Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Joanna Jax ma niezwykły dar spisywania wyjątkowych historii.
Słowem maluje portrety swoich bohaterów i osadza je w historycznych ramach. Sprawia, że trudno oderwać się od powieści, w których buzuje od emocji i życiowych dramatów.
Jej bohaterzy są żywi, wielobarwni, a ciężkie powojenne życie sprawia, że kierują nimi różne motywy prowadzące do nie zawsze słusznych decyzji.
Wrocłwa 1948, ponure realia epoki stalinizmu, codzienne zmagania zwykłych ludzi.
Rozterki, uczucia, decyzje i wybory. Jest też wątek trudnej miłości.

Z niecierpliwością czekałam na dalsze losy bohaterów sagi "Na obcej ziemi, z emocjami śledziłam rozwój wydarzeń, a na zakończenie znów zostałam z pytaniem "co dalej?".
Cóż, przychodzi mi cierpliwie czekać na finał, który, mam nadzieję pojawi się wkrótce.

Przypomnę, że "Na obcej ziemi" to nowa seria, która jest jednocześnie kontynuacją losów bohaterów "Sagi wołyńskiej".
Powieści autorki są gwarancją dobrej lektury👍.
Serdecznie polecam wszystkim miłośnikom literatury obyczajowej mocno osadzonej w historycznych realiach wyjątkowo obrazowo odtworzonych przez autorkę. To świat, w którym przyszło żyć naszym dziadkom i pradziadkom.

Joanna Jax ma niezwykły dar spisywania wyjątkowych historii.
Słowem maluje portrety swoich bohaterów i osadza je w historycznych ramach. Sprawia, że trudno oderwać się od powieści, w których buzuje od emocji i życiowych dramatów.
Jej bohaterzy są żywi, wielobarwni, a ciężkie powojenne życ...

Rozwiń Zwiń

Jest coś wyjątkowego, unikalnego i klimatycznego w skandynawskich kryminałach.
Ja osobiście chętnie sięgam po ten gatunek.
Lubię tę otoczkę i klimat, który Skandynawowie budują wokół kryminalnej sprawy; wykraczanie poza ramy gatunku, rozbudowane wątki obyczajowe i społeczne. Tu człowiek jest w centrum uwagi, człowiek i jego uczucia, emocje, motywy i wybory.
Dla mnie to wybornie spędzony czas. Zwłaszcza, że miałam przyjemność delektować się lekturą chłonąc skandynawską atmosferę, której na szczęście daleko było do tej opisywanej w powieści.

Zaginiona - Cold Case to debiut pisarski Tiny Frennstedt, reporterki śledczej. Seria Cold Case jest inspirowana autentycznymi sprawami, które nie zostały wyjaśnione. To z pewnością wzmacnia poziom ekscytacji.

Bezwzględny psychopata, gwałciciel i zabójca terroryzuje Malmo włamując się o poranku do domu kobiet. Wszelkie dowody wskazują na to, że sprawca to długo poszukiwany Zabójca z Valby, który wiele lat temu siał terror w Kopenhadze.
W wyniku śledztwa okazuje się, że znalezione odciski palców na miejscu przestępstwa w Malmö wiążą się z nierozwiązaną sprawą zaginionej nastolatki Anniki Johansson sprzed szesnastu lat.
Sprawę przejmuje inspector Tess Hjalmarsson niezwykle interesująca i nietuzinkowa postać. Wątki obyczajowe to coś, co wyróżnia skandynawski kryminał, coś, co pozwala zżyć się z bohaterami i coś , co bardzo lubię.
Historia trzyma w napięciu, a zimny surowy klimat przenika na wskroś.
To dobra powieść, choć nie rozłożyła mnie na łopatki. Jednak mam przeczucie, że autorka dopiero rozpościera swoje skrzydła i kolejne odsłony mogą zaskoczyć. Jako dziennikarka śledcza ma ogromne doświadczenie i pole do popisu. Czekam na kolejne części serii w polskim przekładzie👍.

Jest coś wyjątkowego, unikalnego i klimatycznego w skandynawskich kryminałach.
Ja osobiście chętnie sięgam po ten gatunek.
Lubię tę otoczkę i klimat, który Skandynawowie budują wokół kryminalnej sprawy; wykraczanie poza ramy gatunku, rozbudowane wątki obyczajowe i społeczne. Tu człowiek ...

Rozwiń Zwiń

"Przyjaźń all inclusive" to lektura dopasowana do letniej pory. Taka do zabrania na wakacyjny wypoczynek.
Lekka powieść o kobietach dla kobiet.
Swobodna i wakacyjna, co nie oznacza, że autorka nie porusza trudniejszych życiowych problemów, z którymi borykają się bohaterki.

Barbara, Michalina i Dorota trzy dojrzałe kobiet, każda znajduje się w innym punkcie swojego życia. Kiedyś łączyła je nastoletnia przyjaźń, ale proza życia rozdzieliła je na ponad 20 lat.

Barbara, atrakcyjna blondynka, świeżo po rozwodzie, wycisnęła swojego niewiernego męża jak cytrynę, ustawiając swoją materialną pozycję na całkiem wysokim poziomie.
To ona jest inicjatorką spotkania po latach, i to ona zaprasza Michalinę i Dorotę na tygodniowe ekskluzywne wczasy na Maltę.

Michalina to szara myszka, która porzuciła swoje pasje i marzenia, poświęcając się rodzinie. Niedoceniana, niewidzialna i samotna. Jej mąż pracoholik i wieczny dusigrosz nie dostrzega, że nad jego rodziną zawisną ciemne chmury. Jako partner nawalił na całej linii.

Rudowłosa Dorota to najbardziej tajemnicza, zamknięta w sobie kobieta, nierzadko nakłada na siebie pancerz ochronny. Najtrudniej ją rozgryźć, bo jest dość skryta.

Czy dawna przyjaźń ma szansę się na odnowę, zwłaszcza że każda z nich jest kompletnie inna, z innym bagażem doświadczeń?
Czy kobiety będą w stanie zrozumieć siebie i wspierać się w obliczu zupełnie innych problemów i rozterek?
Czy malownicza Malta da kobietom chwilę relaksu, refleksji i siły na dalszą życiową rozgrywkę? To będzie wypad, który w każdej z nich zasieje ziarno zmian.

Autorce udało się napisać lekką życiową historię, osadzając ją w wakacyjnym klimacie. I choć mam poczucie, że bohaterzy są dość stereotypowi, wpisani w pewne utarte schematy, to jednak historia niesie za sobą życiowe refleksje. Niektóre wątki trochę mi nie zagrały, choćby ta przyjaźń po latach. Nie bardzo wyobrażam sobie sytuację, że rozdzielone przez ponad 20 lat przyjaciółki nie miały ze sobą kontaktu, żadnej wymiany wiadomości, choćby na odległość, a teraz rzucają wszystko i jadą razem na wspólny wypad opłacony przez jedną z nich. Ale koleje losów potrafią zaskakiwać; więc trudno oceniać, czy coś jest wiarygodne, czy nie. Tu to się wydarzyło, a historii daleko do przesłodzonych, sielankowych emocji, choć lektura jest stonowana i absolutnie nieprzytłaczająca.
Każdą lekturę warto czytać z możliwie otwartym umysłem, nawet te pozornie lekkie, rozrywkowe, pozostające z nami przez chwilkę.
I tak sobie myślę, że czytelniczki mogą dopatrzeć się w bohaterkach odrobiny siebie. Mnie najbliższa stała się historia Michaliny.

"Przyjaźń all inclusive" to lektura dopasowana do letniej pory. Taka do zabrania na wakacyjny wypoczynek.
Lekka powieść o kobietach dla kobiet.
Swobodna i wakacyjna, co nie oznacza, że autorka nie porusza trudniejszych życiowych problemów, z którymi borykają się bohaterki.

Ba...

Rozwiń Zwiń

"Baśka" to drugi tom Nawłociowych wzgórz, cyklu, który ma w sobie jakąś nienazwaną moc, która mnie urzekła. Nie wiem, czy to historie kobiet, czy czasy, które są mi bliskie ze względu na ukochaną babcie, ale obie powieści czytałam z refleksją i wzruszeniem. W pierwszej części poznajemy dramatyczne losy Stefanii i jej rodziny. To była dla mnie emocjonalna podróż. Kobiece losy w powojennym świecie - surowym i nieprzyjaznym.
"Baśka" jest trochę inna i według mnie ciekawsza pod względem fabularnym. Mamy tu wątek sensacyjny i kryminalny, subtelnie wplecionych w zwyczajne życie ludzi. Wiele wątków pojawiających się w Stefanii zostaje wyjaśnionych i zamkniętych. Obie powieści tworzą całość i obie warto poznać.

Autorka w niesamowity sposób przenosi czytelnika w inny czas, doskonale szkicując tło społeczno-kulturowe.
Akcja powieści toczy się na Mazurach w latach 1953 i 1963, śledzimy dalsze losy rodziny Stefanii, ale główną bohaterką jest Baśka żywiołową i uparta, wkraczająca w dorosłe życie pierwsza córką Stefanii.
Kiedy Stefania odkrywa rodziną tajemnicę związaną ze swoim pochodzeniem w dziewczynie narasta bunt i poczucie niesprawiedliwości. Będzie musiała wyruszyć w życiową podróż, aby odkryć na nowo siebie i historię swojej rodziny.
A na rodzinie ciąży klątwa i pewne niewyjaśnione morderstwo sprzed lat.
Czy Baśka zbuduje swoją tożsamość, czy odnajdzie miłość i czy zrozumie swoich bliskich i ich zawiłe, dramatyczne życiowe ścieżki? Jak potoczą się jej własne losy?

Przeznaczenie i rodzinna klątwa przewija się na kartach powieści, a w tle sytuację rodziny obserwuje miejscowa zielarka Waltraud Matuszik, kobieta, która czuje i widzi więcej. Uwielbiam takich drugoplanowych bohaterów, którzy do powieści wprowadzają nutę tajemnicy i czegoś wykraczającego pozazmysłowe postrzeganie świata.

Wspaniałą postacią kobiecą jest Marianna, matka Stefanii i babcia Baśki. To kobieta wytrwała, silna, wspierająca i pełna miłości. Nie sposób nie obdarzyć jej sympatią i szacunkiem.

Czuć, że autorka wkłada ogrom serca w swoje opowieści, a Mazury są jej miejscem na świecie. Urzekł mnie styl autorki, która przeniosła mnie w czasy bohaterów powieści. Język, styl, tło wszystko się zgadza.

To historia to dla mnie przede wszystkim opowieść o sile miłości, o rodzinie, w której różnie się dzieje i tworzą ją różni ludzie, ale trwa w jedności mimo zawieruch i burz. Historia o kobietach, które tworzą tę rodzinę, to na ich barkach spoczywa nadanie jej kształtu, charakteru i klimatu. Nie zawsze uświadamiamy sobie, ale to kobieta jest sercem i duszą rodziny, bez niej wszystko się wali, to od jej mądrości zależy jak ta mała społeczność funkcjonuje.

"Baśkę" wręcz pochłonęłam, ogromnie polecam cykl Nawłociowe wzgórze wszystkim tym, którzy lubią poznawać skomplikowane ludzkie historię, kobiece historie, bo to one są tu wg mnie najważniejsze, historie osadzone w czasach, które już minęły, nie powrócą i fascynują, bo to czasy, w których żyli nasi przodkowie - prababcie, babcie, matki. Może ta lektura pozwoli nam je lepiej zrozumieć?
Polecam💗.

"Baśka" to drugi tom Nawłociowych wzgórz, cyklu, który ma w sobie jakąś nienazwaną moc, która mnie urzekła. Nie wiem, czy to historie kobiet, czy czasy, które są mi bliskie ze względu na ukochaną babcie, ale obie powieści czytałam z refleksją i wzruszeniem. W pierwszej części poz...

Rozwiń Zwiń

Ernesta Hemingwaya najlepiej się czyta, znając jego życiowe perypetie. Chociaż autor wielokrotnie podkreśla, że jego bohaterzy i historie są fikcyjne to współczesny czytelnik, chyba już nie ma złudzeń i wie, że dużo jest Hemingwaya w Hemingwayu.

Kolekcja Hemingwaya od Wydawnictwa Marginesy to znakomity projekt. Nowe przepiękne wydania i odświeżone tłumaczenia sprawiły, że z przyjemnością sięgnęłam po znane i nieznane mi dzieła jednego z największych powieściopisarzy XX wieku.
A Hemingway uprawiał unikatowy rodzaj sztuki, w wyjątkowy sposób łącząc wspomnienia z literacką narracją.

I mimo, że "Za rzekę, w cień drzew" wypada gorzej w zestawieniu z "Pożegnaniem z bronią", "Komu bije dzwon", czy "Zaś słońce wschodzi", to jest w tej historii coś, co mnie kupiło i sprawiło, że nadal mnie pociąga. Ja chyba po prostu lubię prozę Pana Ernesta.

"Za rzekę, w cień drzew" jest parafrazą ostatnich słów, które rzekomo wypowiedział w delirium umierający generał konfederacji Thomas J. "Stonewall" Jackson i do pewnego stopnia brzmi jak zapowiedź pożegnania.
Była to ostatnia powieść przed "Starym człowiekiem i morzem" , nowelą z 1952 roku, która odniosła sukces, ostatnia, którą wydał przed samobójczą śmiercią w 1961 roku.

Bohaterem powieści jest Richard Cantwell, znany przez większość narracji jako "Pułkownik". To bohater, który uderzająco przypomina Hamingwaya.
Pułkownik ma pięćdziesiąt lat i podobnie jak autor ma żywe wspomnienia z czasów wojen.
Niegdyś generał, zdegradowany za militarną klęskę podczas wojny. Pułkownik przybywa do Wenecji. Przyciąga go polowanie i pewna piękna, dziewiętnastoletnia bogata arystokratka, którą nazywa "Córką". Oboje łączy skomplikowana relacja uczuciowa. To taka miłość i romans zwieszony między jawą, a snem, miłość nie do końca platoniczna i nie do końca skonsumowana. On stary i schorowany, ona młoda, naiwna i pełna życia.
Sam Pułkownik to człowiek, który z jednej strony chce kochać, ucztować w najlepszym jedzeniu i winie, delektować się literaturą i sztuką, z drugiej bywa cyniczny, szorstki i rozczarowany.
Wiele tu wspomnień, doświadczeń wojennych i rozważań na tematy egzystencjalne. Czuć, że zbliża się jakiś koniec, wyczuwa się smutek i żal.
Intrygująca jest relacja Pułkownika z młodziutką Renatą, której postać jest łączona z osobą Adriany Ivancich, weneckiej arystokratki, pod, której urokiem był Hemingway.

Czytając "Za rzekę, w cień drzew" warto korzystać z przypisów, które zostawia tłumaczka na końcu powieści. Sprawiają, że jest ona pełniejsza i można delektować się Hemingwayem pełniej, dojrzalej i z większym zrozumieniem.

Hemingwaya czytam, bo lubię. Lubię, więc polecam.

Ernesta Hemingwaya najlepiej się czyta, znając jego życiowe perypetie. Chociaż autor wielokrotnie podkreśla, że jego bohaterzy i historie są fikcyjne to współczesny czytelnik, chyba już nie ma złudzeń i wie, że dużo jest Hemingwaya w Hemingwayu.

Kolekcja Hemingwaya od Wydawnictwa Margines...

Rozwiń Zwiń

"Prawo do moralności" to powieść obyczajowa poruszająca okrutnie trudny i bolesny temat gwałtu i ciąży wynikającej z przemocy.
Młoda dziewczyna, Ania zostaje brutalnie zgwałcona. Jej dotychczasowy świat runął, jak domek z kart. Wszelkie plany, marzenia pochłonęła czarna dziura rozpaczy i wydaje się, że nie ma żadnego światęłka, które mogłby choć odrobinę rozjaśnić mrok, w którym się znalazła.
Wkrótce okazuje się, że dziewczyna jest w ciąży...

W raporcie fundacji STER czytamy, że niemal 90 procent Polek doświadczyło jakiejś formy przemocy seksualnej. Ponad 20 procent – gwałtu. Ale aż 91,8 proc. ofiar gwałtu nie zgłosiło go policji. Z powodu wstydu i braku wiary w realną pomoc.
Ania trafiła do szpitala, a jej sprawa trafiła do policyjnych akt. Tylko, co z tego wyniknie?
Trochę zszokowało mnie, że w szpitalu dziewczyna nie dostała odpowiedniej pomocy.

Gwałt to najokrutniejszy akt przemocy, jaki mężczyzna może zadać kobiecie. To przemoc nie tylko na ciele, ale przede wszystkim na duszy. Przemoc odbierająca poczucie własnej wartości, godności i szacunku. To trauma, która zapisuje się na długo, a upływający czas nie goi ran, bo w każdym momencie powracające wspomnienia mogą uruchomić stany lękowe i zespół stresy pourazowego. A, co jeśli ofiara gwałtu zachodzi w ciążę? Trama po traumie. Dramatyczny wybór.
Temat trudny, dyskusyjny, kontrowersyjny, bo często okazuje się, że nasze stanowiska i postawy muszą zostać kompletnie zweryfikowane, kiedy temat dotyka kogoś nam bliskiego, znajomego lub nas samych.
Według mojej opinii, każdy przypadek gwałtu, który został zgłoszony na policję powinien być rozpatrywany ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb ofiary. Bezsprzecznie powinna być ona otoczona opieką lekarską i psychologiczną. Od razu po zgłoszeniu kobieta powinna być podana "tabletka po", niezależnie czy z aktu zostanie poczęte dziecko, czy nie. Obrońcy praw nienarodzonych mogą podnosić alarm, ale kobieta często zostaje z tym sama.
Każda podjęta decyzja niesie za sobą ogromne obciążenia psychiczne. Każda decyzja to konsekwencje, z którymi chcemy, czy nie chcemy musimy się zmierzyć. A często są to decyzje, które weryfikuje czas.

Ania bohaterka powieści staje przed takim dylematem moralnym i będą to wybory bardzo trudne i obciążające, zwłaszcza, kiedy bliskie osoby od, których oczekiwała wsparcia zawodzą.
W powieści te relacje międzyludzkie są niebywale istotne, to emocjonalny rollercoaster, który nieraz wywoła w czytelniku bardzo skrajne uczucia.
Według badań Elliot Institute, 64 proc. wszystkich aborcji dokonywanych jest nie z wyboru kobiety, lecz pod wpływem presji: rodziców, konkubenta, męża, przyjaciół, pracodawców, pracowników opieki społecznej itd., a więc tych, którzy powinni ciężarną wspierać .

Czy mimo emocjonalnych cierpień dziewczyna będzie w stanie przezwyciężyć uczucie nienawiści i znaleźć w sobie litość, która przerodzi się w coś więcej?

"Prawo do moralności" to ładnie opowiedziana, choć trudna emocjonalnie historia, ale jej najmocniejszą stroną jest to, że została napisana przez mężczyznę.
Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak autor podszedł do tematu, który może wydawać się "sprawą kobiet". Czuć tu wysoką wrażliwość, empatię i ogrom pracy włożoną w kreację bohaterów. Bije z nich prawda, a historia mogłaby być realnym świadectwem dziewczyny po traumatycznych przejściach.
Autor w doskonały sposób uchwycił psychologiczną i społeczną stronę problemu oraz wiarygodnie nakreślił etapy radzenia sobie z traumą oraz zmagania z dylematami moralnymi targającymi bohaterką.
Pokazał, że proces wychodzenia z trudnych przeżyć jest długoczasowy i trwa czasem lata. Demony wychodzą z szafy w najmniej oczekiwanym momencie. A podjęte decyzje często jeszcze bardziej wydłużają ten proces. Autor podkreśla jak istotne jest wsparcie najbliższego otoczenia. Niestety różnie z tym bywa.
Jest w powieści taka scena, która wstrzymała mój oddech na dłuższą chwilę. To było mocne, ale autor nie epatuje brutalnymi scenami tylko umiejętnie potrafi wydobyć z czytelnika całą gamę odczuć, sprawił, że wręcz współodczuwamy to czego doświadcza bohaterka.
Podoba mi się, w jaki sposób ukazane są różne postawy podejścia do tematu, te postawy prezentują bohaterzy powieści, a nie sam autor, który jest narratorem. To duży plus, który pozwala czytelnikowi identyfikować się z bohaterem, lub kompletnie odrzucać ich myślenie. Wyzwala to własne refleksje i przemyślenia.

Satysfakcjonuje mnie, w jaki sposób autor poradził sobie z zakończeniem. Ładnie zamyka wszystkie wątki stosując metodę wybiegania w przyszłość. To przejmująca opowieść, przez którą nie da się przejść bez emocji.

Ważna to lektura i potrzebna szczególnie w tych czasach, kiedy w Polsce odbiera się kobietom stopniowo i konsekwentnie prawa do decydowania o własnym ciele. Ania dostała ten wybór, podjęła własną decyzję i z nią się zmierzyła. Może czasami wyczuwałam pewne stanowisko autora, ale nie było one absolutnie wymuszone. Wybór zawsze pozostaje w rękach osoby, której dotyczy.
Ważne jest to, aby ten wybór nie był nam, kobietom odbierany.
To kobieta będzie mierzyć się z jego konsekwencjami. A pewne prawa moralne są uniwersalne, niezależnie od przekonań, wyznania i kultury.
Ja ze swojej strony ogromnie polecam tę dojrzałą, przejmującą i emocjonalną powieść.
Wielkie brawa dla autora za podjęcie tematu, z którym według mnie poradził sobie bardzo dobrze.
Polecam i zapraszam do lektury.

Książka jest dostępna na Amazon.

"Prawo do moralności" to powieść obyczajowa poruszająca okrutnie trudny i bolesny temat gwałtu i ciąży wynikającej z przemocy.
Młoda dziewczyna, Ania zostaje brutalnie zgwałcona. Jej dotychczasowy świat runął, jak domek z kart. Wszelkie plany, marzenia pochłonęła czarna dziura ro...

Rozwiń Zwiń

Moiya McTier to astrofizyczka i folklorystka, studiowała zarówno mitologię, jak i astronomię na Harvardzie, uzyskała doktorat astrofizyki na Uniwersytecie Columbia, jej ścieżka kariery jest imponująca.
Teraz zaskakuje swoim niezwykłym debiutem książkowym "Droga Mleczna - autobiografia naszej Galaktyki".
Bohaterką swojej książki uczyniła Drogę Mleczną, jest to nie tylko osobliwa autobiografia naszej galaktyki, ale również literatura faktu.
Trzeba być ogromnie inteligentną osobą, a przy tym mieć niesamowitą wyobraźnię, żeby w przystępnej i niezwykle kreatywnej formie szczegółowo opisać, co ludzie odkryli na temat naszej galaktyki.

"Ludzie obserwowali mnie, zanim jeszcze stali się w pełni ludźmi. Ponad dwieście tysięcy lat myśliwstwa, nawigacji, mierzenia czasu i opowiadania historii przy świetle moich gwiazd. Śledziliście ich ruchy tak dokładnie, że nauczyliście się przewidywać, dokąd zmierzają. Następnie, w ciągu zaledwie kilku stuleci, wynaleźliście narzędzia do badania nie tylko tych gwiazd, ale także planet wokół nich i gwiazd stworzonych przez inne galaktyki. Zaszliście bardzo daleko, ale nawet po tysiącleciach spędzonych na badaniu mojej natury i opowiadania moich historii, wy ludzie, wciąż musicie się wiele nauczyć."

Wszystko zaczęło się jakieś trzynaście miliardów lat temu, kiedy chmury gazu rozproszone w pierwotnej plaźmie wszechświata uległy przyciąganiu grawitacyjnemu i narodziła się galaktyka, którą znamy jako Droga Mleczna.
Autorka oddaje jej głos, ta opowieść może zaskoczyć, choć początki w odbiorze mogą być trudne.

"Jestem Drogą Mleczną domem ponad stu miliardów gwiazd (wy wciąż uważacie, że wasza jest na tyle wyjątkowa, że zasługuje na osobne miano) oraz piędziesięciu sekstylionów ( to cyfra 5 z trzydziestoma siedmioma zerami) ton gazów pomiędzy nimi.
Jestem przestrzenią: składam się z przestrzeni i tkwię w jej otoczeniu. Jestem najwspanialszą galaktyką, jaką kiedykolwiek powstała."

Autobiografia przedstawia historię i przyszłość wszechświata w dość klarowny, ale pełny naukowych szczegółów sposób. Jest to podsumowanie dotychczasowej wiedzy astronomicznej człowieka i nie tylko, znalazło się tu miejsce i na mitologię i na legendy.

Droga Mleczna szczegółowo opisuje historię swojego życia, pełną dramatów, poważnych zmian, burzliwych relacji z sąsiednimi galaktykami i zarządzaniu stoma miliardami gwiazd.
Jest sporo wzmianek o człowieku, który wciąż jest obserwowany z góry i całkiem ostro oceniany.

"Wszystko, co kiedykolwiek widziałeś i czego dotknąłeś, jest częścią mnie.
Tak, nie wyłączając ciebie, ty próżny, obskurny zwierzaku. Ja to wszystko stworzyłam. Nieświadomie oczywiście."

Nie ukrywam w książce jest sporo złożonych pojęć naukowych, ale najbardziej zaskakującym aspektem książki jest to, że bohaterka - Droga Mleczna ma potężne poczucie humoru, jest to mocno sarkastyczny humor.
Autorka wie, o czym pisze, jest ekspertem w swojej dziedzinie, dostarcza ogromu wiedzy w dość przystępny i zabawowy sposób.
Kto ma ochotę niech czyta, ale zaznaczam, że mimo oryginalnego podejścia do tematu jest to wymagająca lektura.

Moiya McTier to astrofizyczka i folklorystka, studiowała zarówno mitologię, jak i astronomię na Harvardzie, uzyskała doktorat astrofizyki na Uniwersytecie Columbia, jej ścieżka kariery jest imponująca.
Teraz zaskakuje swoim niezwykłym debiutem książkowym "Droga Mleczna - autobiografia...

Rozwiń Zwiń

"Maleńka" to historia, która nie pozostawia czytelnika bez refleksji, historia, która wywołuje skrajne emocje, poraża szczerością i prozą życia.

Czterdziestoletnia Zofia, tłumaczka, matka, żona dotarła do takiego etapu, w którym zaczyna analizować swoje życie. A jest w nim pełno złych doświadczeń i bólu, który kumulował się w niej przez lata. Niespodziewana diagnoza jeszcze bardziej pogłębia tę refleksję. To, w czym tkwi teraz, nie jest tym, czego pragnie, nie jest tym, o czym marzyła dla siebie i swojej ukochanej córki. Złe doświadczenia, skumulowane traumy narastają, a nagromadzone przez lata muszą w końcu znaleźć ujście.
Jej z pozoru idealny mąż okazuje się zupełnie innym człowiekiem, ma wady, które ją mierżą, a to coraz bardziej zaczyna jej przeszkadzać.

Autorce udało się wykreować postać do bólu autentyczną. Zofa nie jest ideałem, "smutną, skrzywdzoną i nieszczęśliwą księżniczką", owszem wzbudza współczucie, ale potrafi i mocno zirytować.
Nieprzepracowane traumy wpływają na relacje z bliskimi.
Zofia popełnia błędy, miałam wrażenie, że stawia granice, ale nie zawsze respektuje granice innych. Zbyt mocno żądzą nią uczucia i emocje, nie szuka porozumienia, a w jej związku brak partnerstwa. Ma za sobą trudne małżeństwo, z którego wyszła z ranami, ale i z ukochanym dzieckiem.
Drugie małżeństwo tylko pozornie jest szczęśliwe, dużo tam rys i pęknięć, niedopowiedzeń i niedogadań.

Autorka chciała ukazać niezwykłą relację między matką i córką. Więź silną i nierozerwalną. W jej w drugim związku najbardziej boli ją brak akceptacji jej obecnego męża dla jej córki.
Zofia to kobieta, która desperacko pragnie miłości. Miłość jest dla niej, jak powietrze, bez niej się dusi, jest jej spragniona, stęskniona, to pragnienie przysłania jej inne aspekty życia.

Niekiedy emocje Zofii przytłaczają czytelnika, dopiero druga część powieści trochę uwalnia z tego napięcia, ale zakończenie znów ściska z podwójną siłą.

Podróż Zofi z córką do Stanów Zjednoczonych to moja ulubiona część powieści.
Jest to mini przewodnik po najpopularniejszych i najatrakcyjniejszych miejscach.
Ta podróż ma być czasem dla matki i córki. Emocje, które gromadziły się w bohaterce zostają uwolnione, co oczywiście, nie oznacza, że nie buzują.
Córka Zofii to chyba najdojrzalsza osoba w tej plejadzie bohaterów.
Nie raz ludzie cię zaskoczą. Autorka stosuje te zaskoczenia kreując swoich bahaterów tak, że jedni cię zaskoczą chęcią zmiany, inni mocno rozczarują - jak w życiu.

Zakończenie powala, dla mnie w pewnym momencie było trochę za wiele tego emocjonalnego rollercoastera.
Anna H. Niemczynow serwuje historię; w której, aż gotuje się od emocji.
To bardzo kobieca powieść, niosąca przesłania i drogowskazy, trzeba je tylko odszukać, zinterpretować i znaleźć coś dla siebie.

"Maleńka" to historia, która nie pozostawia czytelnika bez refleksji, historia, która wywołuje skrajne emocje, poraża szczerością i prozą życia.

Czterdziestoletnia Zofia, tłumaczka, matka, żona dotarła do takiego etapu, w którym zaczyna analizować swoje życie. A jest w nim pełno...

Rozwiń Zwiń

Ale historia! Tego się nie spodziewałam, coś nowego, coś świeżego. Dreszczyk emocji na orbicie, w kompletnie innych warunkach grawitacyjnych, w zamkniętej przestrzeni, 400 kilometrów od Ziemi.
"Stacja" wciąga jak czarna dziura, a autor zaskakuje czytelnika swoją wyobraźnią i wiedzą. Mega.

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna, latające laboratorium. Rusza 75 ekspedycja pod dowództwem Lucy Poplaski. To jeden z ostatnich wspólnych lotów Amerykańsko- Rosyjskiej załogi - czuć dyplomatyczne napięcie między dwoma do lat rywalizujących ze sobą o podbój kosmosu narodów.
Sześciu astronautów skazanych na swoją obecność przez sześć miesięcy, zawieszonych w stanie nieważkości i izolacji. Wystarczy jeden drobny zgrzyt, by wywołać konflikt, wzniecić atmosferę paranoi i podejrzliwości.
Tajemnicza awaria odsłania wszelkie uprzedzenia, podziały i niedopasowania.
Pobyt na takiej stacji to nightmare, wiszące zagrożenie, zaufać drugiemu człowiekowi to wyzwanie.

Mimo, że akcja rozgrywa się głównie na orbicie, to życie na Ziemi jest równie istotne.
Ogromnie podoba mi się warstwa obyczajowa powieści. Autor świetnie uchwycił naturę człowieka i relacje międzyludzkie w dwóch kompletnie różnych warunkach bytowych.
Doskonale uchwycił emocje, które rozgrywają się w mikrokosmosie, jakim jest rodzina. Ten mikrokosmos tworzą nie tylko poszczególni członkowie rodziny, ale też istniejące między nimi relacje.
Lucy, która ambitnie realizuje swoje zawodową karierę i jej mąż, który porzucił marzenia dla córki i domu.

Fajne są wstawki z komisji do badania wydarzeń, które rozegrały się podczas ekspedycji. Podsycają emocje i ciekawość.
Autor potrafi utrzymać odpowiedni poziom napięcia, niektóre fragmenty sprawiają, że emocje sięgają zenitu. "Kosmiczny spacer" brzmi tak ekscytująco, tymczasem to ekstremalne wyzwanie, na które narażone jest ciało i psychika człowieka.

Szamałek wykreował nietuzinkową załogę, którą poznajemy wraz z rozwojem akcji. To żadne science fiction, choć świat astronomów przeciętnemu czytelnikowi może się takim wydawać. Ludzie sięgają gwiazd, mimo że nie jest on gościnny wobec ludzkiej rasy, a oni sami są pełni słabości i niedoskonałości. W kosmosie za jeden błąd można zapłacić najwyższą cenę.

"Stacja" to mocny psychologiczny i "kosmiczny" thriller z doskonałym wątkiem obyczajowym i namiastką tego, jak wygląda praca i środowisko ludzi pracujących w organizacjach odkrywania i eksploracji kosmosu. Doskonała literatura rozrywkowa. Polecam.

Ale historia! Tego się nie spodziewałam, coś nowego, coś świeżego. Dreszczyk emocji na orbicie, w kompletnie innych warunkach grawitacyjnych, w zamkniętej przestrzeni, 400 kilometrów od Ziemi.
"Stacja" wciąga jak czarna dziura, a autor zaskakuje czytelnika swoją wyobraźnią i wie...

Rozwiń Zwiń