Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak radzić sobie z odejściem kogoś nam bliskiego?

Niestety, nie ma na to jednej metody. Nieważne czy mamy czas by się “przygotować”, czy ta osoba znika z dnia na dzień. Ja, by dać upust emocjom, przez długi czas wyżywałam się na worku bokserskim (aż do hiperwentylacji). Główny bohater, Jamison, zamykał się w sobie oddając hołd ukochanej osobie… aparatem. To był jego sposób by czuć, że ona wciąż jest przy nim.

Każdy z nas przeżywa żałobę inaczej, a w książce nie tylko J szuka ukojenia. Jego siostra ucieka w naukę i w modę. Ojciec stara się naprawiać stare, zepsute rzeczy. To jego sposób na niesprawiedliwość tego świata. Irracjonalny, ale emocje przecież nigdy nie są logiczne. Skoro nie może przywrócić do życia ukochanej, to może uda się z innymi rzeczami. Każdy z nich stara się podnieść, choć rozmowa o ukochanej jest cholernie trudna.

J stracił nie tylko matkę. Stracił towarzysza i przewodnika po świecie “normalnych” ludzi. Ma synestezje. Nigdy nie miał przyjaciół. Odejście matki tylko spotęgowała poczucie samotności. I to właśnie ona, wraz z tęsknota i obawa, że któregoś dnia zapomni, jest iskrą do powstania projektu 21:09.

To nie tylko historia o stracie i radzeniu sobie z nią. To również opowieść o przyjaźni, docenianiu chwil, miłości i poszukiwaniu siebie. Sięgając po nią spodziewałam dawki ciężkich emocji w stylu “Listy do utraconej”. I mimo, że obie nie należą do najłatwiejszych tematycznie, to ta historia przynosi pociechę, daje nadzieję.

To dobrze napisana książka, choć gdyby miała większy ładunek emocjonalny, zdecydowanie bardziej by do mnie przemówiła. Zrobiło to posłowie autora. Podziwiam go. Ja nie byłabym w stanie sklecić choćby dwóch słów… a on pisał książkę.

Jak radzić sobie z odejściem kogoś nam bliskiego?

Niestety, nie ma na to jednej metody. Nieważne czy mamy czas by się “przygotować”, czy ta osoba znika z dnia na dzień. Ja, by dać upust emocjom, przez długi czas wyżywałam się na worku bokserskim (aż do hiperwentylacji). Główny bohater, Jamison, zamykał się w sobie oddając hołd ukochanej osobie… aparatem. To był jego...

Ta książka ma ogromną wadę - nie ma rozdziałów! Ale w tym niemal nie dzielonym ciągu liter kryje się dobra historia ;)

“Patykiem na piasku pisanie” to zeszłoroczny debiut autorstwa Karoliny Rojek. Debiut, który mimo mojej blokady czytelniczej i braku skupieniu się (po 5 razy czytałam to samo zdanie) czytało się naprawdę dobrze.

Z początku miałam problem z “wejściem” w tę historię, wiecznie coś mnie rozpraszało. Tak, m.in. brak rozdziałów. W pewnym momencie coś się odblokowało i… koniec historii przywitałam z pierwszymi promieniami wschodzącego słońca ;)

Wciągnęłam się w losy Marty - samotnej matki i policjantki, która zaczyna wszystko od nowa. Ale nawet w nowym miejscu dopada ją przeszłość… Jest młodą kobietą, rozwódką z dwójką bliźniaków. W pociągu poznaje przesympatyczną starszą panią. Cecylię, która jak się później okazuje, jest spokrewniona z NIM. Facetem, którego nienawidzi!
Tylko dlaczego aż tak bardzo nienawidzi Krzysztofa? Faceta, którego wydaje się, że nie miała prawa znać. Do którego żywi urazę, choć on nie wie nawet dlaczego.

Choć denerwowało mnie zachowanie Marty, to jest charakterna babka. Nikt nie jest w stanie zmienić jej zdania. Zamiast wywalić z grubej rury, co jej leży na wątrobie, wybrała jakąś głupią zemstę. A gdy chęć zemsty miesza się ze skrywanymi uczuciami, to nigdy nie jest dobry pomysł.
Krzysztof to porządny facet oraz glina, który też ma za sobą piekło. Czas dzieli między pracę, hobby i odwiedziny u babci oraz bratanka. Niestety, jeśli chodzi o związki raz został zdradzony i od tamtej pory unika poważnych relacji. Do czasu…

Wydawać by się mogło, że tych dwoje pasuje do siebie idealnie. Lecz tajemnica, oraz obawy, które wciąż skrywa kobieta, nie pozwalają jej na pójście do przodu. I nawet przyparta do muru nie była w stanie wyznać całej prawdy…
I choć jestem ciekawa, co było dalej, tak nie wiem, czy ta ciekawość jest na tyle duża, by sięgnąć po drugi tom, gdy ten już wyjdzie.

Ta książka ma ogromną wadę - nie ma rozdziałów! Ale w tym niemal nie dzielonym ciągu liter kryje się dobra historia ;)

“Patykiem na piasku pisanie” to zeszłoroczny debiut autorstwa Karoliny Rojek. Debiut, który mimo mojej blokady czytelniczej i braku skupieniu się (po 5 razy czytałam to samo zdanie) czytało się naprawdę dobrze.

Z początku miałam problem z “wejściem” w tę...

Sięgając po ten tytuł liczyłam na naprawdę dobry thriller. I cóż… przeliczyłam się.

Zabrakło prawdziwego napięcia. Wartkiej akcji, którą autor sukcesywnie spowalniał opisami przyrody. Czasem po prostu tempo było dla mnie zbyt wolne. Plus dość mocno męczyła mnie postać głównego bohatera.

Sławek, wraz z rodziną, mieszka w małej miejscowości, pracując jako pilarz. Wiedzie na pozór szczęśliwe życie, ale pewnego styczniowego dnia ta sielanka zostaje zburzona. Podczas pracy znajduje zwłoki dziewczyny, co rozpoczyna w życiu jego i jego rodziny lawinę nieszczęść.

Policja nawet nie stara się znaleźć winnego. Prawie wszystko pasuje im do Sławka, znalazcy zwłok. Szczególnie, że wydał mi się taką ciepłą kluchą. Bez wyrazu. Oddany pracy i butelce piwa. A przez wydarzenia jakie go spotykają również do kieliszka.

Kto tak naprawdę stoi za tymi zbrodniami i dlaczego próbuje wmanewrować w to wszystko Sławka? Mężczyzna z każdym dniem traci coraz więcej… czy zostanie mu cokolwiek?

Sięgając po ten tytuł liczyłam na naprawdę dobry thriller. I cóż… przeliczyłam się.

Zabrakło prawdziwego napięcia. Wartkiej akcji, którą autor sukcesywnie spowalniał opisami przyrody. Czasem po prostu tempo było dla mnie zbyt wolne. Plus dość mocno męczyła mnie postać głównego bohatera.

Sławek, wraz z rodziną, mieszka w małej miejscowości, pracując jako pilarz. Wiedzie...