Żółwie aż do końca

Na początku sądziłam, że jestem na to za stara. Jednak ta książka jest zdecydowanie dla dojrzalszych odbiorców.

Na początku sądziłam, że jestem na to za stara. Jednak ta książka jest zdecydowanie dla dojrzalszych odbiorców.

Z twórczością Johna Greena miałam okazję zapoznać się już kilka lat temu, a jego książki okazały się świetne tak jak i styl pisania autora. Tę książkę miałam w planach już od bardzo dawna, ale zawsze coś mnie przed nią powstrzymywało. Żałuję że sięgnęłam po nią tak późno, bo okazała się naprawdę dobra i warta przeczytania.
Historia napisana przez Greena jest przepełniona metaforami, błyskotliwymi myślami i bardzo mądrymi cytatami, a mi się to na maksa podobało! Z tej książki można wyciągnąć bardzo dużo i jest po prostu genialna.
Już na samym początku poznajemy dogłębnie Azę i to co dzieje się w jej głowie. Szczerze mówiąc byłam w ogromnym szoku kiedy czytałam jej perspektywę, ponieważ autor bardzo szczegółowo opisał chorobę z jaką zmaga się główna bohaterka i jakie procesy myśleniowe zachodzą w jej głowie. Dodatkowo ukazane jest tutaj także to, jak łatwo może to zniszczyć wszelkie relacje i jak ciężko jest przebrnąć przez tę chorobę samemu.
Coś co kompletnie mnie pokonało, to relacja między Azą a Davisem. To wszystko było takie lekkie, urzekające i uleczające na ponurym tle tego świata. Przepadłam dla tej dwójki.
Jak już wcześniej wspominałam, choroba Azy w dużej mierze przyczyniła się do rozpadu wielu relacji, w tym nawet i wieloletnich przyjaźni. Osobiście uważam, że jej bliscy wykazywali się czasem ogromnym egoizmem i niezrozumieniem, ale jestem w stanie także zrozumieć ich punkt widzenia.
Nie przemówił do mnie jednak wątek "śledztwa" przez nastolatków w poszukiwaniu zaginionego ojca Davisa. Coś mi tutaj po prostu nie pasowało i nie do końca się kleiło.
Końcówka była dla mnie strasznie przykra i do teraz nie mogę się po niej pozbierać. Bardzo, bardzo wam polecam tę książkę.

Z twórczością Johna Greena miałam okazję zapoznać się już kilka lat temu, a jego książki okazały się świetne tak jak i styl pisania autora. Tę książkę miałam w planach już od bardzo dawna, ale zawsze coś mnie przed nią powstrzymywało. Żałuję że sięgnęłam po nią tak późno, bo okazała się naprawdę dobra i warta przeczytania.
Historia napisana przez Greena jest przepełniona...

To powinna być definicja młodzieżówki. Obecny rynek wydawniczy mocno odlatuje teraz z "młodzieżówkami". Książkę czytało się bardzo przyjemnie, właściwie jedyną rzeczą do jakiej mogłabym się przyczepić były dialogi, nikt tak między sobą nie rozmawia, momentami były aż za bardzo nienaturalne. W dobry sposób za to mamy ukazane problemy z jakimi mierzy się główna bohaterka i to jak jej najbliższe otoczenie próbuje jej w nich pomóc. Wątek z cytatami dawał mi trochę klimat demotywatorów.

To powinna być definicja młodzieżówki. Obecny rynek wydawniczy mocno odlatuje teraz z "młodzieżówkami". Książkę czytało się bardzo przyjemnie, właściwie jedyną rzeczą do jakiej mogłabym się przyczepić były dialogi, nikt tak między sobą nie rozmawia, momentami były aż za bardzo nienaturalne. W dobry sposób za to mamy ukazane problemy z jakimi mierzy się główna bohaterka i to...

Przeczytałam szybko z nadzieją a coś… ale generalnie nie jestem usatysfakcjonowana.

Punkty zawsze za umiejętność napisania książki oraz w tym przypadku pogłębienie i przedstawienie nam takiej choroby.
A Choroba psychiczna to coś strasznego i druga osoba nie jest w stanie tego zrozumieć, a co za tym idzie pomóc.

Przeczytałam szybko z nadzieją a coś… ale generalnie nie jestem usatysfakcjonowana.

Punkty zawsze za umiejętność napisania książki oraz w tym przypadku pogłębienie i przedstawienie nam takiej choroby.
A Choroba psychiczna to coś strasznego i druga osoba nie jest w stanie tego zrozumieć, a co za tym idzie pomóc.

" Żółwie aż do końca " są moim drugim podejściem do twórczości autora. Nie miałam do nich żadnych oczekiwań.

Opowiadają one historię Azy Holmes, która uczestniczy w poszukiwaniu zaginionego miliardera Russela Picketta. Zmaga się ona z chorobą psychiczną, która dosyć mocno utrudnia jej życie.

Aza nie jest zbyt łatwą bohaterką do polubienia. Jej myśli związane z chorobą są momentami bardzo nużące. Przywodzi ona na myśli Sheldona z serialu " Young Sheldon "

Czytając ją odnosiłam wrażenie, że autor sam do końca nie wiedziała o czym właściwie ma być ta historia. Początkowo skupia się na sprawie śledztwa, by po chwili skupiać się na chorobie głównej bohaterki. To sprawiało, że przedstawiona historia mnie męczyła.

Podsumowując jest to historia specyficzna, więc nie każdemu ona podpasuje. Wątek choroby psychicznej głównej bohaterki mocno męczy. Ciężko mi się to czytało i przekazało mi to, że tak mało było wątku poszukiwania.

" Żółwie aż do końca " są moim drugim podejściem do twórczości autora. Nie miałam do nich żadnych oczekiwań.

Opowiadają one historię Azy Holmes, która uczestniczy w poszukiwaniu zaginionego miliardera Russela Picketta. Zmaga się ona z chorobą psychiczną, która dosyć mocno utrudnia jej życie.

Aza nie jest zbyt łatwą bohaterką do polubienia. Jej myśli związane z chorobą są...

nie polecam oby ktoś ta ksiazke usunal była beznadziejna

nie polecam oby ktoś ta ksiazke usunal była beznadziejna

W porówaniu do innych książek Greena, trochę gorsza, ale wciąż trzyma poziom

W porówaniu do innych książek Greena, trochę gorsza, ale wciąż trzyma poziom

CAWPILE rating: 2.14/10
Ta książka tak bardzo nie miała celu. Mam wrażenie, że John Green miał za dużo pomysłów co do jednej książki. Najpierw piszesz kryminał, albo romans, ale nie, jednak skupiasz fabułę wokół problemów psychicznych bohatera. To wszystko razem dało tak niespójny mix, że do tej pory nie rozumiem po co ta książka powstała.
Fabuła nie trzymała się kupy, a wszelkie plot-twisty naciągane przeokropnie.
Romans - och, Boże. Ich wielki re-unite sprawił, że w tydzień się w sobie zakochali do granic możliwości.
Jedyne co było w niej dobrego, to reprezentacja osoby z problemami psychicznymi jako głównej bohaterki. Czasami czułam się przekonana co do jej nieracjonalnej argumentacji.
Ale to, co mnie absolutnie rozśmieszyło pod koniec tej książki to morał, który brzmi "życie toczy się dalej"... XD

CAWPILE rating: 2.14/10
Ta książka tak bardzo nie miała celu. Mam wrażenie, że John Green miał za dużo pomysłów co do jednej książki. Najpierw piszesz kryminał, albo romans, ale nie, jednak skupiasz fabułę wokół problemów psychicznych bohatera. To wszystko razem dało tak niespójny mix, że do tej pory nie rozumiem po co ta książka powstała.
Fabuła nie trzymała się kupy, a...

Co za dziwna książka to była. Na początku zupełnie zbił mnie z tropy wątek śledztwa, bo kompletnie nie pasował mi autora, ale w pewnym momencie on kompletnie znika i ciągnie się wątek choroby psychicznej głównej bohaterki. Jakby... No dobra, ale o czym właściwie miała być ta książka? I co do całej reszty ma tytuł? Nie umiem powiedzieć, czy mi się podobała, czy nie, bo ja po prostu nie mam pojęcia, co ja właściwie przesłuchałam, nie przywiązałam się do bohaterów i trudno mi uwierzyć, że napisał to ten sam człowiek, który podarował nam "Gwiazd Naszych Wina". Wtf?

Co za dziwna książka to była. Na początku zupełnie zbił mnie z tropy wątek śledztwa, bo kompletnie nie pasował mi autora, ale w pewnym momencie on kompletnie znika i ciągnie się wątek choroby psychicznej głównej bohaterki. Jakby... No dobra, ale o czym właściwie miała być ta książka? I co do całej reszty ma tytuł? Nie umiem powiedzieć, czy mi się podobała, czy nie, bo ja po...

Nie jestem w grupie wiekowej docelowych odbiorców tej książki, ale mimo tego znalazłam w niej wiele dla siebie.
To jest książka o 'chorobie' i bardzo dobrze tę chorobę opisuje, zarówno z perspektywy osoby chorej, jak i jej bliskich (którzy w piękny sposób ją akceptują i chcą ją wspierać). Jak słowa i zachowania są odbierane, ale także jak choroba wpływa na percepcję i zachowanie w innych sferach.
To jest książka o chorobie. Nie walce, nie radzeniu sobie z nią, ale życiu z 'chorobą'.

Nie jestem w grupie wiekowej docelowych odbiorców tej książki, ale mimo tego znalazłam w niej wiele dla siebie.
To jest książka o 'chorobie' i bardzo dobrze tę chorobę opisuje, zarówno z perspektywy osoby chorej, jak i jej bliskich (którzy w piękny sposób ją akceptują i chcą ją wspierać). Jak słowa i zachowania są odbierane, ale także jak choroba wpływa na percepcję i...