Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi.

Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi.

To możliwość spełnienia marzeń sprawia, że życie jest tak fascynujące.

To możliwość spełnienia marzeń sprawia, że życie jest tak fascynujące.

Podobno Bóg kocha człowieka bezwarunkową miłością. Jak na bezwarunkową miłość, to cholernie dużo tych warunków.

Podobno Bóg kocha człowieka bezwarunkową miłością. Jak na bezwarunkową miłość, to cholernie dużo tych warunków.

Odrzucenie jest jak rysa na lustrze, ale zaczyna boleć dopiero wtedy, kiedy uświadamiasz sobie, że tafla zwierciadła jest nietknięta, idealnie gładka. Pęknięcie jest na tym, co się w nim odbija.

Odrzucenie jest jak rysa na lustrze, ale zaczyna boleć dopiero wtedy, kiedy uświadamiasz sobie, że tafla zwierciadła jest nietknięta, idealnie gładka. Pęknięcie jest na tym, co się w nim odbija.

Zastanowiłam się, czym tak naprawdę jest życie. Nieustanną pogonią za czymś, czego nie możesz mieć. A gdy ci się wydaje, że już to masz, ono wyślizguje ci się z rąk i wpada z powrotem do sklepowej zamrażarki. Sięgasz szybko, żeby nie dać się wyprzedzić. Chwytasz w obawie, że data przydatności już dawno minęła, ale nie przeczytasz małych literek, bo życie jest jak promocja na kurczaka w markecie. Niby atrakcyjne, ale potrafi zakończyć się w najmniej oczekiwanym momencie .

Zastanowiłam się, czym tak naprawdę jest życie. Nieustanną pogonią za czymś, czego nie możesz mieć. A gdy ci się wydaje, że już to masz, ono wyślizguje ci się z rąk i wpada z powrotem do sklepowej zamrażarki. Sięgasz szybko, żeby nie dać się wyprzedzić. Chwytasz w obawie, że data przydatności już dawno minęła, ale nie przeczytasz małych literek, bo życie jest jak promocja na ku...

Wulkany są jak ludzie. Z daleka wszystkie wydają się takie same. Stożki: obłe, strome, pokryte zastygłą lawą, samotne trójkąty burzące idealność widnokręgu. Ale przy bliższym poznaniu pokazują się różnice: szczeliny, pęknięcia i zdradliwe miejsca. Mogą nas zalać lawą, wystrzelić w kosmos erupcją silniejszą niż wybuch bomby atomowej. Ale mogą też nagrodzić najpiękniejszą chwilą w życiu, mogą dać swój cień rzucony na chmury, zachód słońca rozszczepiony na nieistniejące nigdzie indziej kolory. Mogą cię pokochać, zabić.

Wulkany są jak ludzie. Z daleka wszystkie wydają się takie same. Stożki: obłe, strome, pokryte zastygłą lawą, samotne trójkąty burzące idealność widnokręgu. Ale przy bliższym poznaniu pokazują się różnice: szczeliny, pęknięcia i zdradliwe miejsca. Mogą nas zalać lawą, wystrzelić w kosmos erupcją silniejszą niż wybuch bomby atomowej. Ale mogą też nagrodzić najpiękniejszą chwilą ...

Zacznę, tak jak ona, zmieniać się w suchy szkielet, drobne kamyki, aż wreszcie rozpadnę się w ostre cząsteczki kwarcu. Garść piasku, która powiększy wyspę dorosłości o kilka dziesiątych milimetra.

Zacznę, tak jak ona, zmieniać się w suchy szkielet, drobne kamyki, aż wreszcie rozpadnę się w ostre cząsteczki kwarcu. Garść piasku, która powiększy wyspę dorosłości o kilka dziesiątych milimetra.

- Miłość jest pożarem, którego nikt ugasić nie chce, a i nie może wcale - stwierdził, przyglądając się, jak wirujące płatki popiołu powoli osypują się na żwir.

- Miłość jest pożarem, którego nikt ugasić nie chce, a i nie może wcale - stwierdził, przyglądając się, jak wirujące płatki popiołu powoli osypują się na żwir.

- O twoim libido. To siła, która napędza ludzi, poczynając od pewnego wieku. Przysparza tyleż radości, co cierpienia, a u mężczyzn, mówiąc w niejakim uproszczeniu, na swoją siedzibę w spodniach.

- O twoim libido. To siła, która napędza ludzi, poczynając od pewnego wieku. Przysparza tyleż radości, co cierpienia, a u mężczyzn, mówiąc w niejakim uproszczeniu, na swoją siedzibę w spodniach.

Nie rozumiem, jak ludzie mogą żyć w głębi lasu. Uważam, że bezkresny brąz jest przytłaczający, a wyraźny zarys wzgórz i dolin zbyt niezmienny. Przyzwyczajasz się do nastrojów oceanu - jak do tych swojego współmałżonka, jak sądzę. Po wystarczająco wielu latach może nie zawsze je lubisz, ale to jest to, co znasz.

Nie rozumiem, jak ludzie mogą żyć w głębi lasu. Uważam, że bezkresny brąz jest przytłaczający, a wyraźny zarys wzgórz i dolin zbyt niezmienny. Przyzwyczajasz się do nastrojów oceanu - jak do tych swojego współmałżonka, jak sądzę. Po wystarczająco wielu latach może nie zawsze je lubisz, ale to jest to, co znasz.

Naturalnie ją kochał! Kochał, kochał, kochał!. Bardziej niż cokolwiek na świecie! Bardziej nawet niż własne serce i własną krew, i własne życie.

Naturalnie ją kochał! Kochał, kochał, kochał!. Bardziej niż cokolwiek na świecie! Bardziej nawet niż własne serce i własną krew, i własne życie.