Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najnowszy kryminał Hanny Greń „Ci, którzy zostali” rozpoczyna się od zaginięcia trzynastoletniej Felicji. Sprawą zajmuje się Oskar Superson, który w prowadzonym dochodzeniu trafia na warsztat samochodowy, pod którego przykrywką działa gang „Gepardów”. Bardzo szybko okazuje się, iż naprawa samochodów i motocykli nie jest jedyną działalnością, którą trudnią się pracownicy warsztatu. Czy gang „Gepardów” ma coś wspólnego z porwaniem nastolatki?

„Ci, którzy zostali” to ciekawie i pomysłowo poprowadzony kryminał, z przeplatającymi się różnymi wątkami. Początkowo miałam wrażenie, iż akcja toczy się w ślimaczym tempie, na szczęście wydarzenia zaczęły przyspieszać, wzbudzając tym samym napięcie i ciekawość oraz dostarczając większych emocji. Nie jest to kryminał nadzwyczaj brutalny, ociekający krwią, ale zwroty akcji oraz poruszone w nim tematy takie jak: uprowadzenia nieletnich, wykorzystywanie seksualne, porachunki gangsterskie, powodują iż ciężko jest oderwać się od lektury.

To kryminał w lżejszym, aczkolwiek niemniej ciekawym wydaniu, z niebanalną fabułą i zakończeniem, którego nie udało mi się przewidzieć. Dodatkowym smaczkiem było niewątpliwie przedstawienie działania policji „pod przykrywką”. Rzadko trafiam na takie historie, a w tym konkretnym przypadku została ona przedstawiona w sposób bardzo interesujący.
To książka, na której czytaniu należy skupić się w stu procentach, gdyż zawiłość fabuły i spora liczba bohaterów powodują, iż łatwo jest się pogubić. Jeśli więc macie ochotę poświęcić wszystkie swe myśli danej historii, to polecam tę lekturę!

Najnowszy kryminał Hanny Greń „Ci, którzy zostali” rozpoczyna się od zaginięcia trzynastoletniej Felicji. Sprawą zajmuje się Oskar Superson, który w prowadzonym dochodzeniu trafia na warsztat samochodowy, pod którego przykrywką działa gang „Gepardów”. Bardzo szybko okazuje się, iż naprawa ...

Rozwiń

Zwiń

Za sprawą swej najnowszej książki, Anna Sakowicz przenosi czytelnika do osiemnastowiecznego Danzig (Gdańska). Powieść rozpoczyna się w kamienicy należącej do kupieckiej rodziny Schopenhauerów. W domu zamożnych Państwa najwięcej dzieje się w kuchni, gdzie dochodzi do spotkań służby, rozmów, planowania dnia a także podziału obowiązków. Kuchnią rządzi Anna, której siostrzenica Frieda zostaje zatrudniona jako pomoc kuchenna. Młoda dziewczyna jest podekscytowana nową pracą i cieszy się, że będzie mogła spełniać jedno ze swoich marzeń o nauce gotowania, a przy okazji wspomoże ojca i brata finansowo.

Spokojne i poukładane życie służby Schopenhauerów zostaje przerwane, gdy dociera do nich informacja o śmierci kuchmistrzyni Anny, którą zanim w brutalny sposób zamordowano, wcześniej także zhańbiono. Śmierć kucharki wstrząsnęła nie tylko mieszkańcami kamienicy, ale również całego miasta. Pierwsze podejrzenia, co do sprawstwa morderstwa padają na jednookiego Bena, który wcześniej wraz ze swym współtowarzyszem dopuścił się włamania do kamienicy Schopenhauerów.

Jest to wielowątkowa powieść, w której przeplatają się losy służących oraz zamożnych mieszczan. To historia ludzi, urodzonych wraz z przypisanym danym miejscem w hierarchii społecznej, którego nie sposób zmienić. Był to świat, w którym ciężko było być kobietą, gdyż dzień w dzień musiała się ona mierzyć z niesprawiedliwościami oraz wykorzystywaniem przez mężczyzn. Kobiety portretowane były jako matki, żony, rodzicielki i kochanki, nie miały za wiele do powiedzenia i były pozbawiane praw, zdane na łaskę swych mężów bądź ojców. Ciężko wyobrazić sobie taki żywot, zwłaszcza iż kobiety były często dużo mądrzejsze niż przedstawiciele płci przeciwnej.

Autorka dzięki swej powieści zabrała czytelnika w jedyną w swoim rodzaju podróż do XVIII-wiecznego Danzig. W bardzo przemyślany sposób odzwierciedliła panujące wówczas nastroje wśród społeczeństwa, ukazując tym samym niepowtarzalny klimat oraz świat pełen zagadek i intryg, a także kontrastów społecznych. Początkowo miałam problem, aby „wgryźć” się w tę powieść, ale później wprost nie mogłam się od niej oderwać i już teraz wyczekuję kontynuacji losów bohaterów.

Za sprawą swej najnowszej książki, Anna Sakowicz przenosi czytelnika do osiemnastowiecznego Danzig (Gdańska). Powieść rozpoczyna się w kamienicy należącej do kupieckiej rodziny Schopenhauerów. W domu zamożnych Państwa najwięcej dzieje się w kuchni, gdzie dochodzi do spotkań służby, rozmó...

Rozwiń

Zwiń

Iza jest byłą wykładowczynią na uczelni, z której została wydalona przez romans z jednym ze studentów. To wszystko miało miejsce po tym, jak rozstała się ze swoim mężem Mikołajem, gdyż para nie potrafiła pogodzi ć się z tragicznymi wydarzeniami z przeszłości. Obecnie jej główną pracą zarobkową jest pisanie książek, jednak nie na tyle dochodowe, aby było ją stać na własne mieszkanie. Z pomocą przychodzi jej znajomy Janek, który jest deweloperem i proponuje jej tymczasowe lokum w apartamentowcu, który nie został jeszcze oddany do użytkowania. Iza oczekuje, iż w owym miejscu odnajdzie spokój, ciszę i wenę, tak potrzebne do ukończenia książki. Okazuje się jednak, iż wszechobecny brak jakichkolwiek dźwięków staje się dla niej problemem, gdyż wyostrza zmysły i testuje trzeźwość umysłu, aż w pewnym momencie bohaterka nie wie, czy to co dzieje się wokół niej jest prawdą czy tylko wymysłem jej wyobraźni.

„Zapach świeżych trocin” to bardzo dobry thriller psychologiczny z motywem książki w książce. Tutaj czytelnik może zaobserwować proces tworzenia książki przez główną bohaterkę i mieć tym samym wgląd we fragmenty pisanej przez nią powieści. Iza jest odzwierciedleniem kobiety pogubionej, której wydaje się, iż uporała się ze swoją przeszłością, jednak patrząc na jej zachowanie, można łatwo stwierdzić, że nadal potrzebuje pomocy i wsparcia. Można również odnieść wrażenie, iż nie jest ona osobą w pełni świadomą swojego postępowania, tudzież w pełni zrównoważoną psychicznie.

To thriller trzymający w napięciu i dostarczający niepokojących emocji, zwłaszcza, gdy wśród panującej ciszy do uszu bohaterki docierają dziwne odgłosy, stukanie do drzwi lub gdy nocą wybiera się do ciemnego lasu. Nie brak tutaj niejasnych tajemnic z przeszłości, w tym błędów młodości, które nie dają o sobie zapomnieć oraz niewyjaśnionych spraw, podkręcających mroczną atmosferę i wzmagających uczucie niepewności. Wisienką na torcie jest zakończenie tej książki, które według mnie było zaskakujące i na pewno ciężkie od odgadnięcia. Polecam!

Iza jest byłą wykładowczynią na uczelni, z której została wydalona przez romans z jednym ze studentów. To wszystko miało miejsce po tym, jak rozstała się ze swoim mężem Mikołajem, gdyż para nie potrafiła pogodzi ć się z tragicznymi wydarzeniami z przeszłości. Obecnie jej główną pracą zarob...

Rozwiń

Zwiń

Mira jest niespełna 30-letnią kobietą, która pragnie dokonać w swoim życiu jakichś zmian. Jest nauczycielką języka polskiego, a także matką 7-letniej Marianki, a na swoim koncie ma rozwód z jej ojcem. Kobieta postanawia stworzyć listę rzeczy, które chce osiągnąć bądź zmienić w ciągu najbliższych kilku miesięcy, jeszcze przed 30-tymi urodzinami. Wśród tych postanowień znajdują się między innymi wymarzona podróż do Aten, udział w kursie pieczenia ciast oraz znalezienie mężczyzny, który pozwoliłby jej całkowicie wymazać z pamięci nieudane małżeństwo.

„Szczęście ma smak szarlotki” to typowa powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym, lekka, przyjemna i pozwalająca oderwać się od rzeczywistości. To bardzo ciekawa historia, momentami nieco przewidywalna, ale w dalszym ciągu otulająca niczym cieplutki kocyk w chłodne wieczory. Autorka wykreowała w niej bohaterów, w większości pozytywnych i dających się lubić. Chociaż muszę przyznać, iż główna bohaterka zachowywała się niekiedy irytująco, co najmniej jakby miała te kilkanaście lat mniej.

Jest to idealna lektura pozwalająca się odstresować, odpocząć od tych nieco cięższych tematycznie książek i najzwyczajniej w świecie, przyjemnie spędzić czas. Uzmysławia czytelnikowi, iż należy mieć marzenia i pragnienia oraz dążyć do ich realizacji, na którą nigdy nie jest za późno. To słodka jak szarlotka z cynamonem historia, z otwartym zakończeniem, oznaczającym, iż możemy spodziewać się kontynuacji losów Miry. Jeśli macie ochotę na przyjemną, poprawiającą humor opowieść, to „Szczęście ma smak szarlotki” idealnie wpasuje się w Wasze gusta. Polecam!

Mira jest niespełna 30-letnią kobietą, która pragnie dokonać w swoim życiu jakichś zmian. Jest nauczycielką języka polskiego, a także matką 7-letniej Marianki, a na swoim koncie ma rozwód z jej ojcem. Kobieta postanawia stworzyć listę rzeczy, które chce osiągnąć bądź zmienić w ciągu najbli...

Rozwiń

Zwiń

„Na moście pożegnań” to drugi tom Sagi kresowej, kontynuacja losów Janki, Stefanii, ich rodziny i sąsiadów. Bardzo poruszająca, przepełniona emocjami historia o życiu zwykłych ludzi podczas II wojny światowej.
Każdy z nas jest świadomy tego, z jakim ogromem okrucieństwa, strachu i niesprawiedliwości musieli mierzyć się ludzie, gdy na tereny Kresów wkroczyły najpierw wojska rosyjskie, a później wojska niemieckie. Dzięki niezwykłej wnikliwości i wiedzy, jaką posłużyła się Autorka, mogliśmy niemalże przeżyć te wydarzenia razem z bohaterami powieści. Kiedy to na Kresy wkroczyli Niemcy, a żołnierze rosyjscy zaczęli opuszczać te tereny, mieszkańcy niewielkich Baranowicz byli święcie przekonani, że najgorsze mają już za sobą. Wszyscy pragnęli bezpieczeństwa, stabilizacji i poprawy warunków bytowych, jak się jednak szybko przekonali, wraz z nowym okupantem nadeszły równie okrutne, tyrańskie i krwawe czasy. Zaczęły następować rozrywające serce przedwczesne chwile pożegnań z najbliższymi.

Janka wraz z rodziną próbowała się chronić przed wrogiem na wszelkie sposoby, walcząc między innymi o to, aby mieć co włożyć do garnka, żeby przetrwać. W mieście Niemcy wydzielili teren pod getto i zaczęli zwozić do niego Żydów, w tym Szlechterów zaprzyjaźnioną z rodziną Janki. Wydarzenia po wkroczeniu na Kresy armii niemieckiej tylko spotęgowały wśród mieszkańców strach i niepewność, a to co działo się w gettcie odzwierciedlało bestialstwo nazistów w pełnej krasie. Niektórzy z kresowian wykazywali się niezwykłą determinacją, wolą walki i chęcią niesienia pomocy bliźnim. Mimo utraconej młodości, wśród mieszkańców wciąż tliła się iskierka nadziei na lepsze jutro.

Ciekawym zabiegiem było wprowadzenie zapisków z pamiętnika Janki (w pierwszym tomie były zapiski z pamiętnika Stefanii). Dzięki czemu, mogliśmy zaobserwować wojenną rzeczywistość za pośrednictwem głównej bohaterki, poznać jej uczucia i pragnienia oraz razem z nią doświadczać lęku, strachu i rozczarowań.

„Na moście pożegnań” to przepełniona bólem, niewyobrażalnym cierpieniem oraz wszechobecną śmiercią powieść, chwytająca za serce i skłaniająca do refleksji. Po lekturze takich książek w głowie zawsze pojawia się myśl, że powinniśmy być wdzięczni za to, co posiadamy. To niezwykle wciągająca powieść będąca cenną lekcją historii. Z niecierpliwością będę wyczekiwać kontynuacji losów bohaterów. Polecam tę sagę ogromnie!

„Na moście pożegnań” to drugi tom Sagi kresowej, kontynuacja losów Janki, Stefanii, ich rodziny i sąsiadów. Bardzo poruszająca, przepełniona emocjami historia o życiu zwykłych ludzi podczas II wojny światowej.
Każdy z nas jest świadomy tego, z jakim ogromem okrucieństwa, strachu i niespra...

Rozwiń

Zwiń

Igor Schutt jest znanym pisarzem, który właśnie opuścił mury więzienia i zamierza udać się do Czorsztyna, malowniczej miejscowości zlokalizowanej nad jeziorem. Za budowę nowego domu dla Igora, odpowiedzialny był jego długoletni przyjaciel, Paweł Biernacki. Po krótkim czasie od przyjazdu do Czorsztyna, Igor odnajduje okaleczone zwłoki młodej kobiety. Dociera do niego również fakt, iż mieszkańcy tej zachwycającej, górskiej miejscowości skrywają mroczne tajemnice z przeszłości. Schutt postanawia zaangażować swoją wiedzę i doświadczenie w wyjaśnienie tego, co wydarzyło się wiele lat temu w Czorsztynie.

Fabuła książki oparta została na dwóch płaszczyznach czasowych, z czego jedna ukazuje teraźniejszość i przede wszystkim skupia się na śledztwie związanym z odnalezieniem zabójcy młodych kobiet. Autorka przytacza również wydarzenia z przeszłości przedstawione w formie wspomnień, które mają doprowadzić do wyjaśnienia tragicznego w skutkach incydentu.

Początkowo zostałam przytłoczona ilością wprowadzonych postaci, tak że momentami nie wiedziałam kto jest kim. Ciężko było mi się także połapać w rozgrywanych wydarzeniach, ale na szczęście wraz z każdym kolejnym rozdziałem, wszystko zaczęło się coraz bardziej układać i klarować. Trochę nie pasowała mi próba wprowadzenia wątku romantycznego, co uważam było w tym konkretnym przypadku zbędne. Wśród plusów tej powieści muszę wymienić samą lokalizację dla wydarzeń – mała, malownicza, górska miejscowość położona nad jeziorem.

Temat zaginięć młodych kobiet jest może często powtarzany, ale tym razem przedstawiony został w ciekawej odsłonie, zwłaszcza iż teraźniejsze zbrodnie łączą się z tymi z przeszłości. Nie jest to powieść zanadto rozbudowana w swej treści, bo jak na kryminał jest dość „cienka”, liczy bowiem około 300 stron, ale zapewniła mi interesującą rozrywkę. Mimo, iż nie była to książka, w której zwroty akcji wbijały w fotel, zabrakło mi też większego napięcia czy uczucia niepewności, to całość oceniam pozytywnie. Nie czytałam żadnej poprzedniej książki autorki, ale z tego, co się orientuję, jest to jej pierwszy kryminał i uważam, iż jest to całkiem udane i obiecujące rozpoczęcie twórczości w tym gatunku. Będę wyczekiwać kolejnych kryminałów spod pióra autorki i jak zawsze zachęcam do sięgnięcia po „Osadę” i wyrobienie sobie własnej opinii na temat tej książki.

Igor Schutt jest znanym pisarzem, który właśnie opuścił mury więzienia i zamierza udać się do Czorsztyna, malowniczej miejscowości zlokalizowanej nad jeziorem. Za budowę nowego domu dla Igora, odpowiedzialny był jego długoletni przyjaciel, Paweł Biernacki. Po krótkim czasie od przyjazdu do...

Rozwiń

Zwiń

„Ślady nocy” to opowieść o siedemnastoletniej Kiarze, pochodzącej z rozbitej rodziny, mieszkającej ze swoim bezrobotnym starszym bratem. Dziewczyna stara się robić wszystko, aby utrzymać siebie i brata, pracuje „na czarno”, aby choć w części spłacić zaległości w opłatach za wynajmowane mieszkanie. Kiara staje na granicy moralności, sądzi, iż nie ma innego wyjścia i zaczyna sprzedawać swoje ciało.

Leila Mottley zaczęła pisać tę powieść, gdy miała zaledwie 17 lat i trzeba przyznać wyszło jej to całkiem dobrze. Chociaż mnie osobiście historia Kiary nie porwała. Ciężko było mi zrozumieć jej postępowanie, gdyż uważam, że z jej trudnej sytuacji można było znaleźć jakieś inne, lepsze, dużo rozsądniejsze wyjście.

Zamysłem Autorki było podjęcie trudnych tematów i przedstawienie brutalnej rzeczywistości dziewcząt wywodzących się z biedniejszych rejonów w Stanach Zjednoczonych, które stawały się dyskryminowane, zhańbione i wykorzystywane, często wbrew swojej zgodzie. Kiara, będąc odzwierciedleniem zdesperowanej nastolatki zaczęła przyjmować zlecenia od funkcjonariuszy policji, którzy wykorzystywali ją, nie zawsze płacąc za jej usługi. Robili z nią trudne do wyobrażenia rzeczy, nadużywając przy tym swojej władzy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, iż osoby, na których młodzi ludzie powinni polegać, szukać u nich wsparcia czy pomocy, okazywały się być tymi, które je wykorzystywały najbardziej.

„Ślady nocy” to smutna historia o dziewczynie, która przestała myśleć o sobie, a mimo swojego młodego wieku, chciała być odpowiedzialna za inne osoby, w tym swojego lekkomyślnego brata. Po lekturze tej książki spodziewałam się większych emocji, to mimo, iż zostały w niej poruszone trudne, wstrząsające tematy, momentami nie mogłam się w nią wciągnąć. Sposób, w jaki historia Kiary została opowiedziana, nie chwytał za serce, nie szokował aż tak, jak się tego spodziewałam. Niemniej jednak ze względu na poruszaną tematykę, warto się tej książce przyjrzeć bliżej.

„Ślady nocy” to opowieść o siedemnastoletniej Kiarze, pochodzącej z rozbitej rodziny, mieszkającej ze swoim bezrobotnym starszym bratem. Dziewczyna stara się robić wszystko, aby utrzymać siebie i brata, pracuje „na czarno”, aby choć w części spłacić zaległości w opłatach za wynajmowane mie...

Rozwiń

Zwiń