyny, która ze swobodą i naturalnością znosi poniżenie i najgorsze formy wykorzystywania. Wszystkie te okropności okazują się być zwykłą codziennością. Idziemy przez życie z Celią i kibicujemy jej, przyglądamy jej przemianie, jej walce o radość z życia. Nie jest to nic spektakularnego, nie ma tam wielkiej rewolucji. Są za to nieśmiałe osądy, marzenia i plany prostej dziewczyny, która została wychowana w braku poszanowania do kobiety a tym bardziej do czarnej kobiety.
Cała ta, mocno odważna historia, zamyka się po długich latach serią ciepłych, dających wiarę w sens nawet najtrudniejszego życia wydarzeń.

Forma epistolarna dodaje lekturze dodatkowego wymiaru - to sama Celia jest narratorem, to ona kalecząca nieco język opowiada jak widzi świat i jest to naprawdę pouczająca perspektywa.

Sięgając po książkę nie spodziewałam się tak szybkiego uderzenia od praktycznie pierwszej strony. Autorka przenosi nas w nieznany nam (na szczęście) świat czarnoskórej młodej dziewczyny, która ze swobodą i naturalnością znosi poniżenie i najgorsze formy wykorzystywania. Wszystkie te okropności okazują się być zwykłą codziennością. Idziemy przez życie z Celią i kibicujemy...