Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę książkę chyba zaliczę na listę: przeczytana, do zapomnienia. Dobrze się przy tej książce bawiłam, trochę się ponudziłam, trochę postrzelałam w akcję i mi się udało, ale zaskoczyłam się też.

Izumi na jakiś czas ze mną zostanie. Jej historia też, bo może jej tak szybko nie zapomnę. Przez krótki czas będę także pamiętać o bliźniaczkach, które pokazały inną twarz. Twarz, która mi się podobała. No i jeszcze Eriku, skradł moje serce.

Tę książkę chyba zaliczę na listę: przeczytana, do zapomnienia. Dobrze się przy tej książce bawiłam, trochę się ponudziłam, trochę postrzelałam w akcję i mi się udało, ale zaskoczyłam się też.

Izumi na jakiś czas ze mną zostanie. Jej historia też, bo może jej tak szybko nie zapomnę. Prze...

Rozwiń

Zwiń

To koniec. Zakończyłam się moja przygoda z rodziną Monetów i jacie. Ta seria zawsze będzie miała specjalnie miejsce w moim sercu. Na długo zapamiętam to, jak wyczekiwałam każdego nowego rozdziału na Wattpadzie. Jak cieszyłam się na wieść o wydaniu i trzymaniu w dłoniach tej serii.

Ta część odrobinę mnie rozczarowała tak samo jak poprzednia. Byłam jej ciekawa, bo choć większość akcji znałam, to była też taka, którą miałam dopiero poznać, a ona wypadła najgorzej. Ta końcówka, o jacie. Przyznam, że liczyłam na coś lepszego, na coś bardziej oczywistego, a nie na pokazanie, że ta cała Organizacja tak naprawdę nie rządzi się żadnymi prawami. Okazało się, że Moneci mogą wszystko, że wystarczy kilka gróźb i wszystko pięknie zostało ustawione dla nich. No trochę nie tego się spodziewałam i jednocześnie na tym się rozczarowałam. Końcówka więc mnie najbardziej rozczarowała, ale reszta historii była całkiem w porządku.

Hailie, irytowała mnie w tym tomie nie raz. Na przykład ona tak szybko wybaczyła Santanowi, ta sytuacja z Daktylem była głupia. Nic nie wnosiła, a pokazała tylko, że Moneci mogą wszystko. I jeszcze ten skok z helikoptera to wody, jakoś nie potrafiłam w niego uwierzyć. Adrien zaś był dla mnie taki nijaki. Taki blady, bez charakteru. Jego perspektywa taka sama. Nie potrafiłam się w nią wgryźć i jej zrozumieć.

Będzie mi jednak tej historii też brakować. Przede wszystkim tych relacji, które zostały przedstawione. Poważnego Vincenta, nadopiekuńczego Willa, irytującego Dylana i bliźniaków.

Pod zdaniami, które zostały czasami dziwnie napisane, dłużącymi się rozdziałami i historią Hailie polubiłam tę historię. I wiem, że na długo ją zapamiętam.

To koniec. Zakończyłam się moja przygoda z rodziną Monetów i jacie. Ta seria zawsze będzie miała specjalnie miejsce w moim sercu. Na długo zapamiętam to, jak wyczekiwałam każdego nowego rozdziału na Wattpadzie. Jak cieszyłam się na wieść o wydaniu i trzymaniu w dłoniach tej serii.

Ta czę...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo czekałam na tę część i już wiem, że nie mogę się doczekać na kolejną, a każdy dzień będzie upływał mi pod pytaniem, co będzie dalej. I mimo że jej czytanie zajęło mi wiele dni, miałam czas, kiedy nie sięgałam po nią, bo mnie zwyczajnie wpędzała w zastój, to mi się podobała. Nie była idealna, ale się mi podobała.

Wszystko zaczęło się jednak spokojnie, bo spodziewałam się po początku czegoś innego. Dostałam coś całkiem innego, a jednak gdzieś pomiędzy tą narracją, za którą nie przepadam, gdzieś pomiędzy tymi opisami i nudną akcją wciągnęłam się. Wiało trochę nudą, ale pojawiła się akademia i życie w niej. Nowe zadania i zajęcia, normalne dni w niej, a mi się to podobało, nawet bardzo. Potem nastąpił czas drugiej części. Słyszałam, że ona jest o wiele ciekawsza, więcej się w niej dzieje, a mnie niestety w większości wynudziła i wpędziła w zastój. Ale potem nadszedł czas końcówki i jacie, zaskoczyłam się. I to bardzo, bo mimo iż wiedziałam, co stanie się z Xadenem, gdyż w końcu uwielbiam sobie spojlerować, to zaskoczyły mnie w jej inne postacie, po których nie spodziewałam się tego, co one zrobiły.

Violet, o jacie, miałam z nią problem. Raz mnie zaskakiwała swoją wnikliwością, zaskakiwała mnie tym, jak potrafiła łączyć fakty i oddaniem innym. Jednak potem szybko stawała się osobą, której nie rozpoznałam i działo się do zawsze przy Xadenie. A no właśnie, co do niego, to zmienił się w tej części. I to bardzo, nawet chyba na lepsze. Zaskoczył mnie także nie raz i jacie, jestem ciekawa, co z nim będzie dalej.

Tairn i Andarna. Ja ich po prostu uwielbiam. Ich humor, to jak się przekomarzają i sposób bycia. Są cudowni i zapadają w pamięci.

W tej części było dużo postaci. Jednych kojarzyłam, drugich nie. Uwielbiam Mirę, przekonałam się do Daina i do wielu innych też. Ale też wiele nowych postaci poznałam i nie zapamiętałam ich, a czasami łapałam się nawet na myśli, kim ten ktoś był.

„Iron Flamę. Żelazny płomień” to książka, która mnie zaskoczyła przy zakończeniu i sprawiła, że nie mogę się doczekać kolejnej części. To także historia, której czytanie nie szło mi za dobrze i wpędziła mnie w zastój czytelniczy. Jest to także opowieść, która zostanie w mojej pamięci na bardzo długi czas, a wraz z nią Violet z Tairnem i Andarną.

Bardzo czekałam na tę część i już wiem, że nie mogę się doczekać na kolejną, a każdy dzień będzie upływał mi pod pytaniem, co będzie dalej. I mimo że jej czytanie zajęło mi wiele dni, miałam czas, kiedy nie sięgałam po nią, bo mnie zwyczajnie wpędzała w zastój, to mi się podobała. Nie była...

Rozwiń

Zwiń

Skończyłam ją. Skończyłam historię Victorii i Nathaniela. I choć znałam ją już wcześniej z Wattpada, tym razem inaczej ją postrzegam. I rozumiem, czemu to jest historia o toksycznej relacji, a nie miłości. Bo ta historia taka właśnie jest. Niszcząca. Ukazująca to jak ludzie mogą siebie krzywdzić.

Pod przedługimi opisami, prostym stylem pisania, przemyśleniami czasami trafnymi na pewne tematy i wieloma wspomnieniami o czarnych oczach poznałam Culver City. I Victorię Joseline Clark. I jacie, jak ona mnie irytowała. Jak ja jej nie rozumiałam, bo pomimo bycia zagubioną i łatwowierną była też trochę głupia. Bo to, co spotykało ją w życiu nie było normalne, a ona nic z tym nie robiła. Milczała i we wszystko jeszcze bardziej się wkopywała. Nathaniel Shey, o jacie, z nim miałam chyba największy problem. Jego zachowanie było złe, bardzo złe. Począwszy od upijania po duszenie. I przez to wszystko można zobaczyć, jaką on jest zniszczoną postacią. Taką, która rujnuje spokój w życiu innych osób. Jednak relacja pomiędzy Victorią a Nathanielem ma to coś, co ciekawi i zastanawia, jak jeszcze daleko ona zajdzie.

Gdzieś tam była Mia, Luke, Theo, Chris. Bohaterowie, którzy mieli swoje radości i problemy. Chwile smutku i radości, a ja się w nie wciągnęłam, poznając przez perspektywę Vic.

Co do samego stylu pisania. O jacie, miałam z nim problem, bo czytanie szybko szło. Czytałam i nie głowiłam się nad tym, co znaczyło dane słowo czy zdanie, ale aż sama przewracałam oczami, gdy widziałam wzmiankę o tych czarnych tęczówkach, o blond włosach czy niebieskich niczym lód oczach. No bo ileż można o tym czytać?

„Start a fire. Runda pierwsza” to historia, którą znałam już wcześniej, ale dopiero teraz widzę, jak zmieniło się moje zdanie na jej temat. I dalej uważam, że to nie jest zła książka, bo rozumiem, co w niej innym się podoba. Ale nie jest to też najlepsza historia, bo istnieją lepsze. I nawet dobrze się przy niej bawiłam, nawet się w nią wciągnęłam, dała mi także wiele do namysłu.

Skończyłam ją. Skończyłam historię Victorii i Nathaniela. I choć znałam ją już wcześniej z Wattpada, tym razem inaczej ją postrzegam. I rozumiem, czemu to jest historia o toksycznej relacji, a nie miłości. Bo ta historia taka właśnie jest. Niszcząca. Ukazująca to jak ludzie mogą siebie krz...

Rozwiń

Zwiń