Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do książki miałem dwa podejścia; za pierwszym razem poddałem się po kilku rozdziałach, które wydały mi się sztampowe - kolejny smutny pan ratujący świat wbrew sobie, takie miałem wrażenie. Drugie podejście miało raczej na celu doczytanie tego tylko po to, żeby przeczytać - i książka mnie zachwyciła. Historia jest niezła, ale przez większość czasu nie idzie w żadnym kierunku, a jak idzie gdzieś to mam wrażenie, że przez przypadek. Postać głównego bohatera dla mnie bardziej sympatyczna niż drażniąca, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że podkreślane jest to, że sam ubarwia swoje opowieści, jak to pieśniarz/poeta, ale tego jak wkurza czytelnika swoją głupotą nie da się mu odmówić. Największy atut tej książki - jej styl. Pod względem sposobu snucia opowieści moim zdaniem to najlepsza książka fantasy jaką przeczytałem i nie odbiega od, cóż, dobrej książki. Jest wręcz poetycka, czytając ją czułem subtelność otaczającego świata, jego melodii - i ciszy, emocje zakochanego młodzieńca goniącego za tajemniczą, nieuchwytną kobietą, świata, który jest tak delikatny, że trzeba się w nim zagubić, żeby go poczuć, nieuchwytnego niczym imię wiatru. Stąd też moje pytanie do bardziej ode mnie oczytanych - ktoś zna może książki fantasy, który posiadałyby podobny styl? Biorąc pod uwagę, że nigdy nie doczekamy się Drzwi z kamienia, chętnie sięgnąłbym po coś podobnego estetycznie.

Do książki miałem dwa podejścia; za pierwszym razem poddałem się po kilku rozdziałach, które wydały mi się sztampowe - kolejny smutny pan ratujący świat wbrew sobie, takie miałem wrażenie. Drugie podejście miało raczej na celu doczytanie tego tylko po to, żeby przeczytać - i książka mnie zachwyciła. Historia jest niezła, ale przez większość czasu nie idzie w żadnym...