Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość ciekawe spojrzenie na rzecz zakazaną i niezbyt chwalebną: romans z żonatym mężczyzną. Całość jest dość oszczędna, główną bohaterkę ciężko polubić, ale i nie budzi w czytelniku skrajnie złych emocji.

Dość ciekawe spojrzenie na rzecz zakazaną i niezbyt chwalebną: romans z żonatym mężczyzną. Całość jest dość oszczędna, główną bohaterkę ciężko polubić, ale i nie budzi w czytelniku skrajnie złych emocji.

"Morze wspomnień" to książka niesamowicie wtórna i napisana tak, żeby wycisnąć jak najwięcej łez u czytelników. Mi ani jedna łza nie poleciała, nie potrafiłam się wczuć w dramaty (a jest ich całe morze) głównych bohaterów, raczej dostrzegałam coraz to nowe zgrzyty i nieścisłości.

Ograny jest już schemat, w którym ktoś opowiada (w tym wypadku nagrywa) swoją historię, aby ktoś inny mógł ją spisać - dostajemy więc dwie warstwy czasowe, wojenne wspomnienia pokazują Elle jako odważną młodą kobietę, której los nie szczędził cierpień. Ella współczesna to schorowana staruszka, u kresu życia, której wypowiedzi Valpy skonstruowała tak, że ani trochę nie oddają stanu umysłu osoby starszej. Nie jestem w stanie zrozumieć niektórych pobudek głównych bohaterów, zwłaszcza chodzi mi o niechęć córki do Elli - ten zamysł fabularny jest zwyczajnie nieudany i rozdmuchany.

Odwołam się kolejny raz do tematyki "wodnej" - jest morze lepszych obyczajówek, tę można sobie spokojnie darować.

"Morze wspomnień" to książka niesamowicie wtórna i napisana tak, żeby wycisnąć jak najwięcej łez u czytelników. Mi ani jedna łza nie poleciała, nie potrafiłam się wczuć w dramaty (a jest ich całe morze) głównych bohaterów, raczej dostrzegałam coraz to nowe zgrzyty i nieścisłości....

Rozwiń Zwiń

Przywilejem wieku i statusu społecznego jest możliwość wygłaszania mniej lub bardziej kontrowersyjnych myśli. "Zapiski..." mają dość skomplikowaną formę, na którą składają się poglądy głównego bohatera (alter ego autora), który przygotowuje książkę ze swoimi przemyśleniami. Obok jest historia rozpisana na dwa głosy - wydarzeń z perspektywy pisarza oraz jego sąsiadki, Anyi. Dość ciężko się to czyta, strona podzielona jest na trzy części, czytelnik sam musi podjąć decyzję co do sposobu czytania.

Spotkanie Anyi i JC jest zderzeniem światów, podejść do życia, zderzeniem kwitnącej młodości oraz przemijającego życia. Coetzee jest rozbrajająco szczery nie tylko jeśli chodzi o poglądy, ale i o postrzeganie starzejącego się ciała i zmian w nim zachodzących. Nie jest to literatura rozrywkowa, raczej taka przez którą się brnie. Ale na pewno warta przeczytania.

Przywilejem wieku i statusu społecznego jest możliwość wygłaszania mniej lub bardziej kontrowersyjnych myśli. "Zapiski..." mają dość skomplikowaną formę, na którą składają się poglądy głównego bohatera (alter ego autora), który przygotowuje książkę ze swoimi przemyśleniami. Obok ...

Rozwiń Zwiń

"Agathe" to oszczędna proza i choć lubię ten typ literatury, jakoś brakowało mi tu głębszego przesłania, jakiejś nauki, morału. Mamy tu psychiatrę, który odlicza wizyty pacjentów do emerytury. Z jednej strony już nie może się jej doczekać, ale z drugiej jego praktyka lekarska wypełnia całe jego życie, nie ma innych zainteresowań, pozostanie mu tylko pustka. Ten bezsens życia widać także w jego pracy, bo nie angażuje się zbytnio podczas terapii. Dopiero pojawienie się Agathe zmienia coś w jego nastawieniu.

Książka zanim na dobre się rozwinie, już się kończy, jak dla mnie jest jednak zbyt oszczędna w wydarzenia czy opisy, dlatego mam mieszane uczucia.

"Agathe" to oszczędna proza i choć lubię ten typ literatury, jakoś brakowało mi tu głębszego przesłania, jakiejś nauki, morału. Mamy tu psychiatrę, który odlicza wizyty pacjentów do emerytury. Z jednej strony już nie może się jej doczekać, ale z drugiej jego praktyka lekarska wyp...

Rozwiń Zwiń

Houellebecq stworzył dość skomplikowaną fabułę osadzoną wokół zawirowań na szczycie władzy - wszystko to dzieje się przed wyborami w niedalekiej przyszłości, gdy Francją i światem wstrząsają zagadkowe akty terroru. W tle rozgrywających się wydarzeń poznajemy życie Paula.

Jeśli ktoś zapytałby mnie, jakie jest główne przesłanie tej książki, to powiedziałabym, że ukazanie dramatu jednostki. Gdy człowiek ma osobiste problemy, te społeczno-polityczne przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. I Houellebecq ukazał to w genialny sposób - drobiazgowo opisał ataki "terrorystów", próby dojścia kto za tym wszystkim stoi, dodatkowo przedstawił wnikliwy obraz kampanii politycznej, po czym uciął te wątki, aby pokazać dramat głównego bohatera.

Takiego majstersztyku nie znajdziemy w pierwszej lepszej obyczajówce i za to właśnie cenię twórczość Houellebecqa!

Houellebecq stworzył dość skomplikowaną fabułę osadzoną wokół zawirowań na szczycie władzy - wszystko to dzieje się przed wyborami w niedalekiej przyszłości, gdy Francją i światem wstrząsają zagadkowe akty terroru. W tle rozgrywających się wydarzeń poznajemy życie Paula.

Jeśli ktoś zapyta...

Rozwiń Zwiń

Choć temat jest niesamowicie interesujący, jakoś wykonanie do mnie nie przemówiło. W tym wypadku ważny jest kontekst, zrozumienie sposobu życia mennonitów, dzięki czemu możemy uzmysłowić sobie, jak wielką odwagą wykazały się te kobiety, które żyjąc w odizolowanej społeczności, postanowiły sprzeciwić się agresji seksualnej, której doświadczyły.

Potencjał był ogromny, mam nadzieję, że powstanie kiedyś (a może już jest?) reportaż o tych wydarzeniach, w tym wypadku fikcja nie dogoniła prawdy.

Choć temat jest niesamowicie interesujący, jakoś wykonanie do mnie nie przemówiło. W tym wypadku ważny jest kontekst, zrozumienie sposobu życia mennonitów, dzięki czemu możemy uzmysłowić sobie, jak wielką odwagą wykazały się te kobiety, które żyjąc w odizolowanej społeczności, postanowiły ...

Rozwiń Zwiń

Mało jest powieści o świadomej bezdzietności, tak jakby autorzy specjalnie omijali ten temat. A mam wrażenie, że warto go zgłębić, zwłaszcza jak czyta się internetowe "wyziewy" w odniesieniu czy to do tej książki czy do wyznań ludzi, którzy podjęli taką decyzję.

Autorka stworzyła dość prostą historię trzydziestopięcioletniej kobiety, która wprost mówi, że nie chce mieć dzieci. Swoją decyzję tłumaczy (choć uważam, że z takich rzeczy tłumaczyć się nie trzeba) rozsądnymi argumentami, i oczywiście nie jest tak, że nie dopuszcza do myśli, że kiedyś może żałować swoich wyborów. Ale na tym polega życie - za kilka czy kilkanaście lat każdy może żałować tej czy innej decyzji. Warto więc zająć się swoim życiem, a nie chorobliwie ekscytować cudzym.

Mało jest powieści o świadomej bezdzietności, tak jakby autorzy specjalnie omijali ten temat. A mam wrażenie, że warto go zgłębić, zwłaszcza jak czyta się internetowe "wyziewy" w odniesieniu czy to do tej książki czy do wyznań ludzi, którzy podjęli taką decyzję.

Autorka stworzył...

Rozwiń Zwiń

Choć książka nie jest zła, to ten tom podobał mi się najmniej z całej serii. Na uwagę na pewno zasługuje wplecenie w fabułę "Wesela", pojawiają się tu zresztą wszystkie elementy, za które uwielbiam ten cykl: genialne oddanie klimatu tamtych czasów oraz Krakowa, warstwa społeczno-obyczajowa, świetny język.

Mimo wszystko wątek narodowo-wyzwoleńczy średnio przypadł mi do gustu, choć całość czytało się dość dobrze, to nie jest moja tematyka.

Jestem ciekawa jak dalej potoczą się losy Zofii Szczupaczyńskiej (o ile będą kolejne tomy), przede wszystkim czy panowie autorzy pociągną dalej pewien dość śmiały wątek.

Choć książka nie jest zła, to ten tom podobał mi się najmniej z całej serii. Na uwagę na pewno zasługuje wplecenie w fabułę "Wesela", pojawiają się tu zresztą wszystkie elementy, za które uwielbiam ten cykl: genialne oddanie klimatu tamtych czasów oraz Krakowa, warstwa społeczno-...

Rozwiń Zwiń