Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowiadania grozy, które od znanych mi dotychczas różnią się tym, że nie ofiara jest tu głównym bohaterem. Autor pokazuje nam w wielu z nich sposób myślenia mordercy/oprawcy, jego działania. Coś, co mnie mocno uderzyło, ale oczywiście nie każdy musiał mieć takie odczucie, to brak skruchy czy wyrzutów sumienia u zabójców, a raczej chłodna kalkulacja, normy społeczne i mechaniczne działanie. Bardzo jest to dla mnie różne od tego, co znam z opowiadań Poego, porównywanego często z Edogawą - tam głównym motywem często są właśnie emocje towarzyszące oprawcom, ich wyrzuty i dręczące później koszmary. Bardzo ciekawa lektura, momentami może zbyt naturalistyczna na mój gust

Opowiadania grozy, które od znanych mi dotychczas różnią się tym, że nie ofiara jest tu głównym bohaterem. Autor pokazuje nam w wielu z nich sposób myślenia mordercy/oprawcy, jego działania. Coś, co mnie mocno uderzyło, ale oczywiście nie każdy musiał mieć takie odczucie, to brak skruchy czy wyrzutów sumienia u zabójców, a raczej chłodna kalkulacja, normy społeczne i...

Spośród książek z tego wydawnictwa ta najbardziej przypomina mi te fragmenty filmów studia Ghibli, kiedy animacja pokazuje nam deszcz w ogrodzie, przygotowywanie posiłków, bawiące się dzieci i obserwujące świat zwierzęta. Czasem niepokojąca, czasem urocza, jest przede wszystkim - spokojna. Większość opowiadań dzieje się na wsi lub na przedmieściach i jest to idealna lektura na wieczory z deszczem za oknem

Spośród książek z tego wydawnictwa ta najbardziej przypomina mi te fragmenty filmów studia Ghibli, kiedy animacja pokazuje nam deszcz w ogrodzie, przygotowywanie posiłków, bawiące się dzieci i obserwujące świat zwierzęta. Czasem niepokojąca, czasem urocza, jest przede wszystkim - spokojna. Większość opowiadań dzieje się na wsi lub na przedmieściach i jest to idealna lektura...

Bardzo chciałabym przedstawić swoją opinię bez spoilerów, natomiast nie jest zbyt pochlebna, więc raczej kieruję ją do osób, które książkę już przeczytały i chciałyby ze mną o niej porozmawiać. Po pierwszej części byłam naprawdę zachwycona. Wątek szamanizmu, główna bohaterka, która nie jest wszechwiedzącą, popełnia błędy, boi się i zawdzięcza niemal wszystko głównie własnej pracy - prawdziwe objawienie. Natomiast druga część... po pierwsze zabrakło mi wątku bogów i szamanów lepiej rozwiniętego. Był ku temu ogromny potencjał, także w fabule tego drugiego tomu, nic nie stało na przeszkodzie. Boję się bardzo, że w trzeciej części nie uda się zmieścić wszystkiego i pozostanie mi niedosyt. Po drugie odnoszę wrażenie, że Rin nie uczy się na błędach. A kiedy już wydaje mi się, że wyciągnęła wnioski z konsekwencji swoich czynów - ona po chwili zupełnie o tym zapomina. Były wątki, które podobały mi się bardziej, były takie, które chętnie bym po prostu pominęła. Najciekawsi okazali się dla mnie Hesperianie - jednocześnie mnie to irytowało i fascynowało, myślę, że to był najlepiej napisany w tym tomie element. Mimo wszystko jednak mnie ta książka nie porwała tak jak pierwszy tom, nie zachwyciłam się nią, czytałam ją długo. Bardzo szkoda, bo podeszłam z dużymi oczekiwaniami. Nie uważam, że jest zła, wielu osobom na pewno spodoba się ogromnie, mi natomiast nie podeszła. Jeśli macie inne przemyślenia chętnie je przeczytam, być może spojrzę na coś inaczej i spróbuję to zrozumieć. Jak na razie dla mnie 6/10, chyba trochę naciągnięte przez sentyment do Wojny Makowej. Ale na pewno mogę pochwalić wydanie - jest przepiękne i bardzo wygodne, chociaż tyle

Bardzo chciałabym przedstawić swoją opinię bez spoilerów, natomiast nie jest zbyt pochlebna, więc raczej kieruję ją do osób, które książkę już przeczytały i chciałyby ze mną o niej porozmawiać. Po pierwszej części byłam naprawdę zachwycona. Wątek szamanizmu, główna bohaterka, która nie jest wszechwiedzącą, popełnia błędy, boi się i zawdzięcza niemal wszystko głównie własnej...