Polacy śmiejący się z Polaków

Polacy śmiejący się z Polaków

Książkę, jako że jest to tragikomedia pisana pod wystawianie na scenie teatralnej, jest bardzo ciężka w odbiorze dla przeciętnego czytelnika. Trzeba się nieco namęczyć, przetrawić nieraz bloki didaskaliów opisujących wyglądy pomieszczeń itd.

Ogólnie Moralność Pani Dulskiej przedstawia hipokryzję głównej bohaterki. Kiedy jej syn rozpoczyna romans ze służącą, Dulska uważa że lepiej by wyszumiał się w domowym zaciszu niż publicznie napastował kobiety w kawiarniach na oczach ludzi. Kiedy służąca Hanka zachodzi w ciażę, sprawy się komplikują - Dulska chce dziewczynę wyrzucić, a Zbyszek ożenić się, co dla jego matki byłoby niemoralne - nie popiera ona małżeństwa dobrze sytuowanego mieszczanina ze służącą.

W książce jest pokazanych jeszcze kilka przykładów hipokryzji i fałszywej moralność Dulskiej - wyrzuca ona z kamienicy lokatorkę która próbowała popełnić samobójstwo, gdyż uważa że zrobiła jej wstyd targnięciem się na własne życie. Jednocześnie Dulska wynajmuje pokój miejscowej prostytutce, która płaci całkiem spore pieniądze za czynsz, dzięki czemu pani domu może żyć wygodnie. Po wyrzuceniu Hanki i zapłaceniu jej kary pieniężnej, Dulska nadal uważa że jej rodzina żyje po bożemu, bo ,,pierze brudy we własnych czterech ścianach i nikomu o tym nie mówi''.

Książka bardzo pouczająca, łącząca elementy komedii z tragedią, ale jednocześnie lekko nużąca i trudna w czytaniu.

Książkę, jako że jest to tragikomedia pisana pod wystawianie na scenie teatralnej, jest bardzo ciężka w odbiorze dla przeciętnego czytelnika. Trzeba się nieco namęczyć, przetrawić nieraz bloki didaskaliów opisujących wyglądy pomieszczeń itd.

Ogólnie Moralność Pani Dulskiej przedstawia hipokryzję głównej bohaterki. Kiedy jej syn rozpoczyna romans ze służącą, Dulska uważa...

Klasyczna komedyjka. Szybko, przyjemnie i uniwersalnie o kołtuństwie, co trochę w każdym z nas siedzi.

Czytałem wersję lwowską. Jest i wersja krakowska.

Klasyczna komedyjka. Szybko, przyjemnie i uniwersalnie o kołtuństwie, co trochę w każdym z nas siedzi.

Czytałem wersję lwowską. Jest i wersja krakowska.

Ostatni na dzisiaj utwór z epoki Młoda Polska. Moja lektura z czasów szkolnych. Owszem kiedyś przeczytałam i nie zrobiła na mnie ogromnego wrażenia. I tak do dzisiaj. Choć mam nieco inne odczucia. Może więcej rozumiem niż za dzieciaka.

Jakoś nie lubię wracać do lektury szkolnych ale to robię.😱 Zawsze myślę, że może jak jestem starsza, to będzie inaczej. I faktycznie tak jest, ale w niektórych przypadkach. Ania z Zielonego Wzgórza to był hit, który w podstawówce za nic mi się nie podobał.

#moralnośćpanidulskiej , u mnie w formie audiobooka. Świetnie się słuchało. Ta wersja czytana przez Małgorzatę Regent, była dla mnie dodatkowym atutem. Świetny głos, a muszę przyznać, że nie każdy lektor kobiecy jest w stanie mnie zadowolić 🤣. Sama fabuła jest raczej znana. O ile się nie mylę, chyba jeszcze jest w kanonie lektur.

Komedia satyryczna, z tytułowa panią Dulską w roli głównej.
Dulszczyzna to pozorna moralność, życie w zakłamaniu i obłudzie.

Polecam w formie audiobooka. Czasami warto wrócić do przeszłości. W końcu na tych książkach się wychowaliśmy.

Ostatni na dzisiaj utwór z epoki Młoda Polska. Moja lektura z czasów szkolnych. Owszem kiedyś przeczytałam i nie zrobiła na mnie ogromnego wrażenia. I tak do dzisiaj. Choć mam nieco inne odczucia. Może więcej rozumiem niż za dzieciaka.

Jakoś nie lubię wracać do lektury szkolnych ale to robię.😱 Zawsze myślę, że może jak jestem starsza, to będzie inaczej. I faktycznie tak...

Lektura, którą dość szybko się czyta. Nie jest jakaś wybitna, nie wzbudziła we mnie większych emocji, ale oceniam ją na delikatny plus. Dwulicowość tytułowej bohaterki ukazana została w sposób dobitny, postać ta nijak nie wzbudza sympatii. Z kolei zblazowany Zbyszko traci z każdą sceną. Niekwestionowanym numerem jeden wśród bohaterów jest dla mnie Hesia, cóż za charakterek. :D Dobroduszna Mela też wyróżniała się na plus. Zakończenie dość zaskakujące, brawa dla niepozornej Hanki. :D Ode mnie 6/10.

Lektura, którą dość szybko się czyta. Nie jest jakaś wybitna, nie wzbudziła we mnie większych emocji, ale oceniam ją na delikatny plus. Dwulicowość tytułowej bohaterki ukazana została w sposób dobitny, postać ta nijak nie wzbudza sympatii. Z kolei zblazowany Zbyszko traci z każdą sceną. Niekwestionowanym numerem jeden wśród bohaterów jest dla mnie Hesia, cóż za charakterek....

Ciekawy obraz zaburzonego poczucia moralności, odnoszącego się głównie do otoczenia, a nie do samej bohaterki - pani Dulskiej

Ciekawy obraz zaburzonego poczucia moralności, odnoszącego się głównie do otoczenia, a nie do samej bohaterki - pani Dulskiej

Krótki, ale przyjemny w odbiorze dramat z przesłaniem.

Krótki, ale przyjemny w odbiorze dramat z przesłaniem.

Nie miałam tego w szkole. Po prostu przeczytałam, bo lubię dramaty. Bardzo fajny, dość krótki i zabawny.

Nie miałam tego w szkole. Po prostu przeczytałam, bo lubię dramaty. Bardzo fajny, dość krótki i zabawny.

„Żebym skórę zdarł z siebie, mam tam pod spodem, w duszy, całą warstwę kołtunerii, której nic wyplenić nie zdoła. Coś taki nowy, taki inny walczy z tym podstawowym — szarpie się, ciska. Ale ja wiem, że to do czasu — że ten kołtun rodzinny weźmie mnie za łeb, że przyjdzie czas, gdy ja będę Felicjanem, będę odbierał czynsze, będę... no... Dulskim, pra–Dulskim, ober–Dulskim — że będę rodził Dulskich, całe legiony Dulskich — będę miał srebrne wesele i porządny nagrobek, z dala od samobójców. I nie będę zielony, ale nalany tłuszczem i nalany teoriami i będę mówił dużo o Bogu...”

Proroczo powiedziane…

Dwieście sześćdziesiąt lat po Molierze Zapolska woła do społeczeństwa mieszczańskiego: Sprawdzam! I z weryfikacji wychodzi z głębokim dysonansem poznawczym – przecież wierzy w postęp ludzkości!
Dulska, o pozycji o niebo mocniejszej niż Pani Pernelle, jest demonicznym połączeniem władzy Orgona z cynizmem Tartufa. Demonicznym, bo czynienie zła w światłach jupiterów i przy poklasku sąsiadów – to jej żywioł.
Nie ma ratunku od Dulskich. One nie borykają się z dysonansem poznawczym (a jeśli – to przez chwilę),życie i prawdę znają, złudzeń zero. I potrafią się uporać z realiami. Bo jedyna wiara, która im przyświeca to wiara w pieniądz i w reputację. A zatem w siłę społecznej aprobaty. Zasadniczo trudno odmówić jej racji jeśli

Mija kolejne sto dwadzieścia bez mała lat, Dulskie nie rządzą już zamążpójściem służących, ale świat skurczył się do kilkunastu cali ekranu, a my dwoimy się i troimy aby uatrakcyjnić fotki strzelane naszemu stylowi życia. Po co? Nie dla potomnych. Dla społecznej aprobaty i pozazdroszczenia. Podglądamy co u innych. Plotki z czerwonego dywanu służą za platformę do wyskoku w górę samozachwytu.

Ciśnie się na usta pytanie: dulszczyzna kwitnie? Krótko mówiąc, czy naprawdę od stu lat nastąpił jakiś postęp w kwestii kołtuństwa?

„Żebym skórę zdarł z siebie, mam tam pod spodem, w duszy, całą warstwę kołtunerii, której nic wyplenić nie zdoła. Coś taki nowy, taki inny walczy z tym podstawowym — szarpie się, ciska. Ale ja wiem, że to do czasu — że ten kołtun rodzinny weźmie mnie za łeb, że przyjdzie czas, gdy ja będę Felicjanem, będę odbierał czynsze, będę... no... Dulskim, pra–Dulskim, ober–Dulskim —...

Mimo podziału na akty i sceny książkę czytało się szybko i przyjemnie. Daje do myślenia odnośnie tego, ile na świecie jak i w ludziach potrafi być mroku.

Mimo podziału na akty i sceny książkę czytało się szybko i przyjemnie. Daje do myślenia odnośnie tego, ile na świecie jak i w ludziach potrafi być mroku.