Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wciągająca, miejscami bardzo poetycka powieść, o której zapomniałam już kilka dni po przeczytaniu. Doceniam jednak misterną konstrukcję sprawnie przeplatającą historię, teraźniejszość i przyszłość.

Ujęły mnie rozdziały dotyczące Anny i Omeira z upadkiem Konstantynopola w tle i spajająca wszystkie wątki historia starożytnego marzyciela Aetona. Teraźniejszość w wykonaniu Zeno, tłumacza i Seymoura, autystycznego ekoterrorysty, a także przyszłość reprezentowana przez Konstance podróżującą statkiem kosmicznym miały w sobie zbyt dużo, jak na moje potrzeby, nachalnego dydaktyzmu.

Wciągająca, miejscami bardzo poetycka powieść, o której zapomniałam już kilka dni po przeczytaniu. Doceniam jednak misterną konstrukcję sprawnie przeplatającą historię, teraźniejszość i przyszłość.

Ujęły mnie rozdziały dotyczące Anny i Omeira z upadkiem Konstantynopola w tle i spajająca ...

Rozwiń Zwiń

Z literaturą podróżniczą mam ten problem, że sama nie do końca wiem czego od niej oczekuję. W efekcie więc mało która książka jest w stanie mnie zadowolić - a to jest zbyt ciekawostkowo, a to zbyt płytko, zbyt encyklopedycznie, zbyt osobiście... Aż do dzisiaj, czym sama jestem zaskoczona.

Książka dzieli się na 16 rozdziałów - Autorka przedstawia nam "swoje" Włochy od Turynu, przez Wenecję, jezioro Garda, Chianti, Sienę, Umbrię, aż po Rzym. Turyński początek był moim zdaniem nieco zbyt wikipedyczny, ale im dalej, tym lepiej i osobiściej. Oprócz subiektywnych wrażeń opisywanych w dość obiektywny sposób dostajemy porcję podstawowej wiedzy o regionie z jego historią, przyrodą, architekturą, kulinariami i gdzieniegdzie z lokalnymi obyczajami. Ale to wszystko byłoby niczym gdyby nie zdjęcia świetnie oddające charakter opisywanych miejsc. To naprawdę mocny punkt tej książki, tym bardziej, że korelują z treścią, co nie zawsze jest oczywiste w tego typu literaturze.

Książka w zasadzie dla każdego - ci, którzy we Włoszech bywają regularnie będą mogli skonfrontować z Autorką, swoje odczucia, a ci, dla których północe Włochy funkcjonują tylko jako hasła na pewno zdziwią się ilością cudów jakie ten kraj ma do zaoferowania i znajdą parę podróżniczych marzeń do zrealizowania.

Z literaturą podróżniczą mam ten problem, że sama nie do końca wiem czego od niej oczekuję. W efekcie więc mało która książka jest w stanie mnie zadowolić - a to jest zbyt ciekawostkowo, a to zbyt płytko, zbyt encyklopedycznie, zbyt osobiście... Aż do dzisiaj, czym sama jestem zaskoczona. ...

Rozwiń Zwiń

Thriller a rebours, gdzie zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie spada.

Zawiązanie fabuły, mimo dość prymitywnego stylu i psychologizowania dla ubogich utrzymujących się przez całą książkę, intryguje i daje nadzieję na literaturę może nie najwyższych lotów, ale za to bardzo angażującą. I rzeczywiście, czyta się szybko (pewnie pomaga tu wybitnie nieskomplikowany język), ale to jedna z niewielu, konkretnie dwóch, zalet. Drugą zaletą była podwójna narracja, na koniec poniekąd spinająca się w jedną, jednak Autor za bardzo przekombinował i ostatecznie realizacja przerosła jego umiejętności.
Całe misterne rozwijanie akcji zresztą idzie psu na budę dzięki zakończeniu, które jest dla czytelnika wręcz obraźliwe - Czornyj przez całą książkę buduje skomplikowaną do granic intrygę, a potem rzuca rozwiązanie z kapelusza na zasadzie "no to było tak i tak, koniec". A że nierealne? Że naciągane? Nic nie szkodzi. Na koniec jeszcze poprawia populistycznym epilogiem na poziome Super Expressu o polskim sądownictwie.

To było moje pierwsze spotkanie z Maxem Czornyjem, do drugiego chyba szybko nie dojdzie.

Thriller a rebours, gdzie zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie spada.

Zawiązanie fabuły, mimo dość prymitywnego stylu i psychologizowania dla ubogich utrzymujących się przez całą książkę, intryguje i daje nadzieję na literaturę może nie najwyższych lotów, ale za to bardzo an...

Rozwiń Zwiń

Widać, że książki Bartka Kieżuna to dzieci miłości - szczerej miłości do jedzenia i zwiedzania. Mnie do zwiedzania nie trzeba namawiać, ale do próbowaniach nowych potraw już trochę tak, więc jak mam ochotę wypróbować więcej niż 3-4 przepisy z książki, a tutaj mam, to już jest coś.

Książka podzielona jest na trzy działy - przekąski, dania główne i desery, prawie 70 przepisów, w większości prostych (chyba, że dla kogoś ciasto filo jest proste, to wtedy w ogóle prostych). Gdzieniegdzie trzeba (a przynajmniej należałoby) mieć cuda typu miód tymiankowy czy mastyks, ale wszystko można dostać w internecie.

Podoba mi się jak zawsze nie do końca przewodnikowy wybór miejsc - dzielnice mieszkalne, nieoczywiste kawiarnie, cmentarze czy małe kościółki. Za treścią podąża dobór zdjęć - ze zdjęciami zabytków i architektonicznych perełek miesza się niewystylizowane życie uliczne, graffiti i zaułki pozornie niewarte wyciągania aparatu. Zdjęcia jedzenia to osobny temat - wszystko wygląda estetycznie i apetycznie, nawet, jeżeli jest to kalafior w sosie pomidorowym.

Widać, że książki Bartka Kieżuna to dzieci miłości - szczerej miłości do jedzenia i zwiedzania. Mnie do zwiedzania nie trzeba namawiać, ale do próbowaniach nowych potraw już trochę tak, więc jak mam ochotę wypróbować więcej niż 3-4 przepisy z książki, a tutaj mam, to już jest coś.

Książk...

Rozwiń Zwiń

W zasadzie nie powinnam czuć się zawiedzona tą książką, bo przecież fanfic rzadko kiedy zbliża się do oryginału, ale i tak rozczarowała mnie miałkość tej historii. Poza przesunięciem akcentu na feminizm w dość infantylnym wydaniu (kobiety stronk) nie ma tu nic wartego uwagi. Tak zachwalana przez wydawcę historia miłosna jest płaska, bohaterowie z boginiami na czele są przezroczyści, język nie ma w sobie nic z poetyki, już nawet nie poetyki Wergiliusza, tylko w ogóle. Uwagi końcowe sugerują, że to praca niemalże naukowa. Nie widać tego.

Ale przynajmniej okładka ładna.

W zasadzie nie powinnam czuć się zawiedzona tą książką, bo przecież fanfic rzadko kiedy zbliża się do oryginału, ale i tak rozczarowała mnie miałkość tej historii. Poza przesunięciem akcentu na feminizm w dość infantylnym wydaniu (kobiety stronk) nie ma tu nic wartego uwagi. Tak zachwalana...

Rozwiń Zwiń

Nieco nostalgicznie opowiedziane dzieje Juraty od momentu jej założenia w 1928 roku do dnia niemalże współczesnego, uzupełnione gdzieniegdzie wyrywkowymi informacjami o całym półwyspie.

Początek książki obejmujący lata przedwojenne czytałam z dużą przyjemnością, sugestywne odmalowanie ekskluzywnej rzeczywistości pozwala wyobraźni zrozumieć, że pojechać do takiej ledwo co powstałej Juraty to faktycznie było towarzyskie wydarzenie - po plaży przechadzali się czołowi politycy, spotkać można było czołowych aktorów, a w swoim domku letniskowym obrazy produkował hurtowo Wojciech Kossak. Nie mniej interesujące były też lata powojenne - wraz z PRL-em przyszedł czas na wypoczynkowy egalitaryzm, który jednak odebrał kurortowi smak elitaryzmu.

Niestety im dalej w las, tym większe miałam wrażenie, że temat jest ciągnięty na siłę, opisy co Holoubek jadał ze Szczepkowskim, co Englert pijał z Niedenthalem, jak Dziewoński spędzał czas na plaży (niekoniecznie w tej konfiguracji) mimo skąpania w zapachu sosnowego lasu nie zbudowały mi klimatu Juraty. Wszystko opowieści równie dobrze mogłyby wydarzyć się w SPATiFie, na Mazurach czy w Zakopanym. Liczne wypowiedzi bywających artystów mimowolnie przeistoczyły reportaż w artykuł w Vivie. Gdzieś tylko w tle zmienia się architektura i turystyczny target.

Lekki i sentymentalny klimat wypoczynku nad polskim morzem budują liczne zdjęcia, ale podobnie jak w przypadku treści, przyjemniej się patrzy na te bardziej historyczne.

Nieco nostalgicznie opowiedziane dzieje Juraty od momentu jej założenia w 1928 roku do dnia niemalże współczesnego, uzupełnione gdzieniegdzie wyrywkowymi informacjami o całym półwyspie.

Początek książki obejmujący lata przedwojenne czytałam z dużą przyjemnością, sugestywne odmalowanie ek...

Rozwiń Zwiń