Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odmalowanie tła społecznego, politycznego i religijnego nieco mi się dłużyło, lecz ostatecznie okazało się niezbędne do umiejscowienia w tym świecie nie tylko samej Maud (wpojonych w nią wartości i przekonań), ale i jej twórczości. Urodzona w 1874 roku, dorastająca pod koniec XIX wieku, dorosłość przeżyła w okresie ogromnych zmian dokonujących się w ówczesnym świecie. Zmian, które z jednej strony przerażały, a z drugiej fascynowały. Zmian, do których starała się, a wręcz MUSIAŁA się dostosować, jeśli chciała nadal pozostać poczytną pisarką.

*

Skryta, temperamentna, o częstych zmianach nastroju jak każdy pragnęła kochać i być kochaną. Kochała piękno i uwielbiała go doświadczać. Przywiązywała się do miejsc i pragnęła stabilizacji. Niezależnie od przeciwności losu i życiowych zakrętów potrafiła narzucić sobie pisarski rygor. Pisanie pozwalało jej na odcięcie się od nieciekawej i stresującej sytuacji życiowej.

Z „Uskrzydlonej” dowiecie się między innymi: jak Maud wpadła w pułapkę początkującej autorki i co wynikło ze związania się z nieuczciwym wydawcą; poznacie okoliczności powstawania jej najpopularniejszych powieści i jak bardzo różnili się miedzy sobą jej dwaj synowie: Chester i Stuart i jak zawsze starała się powiodło im się w życiu. Obnażona zostanie przed wami natura choroby Ewana oraz emocjonalne rozchwianie samej Maud .

*

Wielu rzeczy, których dowiedziałam się z tej książki było mi nieznanych. Zaskoczyły mnie. Sprawiły, że na pewne sprawy, również związane z twórczością Maud, spojrzałam inaczej. To była niesamowita wyprawa, od narodzin do zagadkowej śmieci, pełna detali, a do tego okraszona fotografiami (jak dla mnie było ich za mało, ale zawsze można więcej wyszukać w sieci).

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników twórczości L.M. Montgomery.

Odmalowanie tła społecznego, politycznego i religijnego nieco mi się dłużyło, lecz ostatecznie okazało się niezbędne do umiejscowienia w tym świecie nie tylko samej Maud (wpojonych w nią wartości i przekonań), ale i jej twórczości. Urodzona w 1874 roku, dorastająca pod koniec XIX wieku, do...

Rozwiń Zwiń

Mocno autobiograficzna część, którą King otwiera swoje dzieło przybliża czytelnikowi czasy, w których dorastał, czyli to, co ukształtowało go jako pisarza. Również na dalszych stronach znajdziecie liczne wzmianki o przeszłości, o sytuacjach w jakich tworzył niektóre z powieści. Dla mnie część faktów była zaskakująca, bo chociaż czytałam powieści Kinga, to jednak o historii jego samego wiedziałam bardzo niewiele.

Jednakże tym co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło to skromność z jaką King podchodzi do swojego sukcesu. Mimo że jego powieści przynoszą ogromny dochód, a on sam uznawany jest za króla grozy, nie stawia siebie na piedestale jako wzór do naśladowania, jeśli chodzi o pisanie. „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” jest przede wszystkim opowieścią o pisarstwie samego Stephena, okraszonego sporą dawką rad dla osób piszących, szczególnie zaś początkujących w tej dziedzinie.

Co ważne, choć sam nie jest zwolennikiem planowania (fabuła odkrywa się przed Kingiem w miarę pisania) nie deprecjonuje tej metody, a jedynie wyraża swoje zdanie i je uzasadnia.

*

„Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” to kopalnia wiedzy podana w gawędziarski, charakterystyczny dla Kinga sposób. Styl, słownictwo, gramatyka, opisy, redakcja, sam proces pisarski to materia, z którą ma do czynienia każda osoba pisząca. Choć King przekazuje wiedzę uniwersalną, to przekazuje ją z własnej perspektywy. Sama niekoniecznie ze wszystkim się zgadzam, jednak dzięki tej lekturze przemyślałam sobie pewne istotne kwestie, a na część spojrzałam z innej perspektywy.

Jeśli piszecie bez planu, nie dajcie sobie wmówić, że to źle. Ważne, żeby historia, którą opowiadacie potrafiła zawładnąć czytelnikiem. Sami musicie znaleźć swoją ścieżkę, wypracować swoją rutynę. Ta publikacja pokazuje wam jedną z dróg, jednocześnie serwując sporą dawkę rzetelnej wiedzy. I pamiętajcie o słowach Kinga: „Jeśli chcecie zostać pisarzami, przede wszystkim powinniście pamiętać o dwóch rzeczach: dużo czytać i dużo pisać. Nie da się tego uniknąć. Nie istnieje droga na skróty”.

Mocno autobiograficzna część, którą King otwiera swoje dzieło przybliża czytelnikowi czasy, w których dorastał, czyli to, co ukształtowało go jako pisarza. Również na dalszych stronach znajdziecie liczne wzmianki o przeszłości, o sytuacjach w jakich tworzył niektóre z powieści. Dla mnie cz...

Rozwiń Zwiń

Niezwykle rzadko sięgam po literaturę obyczajową, której akcja dzieje się podczas drugiej wojny światowej. Co więc skusiło mnie do przeczytania „Zapisanego w sercu” Agaty Sawickiej? Z pewnością nie tytuł i nie okładka. To opis i to, co mi sugerował. Opowieść nie tylko o wojnie i jej brutalnym obliczu, lecz przede wszystkim o przyjaźni i relacjach.

Helena, Wira i Chajka przyjaźnią się od wielu lat i żadna z nich nie ma świadomości jak ciemne chmury zbierają się nad ich głowami, gdy radosne i niewinne pluskają się w jeziorze i bawią na weselu brata Heli. Niedługo potem wybucha wojna, a ten bezpieczny i sielski świat wali się w gruzy. Fakt, że jedna z nich jest Polką, druga Ukrainką, a trzecie Żydówką nie pozostaje bez znaczenia.

Dodatkowym atutem powieści była dla mnie akcja rozgrywająca się na Wołyniu. Dotychczas nie dotarłam tam w swoich czytelniczych wędrówkach, a i historycznie raczej to miejsce i czas pozostawały poza moimi zainteresowaniami. Tym bardziej wstrząsające były dla mnie pewne sytuacje i opisywane sceny. Ze swojego stanowiska laika mam wrażenie, że autorka bardzo dobrze się do tego przygotowała. Przerażające co jeden człowiek jest w stanie zrobić drugiemu. Lecz nawet pośród tej pożogi potrafi zakwitnąć miłość.

*

Ogólnie czyta się bardzo szybko. Wciągnęłam się w wojenne perypetie przyjaciółek. Co prawda raczej byłam beznamiętnym obserwatorem (nie nawiązałam głębszej emocjonalnej więzi z żadną z bohaterek), niemniej w paru miejscach zaszkliły mi się oczy, a scena pewnych oświadczyn bardzo mnie rozczuliła. To były najpiękniejsze oświadczyny, jakie czytałam. Naprawdę.

*

„Zapisane w sercu” to historia o rodzinnych korzeniach, trudnej wojennej teraźniejszości i jej wpływu na przyszłość. O miłości zdolnej pokonać bariery, niezwykłej odwadze, poświęceniu i odkupieniu. A przede wszystkim to piękna, choć bolesna historia o prawdziwej przyjaźni.

Warta przeczytania ze względu na warstwę emocjonalną, a do tego napisana lekko i obrazowo.

Niezwykle rzadko sięgam po literaturę obyczajową, której akcja dzieje się podczas drugiej wojny światowej. Co więc skusiło mnie do przeczytania „Zapisanego w sercu” Agaty Sawickiej? Z pewnością nie tytuł i nie okładka. To opis i to, co mi sugerował. Opowieść nie tylko o wojnie i jej brutal...

Rozwiń Zwiń

Często akcja kryminałów lub thrillerów, które wybierałam do czytania działa się w Stanach, Wielkiej Brytanii, Skandynawii lub w Polsce. Dzięki rekomendacjom Sabiny Pisarek oraz (nie czarujmy się, głównie dzięki temu) wygranym u niej na profilu książkom sięgnęłam po „Przeklętą rzeźbę z Bolonii” Grega Krupy, włoski kryminał z frapującą zagadką.

Nieoczekiwane spotkanie we mgle i przekazanie kamiennej rzeźbionej głowy to zaledwie początek…

Od przeczytania książki minęło kilka miesięcy, ale często przypomina mi się dynamika, soczysta nuta przygody, tajemnicze okultystyczne bractwa i sekrety, które mnożą się zamiast rozwiązywać.

Motyw sztuki scala całość i (przynajmniej w moim przypadku) jest czymś świeżym, z czym dość rzadko miewam do czynienia. Sceny rodem z filmów awanturniczych i sensacyjnych oraz pełen emocji finał sprawiły, że ta książka jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci. No i już zawsze charakterystyczna rzeźba będzie kojarzyła mi się z perypetiami Davide, Diany i Giacomo oraz niepowtarzalnym klimatem najstarszego uniwersyteckiego miasta.

Często akcja kryminałów lub thrillerów, które wybierałam do czytania działa się w Stanach, Wielkiej Brytanii, Skandynawii lub w Polsce. Dzięki rekomendacjom Sabiny Pisarek oraz (nie czarujmy się, głównie dzięki temu) wygranym u niej na profilu książkom sięgnęłam po „Przeklętą rzeźbę z Bolo...

Rozwiń Zwiń

Po „Księgarenka na Miłosnej” sięgnęłam z dwóch powodów. Ciekawości i potrzeby. Po maratonie thrillerów, kryminałów i horrorów potrzebowałam czegoś spokojnego, wyciszającego i pozytywnego. Pomyślałam, że debiut Pauliny Molickiej będzie dobrym wyborem.

Macie takie miejsca, do których wyjątkowo lubicie przychodzić? Nie tylko, żeby coś nabyć, ale zwyczajnie porozmawiać i miło spędzić czas?

Taka właśnie jest księgarenka przy ulicy Miłosnej. Ola stworzyła w niej pełne ciepła, otwarte dla każdego miejsce, w którym można przysiąść, wypić kawę czy herbatę, przegryźć czymś słodkim, a przede wszystkim porozmawiać z uroczą pracownicą. Ola kocha księgarenkę, a jej klientów traktuje jak przyjaciół. Jednak pewnego dnia nadchodzą poważne zmiany.

W przypadku "Księgarenki..." zrobiłam coś, czego nie robię z książkami innymi niż z zabaw booktourowych. Zatrzymywałam się przy pewnych fragmentach, zakreślałam je, dopisywałam uwagi na marginesach.

Nie spieszyłam się z czytaniem, a jednak dość szybko dotarłam do końca. Pozwoliłam się otulić ciepłem płynącym z tej historii. Natomiast lekki, płynny i prosty styl sprawiły, że czytanie było bardzo przyjemne.

*

Bardzo polubiłam się z bohaterami. Wzbudzali sympatię, dodatkowo Zosia i jej teksty często wywoływały mi uśmiech na twarzy. Uwielbiałam Anielę, za jej babciność i zamiłowanie do książek, które przekazała wnukom. Sama Ola jest sympatyczną postacią, z bolesnymi przejściami, wadami i oczekiwaniami. Tajemniczy starszy pan początkowo wzbudził zaintrygowanie, potem podejrzliwość (za dużo kryminałów😉), później nieco irytacji, a na końcu zaskoczenie.

Przewidywałam takie zakończenie, ale nie czarujmy się, to nie ten typ historii, która ma zaskakiwać finałem. Niemniej sama końcowa scena, chociaż miała swój sens i wyjaśniała pewną kwestię, to niekoniecznie do mnie przemówiła.

*

Jeśli szukacie spokojnej, ciepłej, życiowej, pozytywnej opowieści z czystym sumieniem polecam „Księgarenkę na Miłosnej”. Dla mnie stanowiła doskonałą równowagę dla cięższych lektur, a jednocześnie dostarczyła wielu emocji. To historia miłości do książek, o pragnieniu kochania i bycia kochaną, tęsknocie za bliskimi, życzliwych, bezinteresownych ludziach, cichych bohaterach, a także tym, żeby nie doprowadzać do niedopowiedzeń, nie żyć przypuszczeniami, tylko wyjaśniać różne sytuacje.

Po „Księgarenka na Miłosnej” sięgnęłam z dwóch powodów. Ciekawości i potrzeby. Po maratonie thrillerów, kryminałów i horrorów potrzebowałam czegoś spokojnego, wyciszającego i pozytywnego. Pomyślałam, że debiut Pauliny Molickiej będzie dobrym wyborem.

Macie takie miejsca, do których wyjątk...

Rozwiń Zwiń

Część fabuł skonstruowanych jest tak, że troszkę trzeba sobie poczekać na to, co najlepsze. Najpierw jest przedstawianie świata, malowanie tła, spokojne poznawanie się z bohaterami. I to jest spoko. Do momentu, gdy to budowanie podwalin nie trwa jedną trzecią książki. Wówczas niecierpliwie wypatruję szturchnięcia, które mnie obudzi i zaciekawi.
*
Pomysł na tę historię był przedni. Autor klimatycznie opisał ówczesne realia oraz małomiasteczkową rzeczywistość, w której miejsce muszą znaleźć młodzi małżonkowie. A mają naprawdę trudne zadanie, gdyż mniej więcej w tym samym czasie zaczynają ginąć kobiety, wpierw popadając w osobliwe szaleństwo.
Atmosfera niepewności, strachu o życie bliskich, podejrzeń, pochopnie rzucanych oskarżeń, zagęszcza się coraz bardziej. Jednak bardzo długo akcja toczy się opieszale, towarzyszymy bohaterom w salonowych rozrywkach i rozmowach – niestety często o niczym. Zbyt dużo takich rozmówek, a w szczególności specyficznego przekomarzania się pary głównych bohaterów coraz bardziej mnie irytowało. Kiedy pod koniec (szkoda, że tak późno) akcja ruszyła z kopyta, czytałam z nieco większą ciekawością.
Uwiązani do Adelajdy i Witolda o większości wydarzeń dowiadujemy się od pozostałych bohaterów, raczej rzadko jesteśmy ich bezpośrednimi świadkami. Szkoda, bo wydaje mi się, że przez to mocno kuleje dynamika.
Pojawiający się wątek paranormalny stanowił pewien smaczek, bardzo ciekawiło mnie jego wyjaśnienie, ale gdy nastąpiło nie było tak satysfakcjonujące jak się spodziewałam. Pozostało zbyt wiele niejasności, a odpowiedzi na pytania pojawiły się trochę znikąd.
*
Warsztat autora jest całkiem niezły. Utrzymanie stylizacji na ówczesną mowę stanowi nie lada wyzwanie, a przyznaję czytało się płynnie i szybko. Jednak nie mogę nie nadmienić, że nieco zbyt dużo wyszukanych porównań momentami mnie denerwowało, a Adelajda okrutnie irytowała (ale zawsze to lepiej, niż miałaby mi być kompletnie obojętna). To mógł być kawał dobrego tekstu (wciągającego, z oryginalnym miejscem akcji i ciekawymi bohaterami), ale coś gdzieś po drodze nie zagrało – przynajmniej w moim mniemaniu.
Myślę, że będę śledzić pisarskie poczynania Kamila Czernika i jeśli tylko pojawi się coś nowego, a będzie dostępne na Legimi sprawdzę czy będzie między nami więcej chemii niż przy „Śpiewie lirogona”.
*
Jeśli szukacie książki bardziej skupionej na rozmowach niż działaniu, na obrazowaniu życia obyczajowego i towarzyskiego końca XIX wieku i nie jest dla was przeszkodą wątek nadnaturalny to zachęcam do przyjrzenia się tej powieści.
Jeśli jednak sugerując się opisem oczekujecie większej dynamiki, niebezpieczeństwa i rozwiązywania zagadki, możecie poczuć się rozczarowani.
Ostatecznie oceniam 6/10

Część fabuł skonstruowanych jest tak, że troszkę trzeba sobie poczekać na to, co najlepsze. Najpierw jest przedstawianie świata, malowanie tła, spokojne poznawanie się z bohaterami. I to jest spoko. Do momentu, gdy to budowanie podwalin nie trwa jedną trzecią książki. Wówczas niecierpliwie...

Rozwiń Zwiń