Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele razy odkładałam tę książkę, by za chwilę ponownie do niej wrócić. Jest naturalistycznie brutalna i jednocześnie bardzo poetycka, bardzo uważna na opisywaną chwilę. Wiele warstw rzeczywistości uchwyconych w jednym momencie, trochę mi to przypomina filmy Jeuneta. Ogólnie to bardzo dobra literatura o życiu i umieraniu na wsi, współistnieniu z naturą. Życie ludzkie i jego nieuchronny koniec przeplata się tu w silnym, niekończącym się uścisku z innymi istnieniami i śmierciami, jednak to wciąż spojrzenie antropocentryczne. Dla niektórych, jak dla mnie, to już trudne do czytania. Jednak warto było dotrwać do końca, by zobaczyć jeszcze inny sens zachowania babci narratorki niż ten, który jej przypisywałam.

Wiele razy odkładałam tę książkę, by za chwilę ponownie do niej wrócić. Jest naturalistycznie brutalna i jednocześnie bardzo poetycka, bardzo uważna na opisywaną chwilę. Wiele warstw rzeczywistości uchwyconych w jednym momencie, trochę mi to przypomina filmy Jeuneta. Ogólnie to bardzo dobra literatura o życiu i umieraniu na wsi, współistnieniu z naturą. Życie ludzkie i...

Książka Evy Meijer, chociaż trafiłam na autorkę dopiero teraz, wyraża wszystko to o czym myślę i czuję od zawsze. Wrażliwość holenderskiej autorki na kwestie praw zwierząt związana z dostrzeżeniem ich sprawczości oraz jej absolutnie demokratycznym wobec wszystkich czujących istot podejściem zoocentrycznym to mój absolutny filozoficzny konik, którego nie rozwijałam czytelniczo do tej pory, a jedynie empirycznie, w relacji ze zwierzętami Dlatego nie porównuję z innymi autorkami i autorami. Na pewno sięgnę po inne prace tej autorki. Polecam gorąco wszystkim, to lektura bardzo na czasie, pozwala pogłębić przekonanie o tym, że zaprzestanie krzywdzenia zwierząt to wybór konieczny etycznie, nie tylko ze względów klimatycznych, ale po to, by wzbić się na kolejny poziom człowieczeństwa.

Książka Evy Meijer, chociaż trafiłam na autorkę dopiero teraz, wyraża wszystko to o czym myślę i czuję od zawsze. Wrażliwość holenderskiej autorki na kwestie praw zwierząt związana z dostrzeżeniem ich sprawczości oraz jej absolutnie demokratycznym wobec wszystkich czujących istot podejściem zoocentrycznym to mój absolutny filozoficzny konik, którego nie rozwijałam...

Wielu wykształconych ludzi odnalazło w tej książce portrety swoich bliskich kobiet (ex. babcia profesora Politechniki Warszawskiej nie umiejąca się podpisać). Moja osobista refleksja jest taka, że potomkowie kobiet wykształconych wcale nie koniecznie wykazują takie ambicje. I że wykształcenie kobiet jest w gruncie rzeczy dziś także umniejszane - wciąż mamy niższe pensje, wciąż bardziej pożądani na stanowiskach kierowniczych i tych ciekawych, wymagających innych zdolności niż opiekuńcze - mężczyźni. Oczywiście dobrze, że dziś mamy równy dostęp do edukacji. Ale powiew historii wciąż jeszcze jest odczuwalny. Odczucia po lekturze mam mieszane. Jako potomkini kobiet wykształconych.

Wielu wykształconych ludzi odnalazło w tej książce portrety swoich bliskich kobiet (ex. babcia profesora Politechniki Warszawskiej nie umiejąca się podpisać). Moja osobista refleksja jest taka, że potomkowie kobiet wykształconych wcale nie koniecznie wykazują takie ambicje. I że wykształcenie kobiet jest w gruncie rzeczy dziś także umniejszane - wciąż mamy niższe pensje,...