Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę książkę kupiłam kuszona okładką, duchami i pozytywnymi opiniami, jakie widziałam u innych na insta. No i trochę czuję się zrobiona w bambuko, bo nie do końca jest to, czego oczekiwałabym po kryminale komediowym. Duchów też jak na lekarstwo i do końca w sumie nie wiem, co straszyło, co nie straszyło, a co tylko udawało.
Duży plus za styl autorki - lubię taki dowcip i słowne gierki, chociaż momentami było ich za dużo.
Za dużo było także postaci i pod koniec sama już nie wiedziałam, kto jest kim, co zrobił, a czego nie zrobił. Ogólnie książkę charakteryzuje spory chaos. A wiecie co jest najgorsze? Że zakończenie bardzo rozbudziło moją ciekawość i w sumie przeczytałabym kontynuację.

Tę książkę kupiłam kuszona okładką, duchami i pozytywnymi opiniami, jakie widziałam u innych na insta. No i trochę czuję się zrobiona w bambuko, bo nie do końca jest to, czego oczekiwałabym po kryminale komediowym. Duchów też jak na lekarstwo i do końca w sumie nie wiem, co straszyło, co n...

Rozwiń Zwiń

Ta książka to perełka. Naprawdę. Jako miłośniczka "starych" książek tutaj mogłam poczuć prawdziwy klimat minionych czasów, a precyzyjnie dobrane słowa i naprawdę wysoki warsztat literacki sprawił, że czułam się, jakbym czytała autentyczną powieść z początku XX wieku. Jestem nią oczarowana! I wiem jedno - w ciemno sięgnę po każdą książkę od pani Garkowskiej. Jestem pod wrażeniem tego, jak dopracowane jest "Jedyne marzenie" i jak wiele pracy zostało w nią włożone. No kocham! :)

***

Tatiana Wasiliewna Makarowa w swojej epoce może uchodzić za buntowniczkę. Od dziecka brata się z dziećmi zarządcy, mimo że sama pochodzi z ziemiańskiej rodziny. Ku zgorszeniu szacownych dam chodzi w spodniach i zamierza wyjść za mąż z miłości. W dodatku wcześniej chce pracować i studiować - dacie wiarę? Tatiana po prostu jest ówczesną feministką, chociaż nie radykalną. :) Nie boi się okazywać uczuć i walczyć o miłość, chociaż jej pierwszy młodzieńczy związek nie zdoła pokonać społecznych barier. Wszystko zmienia się, gdy poznaje Pawła Orłowskiego, przyjaciela swoich braci. To o nim będzie pamiętać już zawsze, niezależnie od tego, jaki los napisze dla niej życie... Zwłaszcza, że na horyzoncie wisi widmo wojny Rosyjsko-Japońskiej, co nie pozostanie bez wpływu na jej rodzinę.

Delektowałam się tą książką. Każdą kolejną stroną. Powtórzę to znowu, ale naprawdę miałam wrażenie, jakbym czytała powieść napisaną na początku XX wieku. Może nieco bardziej śmiałą, ukazującą więcej aspektów życia ludzi, o których ówcześni autorzy nie śmieli pisać. Polecam gorąco! Warto razem z nią przenieść się w czasie.

Ta książka to perełka. Naprawdę. Jako miłośniczka "starych" książek tutaj mogłam poczuć prawdziwy klimat minionych czasów, a precyzyjnie dobrane słowa i naprawdę wysoki warsztat literacki sprawił, że czułam się, jakbym czytała autentyczną powieść z początku XX wieku. Jestem nią o...

Rozwiń Zwiń

W końcu zebrałam się, by napisać recenzję "Mszczuja".
Nie ukrywam, że jestem wielką fanką całej serii Kwiat Paproci i twórczości Katarzyny Bereniki Miszczuk. I na każdy kolejny tom czekam z niecierpliwością. Tak było również tym razem!
"Mszczuj" znowu ujawnił nam kolejne tajemnice z życia Jarogniewy, starej szeptuchy z Bielin. Niestety, w tym tomie nie wypadła korzystnie. Zdecydowanie tutaj wyszło na jaw jej najbardziej samolubne, egoistyczne i bezmyślne oblicze. A najczęściej do głosu dochodziła ta jej część ducha, która wolała chadzać na schadzki z Swarożycem niż interesować się coraz bardziej staczającym się mężem czy nadciągającym z puszczy Złem. Nie powiem, z jednej strony ją rozumiem - rzadko kiedy ma się okazję randkować z bogiem. xD A z drugiej, no wiecie, jako szeptucha ma wobec wiejskiej społeczności pewne zobowiązania, które tutaj trochę olała.
Liczyłam również, że w tym tomie trochę bliżej poznamy Mszczuja - w końcu na to wskazywał tytuł. Ale nie, po prostu brakowało imion i akurat to się trafiło. tongue-out A ta k na poważnie, to liczę, że wkrótce pojawi się następna część serii, bo było na to wiele znaków. ;)
To, co fajne, to element grozy, jaki wprowadziła autorka w tej części - to zło, które przybyło ze wschodu do spokojnych Bielin, dodatkowo istoty wywodzące się z innych wierzeń i nocny przemarsz żywych trupów przez wioskę... Miałam ciarki! Aczkolwiek moim faworytem pozostał pudel rzucający w święta groźbami w kierunku swojej pani:P

W końcu zebrałam się, by napisać recenzję "Mszczuja".
Nie ukrywam, że jestem wielką fanką całej serii Kwiat Paproci i twórczości Katarzyny Bereniki Miszczuk. I na każdy kolejny tom czekam z niecierpliwością. Tak było również tym razem!
"Mszczuj" znowu ujawnił nam kolej...

Rozwiń Zwiń

Juan Gomez-Jurado podbił moje serce swoją serią thrillerów, a "Blizna" przypieczętowała tę miłość. W tej książce mamy okazję bliżej poznać losy Iriny, rudowłosej ukrainki, którą miałam okazję poznać w powieści "Loba Negra". Nasza Czarna Wilczyca skrywa niezwykle bolesną i tragiczną historię, która ukształtowała całe jej przyszłe życie i napędziła do zemsty. Irina jest silna, sprytna i zdecydowana. Potrafi być okrutna. Jej głównym życiowym celem jest pomszczenie ukochanej siostry i rodziców. W tym celu jest gotowa zrobić naprawdę wszystko... A czy będzie potrafiła jeszcze pokochać? I co może wyniknąć z takiej miłości?

Simon Sax jest bardzo inteligentnym programistą, który jest o krok od dokonania życiowego dzieła w postaci innowacyjnego programu wyszukującego przedmioty na podstawie zdjęć. Z dnia na dzień zyskuje fortunę, rozwija karierę i do szczęścia brakuje mu tylko jednego - miłości. Postanawia ją znaleźć przy pomocy stworzonego przez siebie algorytmu. W ten sposób znajduje Irinę, od której dzielą go tysiące kilometrów i płatne strony www. Simon nie ma zielonego pojęcia, jak mocno zmieni się jego życie wraz ze znalezieniem potencjalnej partnerki...

"Blizna" to kolejna książka Gomeza-Jurado, której nie mogłam odłożyć. Która mnie zaskoczyła mnóstwo razy, wywołała całą gamę emocji i zostawiła z wielką ochotą na więcej. Nie mogę się doczekać następnego tomu. Dawno żadna inna książka nie dostarczyła mi tyle adrenaliny, co ta. Czy polecam? I to jak polecam! Bierzcie i czytajcie, bo warto.

Juan Gomez-Jurado podbił moje serce swoją serią thrillerów, a "Blizna" przypieczętowała tę miłość. W tej książce mamy okazję bliżej poznać losy Iriny, rudowłosej ukrainki, którą miałam okazję poznać w powieści "Loba Negra". Nasza Czarna Wilczyca skrywa niezwykle bolesną...

Rozwiń Zwiń

Ta książka to moje wielkie zaskoczenie. Bardzo pozytywne. Namieszała mi w głowie, zwodziła, obiecywała różne zakończenia. A potem zdzieliła w łeb i zostawiła niedosyt tak wielki, że najchętniej wykradłabym autorce rękopis kolejnego tomu. Naprawdę.

"Osobliwość" jest genialna! Bohaterowie są bardzo niestandardowi, jednocześnie można ich kochać i nienawidzić. Z jednej strony rozczulają, z drugiej ich głupota, wyrachowanie lub bezmyślność zadziwiają i szokują. Wielką niewiadomą pozostaje dla mnie Emil - jeden z głównych bohaterów.
Emil Parios pochodzi z nietypowej rodziny, w której normą są parapsychiczne zdolności i światłowstręt utrudniający normalne funkcjonowanie. Wraz z ojcem zajmuje się badaniami nad pamięcią duszy i możliwościami ludzkiej percepcji. Bardzo pragnie także przywołać na świat osobliwość - wcieloną doskonałość, zdolną zarówno do wielkich jak i strasznych czynów. I tutaj na scenę wkracza Andra - nietypowe dziecko, które pojawiło się na świecie w skutek dziwnej amnezji Emila i Julii. Jej rodzice pochodzą z dwóch zupełnie różnych światów i żadne z nich tak naprawdę nie nadaje się do pełnienia tej roli. Szczególnie, że Andra nie jest najłatwiejszym egzemplarzem dziecka. Podobnie jak jej ojciec cierpi na światłowstręt, komunikuje się myślami, widuje duchy i rozmawia z kryształami. Tak naprawdę zrozumieć stara się ją tylko dziadek Leon, którego pokochałam najbardziej z wszystkich bohaterów.

"Osobliwość" wciągnęła mnie od pierwszego rozdziału i zarwałam dla niej noc. I zrobiłabym to znowu. Aż trudno uwierzyć mi, że to debiut! Polecam wszystkim fanom realizmu magicznego, miejskiego szamanizmu i fantastyki. To, co zwykłe i rzeczywiste subtelnie przeplata się tutaj z tym, co magiczne i nierealne. Mam nadzieję, że nie będę musiała długo czekać na drugi na tom.

Ta książka to moje wielkie zaskoczenie. Bardzo pozytywne. Namieszała mi w głowie, zwodziła, obiecywała różne zakończenia. A potem zdzieliła w łeb i zostawiła niedosyt tak wielki, że najchętniej wykradłabym autorce rękopis kolejnego tomu. Naprawdę.

"Osobliwość" jest genialna! Boh...

Rozwiń Zwiń

Uwaga, uwaga - Ambulans jedzie!

Czy wiedzieliście, że w PRL-u funkcjonowało coś takiego jak obwoźny dentysta? Ja dowiedziałam się dopiero z tej publikacji i byłam naprawdę zaskoczona. Jednocześnie próbowałam sprawdzić, czy w mojej okolicy też coś takiego funkcjonowało, ale nie znalazłam na ten temat żadnej informacji - chyba mieszkam za blisko Krakowa i mniejszych miast, więc może dotarcie do dentysty nie było aż tak trudne. ;)

"Ambulans jedzie na wieś" to połączenie reportażu, garści ciekawostek na temat stomatologii i jej rozwoju oraz wspomnień osób pracujących w Dentobusach w czasach PRL-u. Jest rodzinnie, zabawnie, melancholijnie. Autorka reportażu wraz z swoją mamą (która pracowałą w przeszłości jako dentysta w ambulansie), wyrusza w Polskę po dawnej trasie obwoźnych stomatologów. To podróż pełna wspomnień, opowieści, a także rodzinnych anegdot. Możemy poczuć się jej częścią tej wyprawy, a przy okazji poznać realia w zakresie stomatologii w czasach PRL-u. Dodatkowo poznajemy historie wielu z dentystów pracujących niegdyś w ambulansie.
To, co warto podkreślić, to fakt, że ludzie bardzo nieufnie podchodzili do zabiegów dentystycznych, często korzystali z nich już w ostateczności. Niestety, ale w dużej ilości kończyło się to po prostu wyrwaniem zęba i pozbyciem się problemu. Również świadomość na temat higieny jamy ustnej i sposobów jej utrzymania była bardzo niska. Do tego, o czym warto wspomnieć, czasem do akcji wkraczały również różnego rodzaju przesądy. :)
"Ambulans jedzie na wieś" to nie tylko historia wędrownych dentystów, ale również wspomnienie minionej epoki, skrawek codzienności z czasów, których już nie ma. Jest trochę historii o lekcjach w szkole, o zwyczajach, o studiach, ślubach i radzenia sobie w czasach, gdy wiele rzeczy było niedostępne.

Uwaga, uwaga - Ambulans jedzie!

Czy wiedzieliście, że w PRL-u funkcjonowało coś takiego jak obwoźny dentysta? Ja dowiedziałam się dopiero z tej publikacji i byłam naprawdę zaskoczona. Jednocześnie próbowałam sprawdzić, czy w mojej okolicy też coś takiego funkcjonowało, ale nie znalazłam n...

Rozwiń Zwiń