Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja relacja z tą książką jest skomplikowana i długa. Zaczęła się już kilka dobrych lat temu, kiedy zaraz po premierze się od niej odbiłam. Wtedy stwierdziłam, że kiedyś dam jej drugą szansę i przyszedł na to czas. Sądzę, że problemem mogło być wtedy to, że opis tej książki nie odzwierciedla, o czym ona jest. To nie jest historia o licealistach rozwiązujących sprawę zaginięcia miliardera, to nawet nie jest nastoletni romans. To opowieść o mierzeniu się z nerwicą natręctw i problemami z własną psychiką. Właśnie ta część tej opowieści trafiała do mnie najbardziej, pomogła mi zrozumieć moje własne zachowania i poznać temat OCD. Jednak poza tym bardzo wartościowym wątkiem, opartym swoją drogą w dużej mierze na osobistych przeżyciach autora, reszta niestety nie powala. Zarówno przyjaźń, relacje z matką, jak i podejście do związków jest bardzo dziwne. Nie mogłam znieść Daisy, przyjaciółki głównej bohaterki, a ich relacja wydawała mi się niezrozumiała. Daisy jest dziewczyną, która ciągle gada, usta jej się dosłownie nie zamykają, a jednocześnie wytyka głównej bohaterce, że ta jej nie zapytała nigdy, jaki zawód mają jej rodzice, bo jest zbyt samolubna i zapatrzona w siebie. To była bardzo męcząca kontra do filozoficznych i spokojnych rozmów między Azą i Davisem. Podsumowując jest kilka cytatów, do których mogę wracać, ale samą fabułę raczej zapomnę za tydzień.

"Każdy może na ciebie spojrzeć, lecz spotkanie kogoś, kto widzi ten sam świat co ty, jest zjawiskiem dość rzadkim."

Moja relacja z tą książką jest skomplikowana i długa. Zaczęła się już kilka dobrych lat temu, kiedy zaraz po premierze się od niej odbiłam. Wtedy stwierdziłam, że kiedyś dam jej drugą szansę i przyszedł na to czas. Sądzę, że problemem mogło być wtedy to, że opis tej książki nie odzwierciedla, o czym ona jest. To nie jest historia o licealistach rozwiązujących sprawę...