Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor: Laini Taylor
Tytuł: "Córka Dymu i Kości"
Oryginalny tytuł: "Daugher of Smoke & Bone"
Tłumacz: Julia Wolin
Wydawnictwo: Amber
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 399

Długo się zastanawiałam nad tym, czy po nią sięgnąć Ilekroć przechodziłam obok niej w sieci sklepów na literę E. omijałam ją szerokim łukiem. Aż w końcu nadszedł dzień, gdy aż pięć razy mignęła mi przed oczami i zdecydowałam się po nią sięgnąć. Gdy otworzyłam sobie ją na opisie pierwszym słowem, które rzuciło mi się w oczy było imię głównej bohaterki. Przeczytałam samo "Karou" i już wiedziałam, że muszę ją mieć. Nie żałuję ani złotówki wydanych na tę książkę.

Książka opowiada historię siedemnastolatki, zamieszkującej Pragę, o imieniu Karou. Wychowuje się ona wśród chimer, a jej imię oznacza nadzieję. Nadzieję, ale na co? Z tym pytaniem odsyłam was do książki. Nastolatka ma niebieskie włosy, liczne tatuaże, uczęszcza do liceum plastycznego. Jej szkicowniki są przepełnione licznymi rysunkami jej bliskich, w których istnienie nikt nie wierzy. W pewnej sytuacji Karou poznaje Akivę. Swojego naturalnego wroga. A jednak zaczyna ich coś łączyć. Czym to się kończy? Na to także znajdziecie odpowiedź w tej magicznej książce.

Przyznam się bez bicia, że czytałam tą książkę już dość dawno, jednak wtedy ani mi się śniło pisać recenzje. W przypadku tej książki pragnę to nadrobić. Do innych przeczytanych przeze mnie w przeszłości książek wracać nie będę. Ta znaczy dla mnie zbyt wiele, by pominąć ją w swojej działalności blogerskiej. W końcu Karou jest moją ulubioną bohaterką książkową i to jej zawdzięczam swój nick.

Na dobrą sprawę, to mogłabym wychwalać tę książkę godzinami. Ale nie tylko tym człowiek żyje. Gdy zaczynałam ją czytać, nie byłam nastawiona, na tak magiczną historię i nie czytałam jej zbyt uważnie, przez co nie raz gubiłam wątek, ale potem analizując sobie wszystko zaczynało mi się to układać w spójną całość.

Chimery, anioły, magia... Nie spotkałam się jeszcze z takim połączeniem. Autorka tworzy świat zupełnie inny, niż większość książek o tematyce fantastycznej. Coś nowego, innego, zaskakującego. Pozytywnie zaskakującego.

Nie zapomnę sytuacji, gdy jechałam do przyjaciółki i czytałam "Córkę dymu i kości" w autobusie. Potem z niego wysiadłam, przeszłam przez ulicę wpadając prawie pod samochody, gdyż szłam zaczytana, weszłam do niej na klatkę, i tak szłam sobie po schodach, aż przeszłam jej piętro, a ona potem za mną biegła, bo bym trafiła do jej sąsiadów. To jak ta książka wciąga daje jej dużego plusa.

Największa tajemnica książki? Zęby. Różne zęby. Zarówno ludzkie, jak i zwierzęce. Małe i wielkie. Ale po co komu zęby? Ta tajemnica także zostaje ujawniona w książce, jednak autorka zaspokaja naszą ciekawość dość późno. Co skutkuje kolejnym plusem. Nasza ciekawość i wyobraźnia może dać nam sporo pomysłów, po co one mogą być. A prawda być może jest zupełnie inna?

Ważną zaletą jest to, ze nie jest przewidywalna. No może troszkę w stosunku co do niektórych scen. Zaczynając ją czytać spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Magia tej książki, jest nie do opisania.

Oceniam ją 10/10. Myślę, że nie zaskoczyłam was moją oceną. Kocham tą książkę i tyle. :)

"Życzenia nie są prawdziwe. Nadzieja jest prawdziwa. Jest jedyną prawdziwą magią. " -Brimstone (cytat z książki)

Autor: Laini Taylor
Tytuł: "Córka Dymu i Kości"
Oryginalny tytuł: "Daugher of Smoke & Bone"
Tłumacz: Julia Wolin
Wydawnictwo: Amber
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 399

Długo się zastanawiałam nad tym, czy po nią sięgnąć Ilekroć przechodziłam obok niej w sieci sklepów na literę E. omijałam ją szerokim łukiem. Aż w końcu nadszedł dzień, gdy aż pięć razy mignęła mi przed...

Autor: Lauren Oli­ver
Ty­tuł: De­lirium
Tłumacz: Mo­nika Bu­kow­ska
Wy­daw­nic­two: Ot­warte "Moon Dri­ve"
Rok wy­dania: 2012
Ilość stron: 357

"Mówi­li, że bez [miłości] będę szczęśli­wa.
Mówi­li, ze będę bez­pie­czna.
I zaw­sze im wie­rzyłam. Do dziś.
Te­raz wszys­tko się zmieniło.
Te­raz wolę zacho­rować i kochać choćby przez
ułamek se­kun­dy, niż żyć set­ki lat w kłam­stwie

Daw­niej wie­rzo­no, że [miłość] jest
naj­ważniej­szą rzeczą pod słońcem.
W imię [miłości] ludzie by­li w sta­nie
zro­bić wszys­tko, na­wet za­bić.

Po­tem wy­nale­ziono le­kar­stwo na [miłość]...

Czy gdy­by miłość była cho­robą, chciałbyś się wy­leczyć?"


"Ludzie z na­tury są nieob­liczal­ni, nieod­po­wie-
dzial­ni i nie­szczęśli­wi. Do­piero gdy pos­kro­mi się ich
zwierzęce in­styn­kty, mo­ga stać się od­po­wie­dzial­ny-
mi, god­ny­mi zaufa­nia i za­dowo­lony­mi is­to­tami

Księga SZZ" *


Jak wspom­niałam z re­cenzji "Ciem­niej­szej stro­ny Greya" przeczy­tałam jeszcze jedną książkę, i jest nią właśnie "De­lirium". Jak mam być szcze­ra, to bra­kuje mi słów na opi­sanie te­go. Pier­wsze co przychodzi mi na myśl, to to że cieszę się, że mie­szkam tu gdzie mie­szkam, i że nie muszę przeżywać te­go co główna bo­hater­ka po­danej książki.

Le­na żyje w miej­scu, gdzie miłość jest cho­robą, i to bar­dzo po­ważna cho­robą. Za­kaza­ne jest wszys­tko, co mogłoby ją na­razić na zacho­rowa­nie, łącznie z kon­taktem z "niewy­leczo­nymi" oso­bami płci prze­ciw­nej.
A za­bieg można wy­konać do­piero w wieku osiem­nastu lat. Wcześniej­sze za­biegi są doz­wo­lone tyl­ko w szczególnych przy­pad­kach.

Główną bo­haterkę poz­na­jemy w mo­men­cie od­licza­nia dni do osiem­nastych urodzin i za­biegu. Od dzieciństwa wpa­jano jej, że jest to cho­roba śmier­telna i bar­dzo niebez­pie­czna, po­nieważ "za­bija człowieka gdy go do­pada i wte­dy gdy go omi­ja"*. Od sa­mego początku uczy się dzieci, że będą szczęśli­wi po za­biegu.
A jak można nie wie­rzyć ludziom, którzy przeżyli za­bieg wiele lat te­mu i żyją w prze­kona­niu, ze tak jest naj­le­piej?

Cóż, inaczej być nie może. Niedługo przed za­biegiem główną bo­haterkę do­pada amor de­liria ner­vo­sa. Zmienia to całko­wite spoj­rze­nie nas­to­lat­ki na świat i oka­zuje się że wiele lat żyła w kłam­stwie. W mieście, gdzie wszys­tko jest kon­tro­lowa­ne. Obo­wiązu­je godzi­na po­licyj­na, Jest otoczo­ne og­rodze­niem pod prądem, od­dzielającym mias­to od Głuszy, kon­tro­lowa­ny in­ternet itd. długo by wy­mieniać, ale nie o to tu chodzi.

Le­na uwiel­bia biegać, i pra­wie codzien­nie biega z Haną - jej naj­lep­szą przy­jaciółką. Oczy­wis­te jest to, że uważa ją za lep­szą od siebie, jed­nak biegi są tym w czym może z nią kon­ku­rować. W pew­nej sy­tuac­ji, której rzecz jas­na wam nie zdradzę dziew­czy­ny poz­nają Alek­sa, z po­zoru wy­leczo­nego chłopa­ka, po­siadające­go in­te­resująca przeszłość. Tak wiem ład­nie to ok­reśliłam. Owy chłopak lat ma 19. Nie mam ocho­ty pi­sać wam całej je­go biog­ra­fii bo te­go do­wiecie się z książki, jed­nak Le­na się w nim za­kochu­je.

I to by było na ty­le z te­go, co wam po­wiem na te­mat treści książki. Przejdźmy da­lej. Por­tland, w którym roz­gry­wa się ak­cja jest od­dzielo­ne od wcześniej wspom­nianej Głuszy, miej­sca za­mie­szki­wane­go przez Od­mieńców - ludzi, którzy nie uz­nają Re­medium, są "za­każeni". W Por­tland tworzą "Ruch Opo­ru", czy­li sprze­ciwiają się te­mu, co ro­bią tam­tejsi mie­szkańcy.
Ma­my także okazję spot­kać się z ok­reśle­niem "Sym­pa­tyk". Są to oso­by po­zor­nie uz­nające za­sady pa­nujące w mieście.

Jak ja reaguję na tą książkę? Po­wiem tak - jeszcze nic nie było dla mnie tak prob­le­matyczne do przeczy­tania. Jed­nak mam na myśli w sen­sie po­zytyw­nym. Wspom­niałam już, że bar­dzo przeżywam książki, ale to było dla mnie coś dziw­ne­go. Jak na moją małą główkę, która wszys­tko bar­dzo, bar­dzo przeżywa, to kończyło się to tak, że w niektórych mo­men­tach zmuszałam się, żeby nie przer­wać czy­tania książki, bo się bałam co będzie da­lej. Kończąc 20 roz­dział nie dałam ra­dy. Pot­rze­bowałam dnia przer­wy żeby się przy­goto­wać na dal­szą część książki, a i tak przeb­rnęłam przez za­led­wie trzy roz­działy i znów pot­rze­bowałam przer­wy. Po­tem się zmu­siłam żeby dob­rnąć w końcu do końca i mi się udało! I mi­mo tych prob­lemów nie mogę po­wie­dzieć inaczej. Książka jest po pros­tu ge­nial­na.
Do tej po­ry nie jes­tem w sta­nie zro­zumieć te­go, co się ze mną działo w trak­cie czy­tania te­go. Wiem ty­le, że Le­na wzbudza we mnie wiel­ki podziw. Gdy­bym tyl­ko mogła pog­ra­tulo­wałabym jej od­wa­gi oraz od­da­nia i bez­gra­nicznej uf­ności względem Alek­sa.
Znów od­syłam do lek­tu­ry, jeżeli chce­cie zro­zumieć.

Końcówka... Je­ju. Zachciało mi się płakać, gdy przeczy­tałam co się stało, jeszcze mo­ja wyob­raźnia nie zro­biła so­bie wol­ne­go także miałam pięknie uka­zaną scenę, choć w tym wy­pad­ku wo­lałabym nie.

Dob­ra, oceńmy książkę. Jeśli ktoś mi po­wie, ze jest prze­widy­wal­na uduszę tą osobę włas­noręcznie. Fakt, nie ciężko było do­myśleć się, że główna bo­hater­ka się za­kocha. Ale cała reszta... Trze­ba by było być jas­no­widzem. Nie uwierzę ni­komu, kto mi po­wie, że widział, że włas­nie tak będzie. Bo ogólny za­rys to jed­no, a to jak do te­go się doszło to dru­gie.

Mo­ja oce­na: 10/10.
Inaczej nie mogę. Za bar­dzo po­ruszyła mo­je uczu­cia.

* cy­tat z książki

Autor: Lauren Oli­ver
Ty­tuł: De­lirium
Tłumacz: Mo­nika Bu­kow­ska
Wy­daw­nic­two: Ot­warte "Moon Dri­ve"
Rok wy­dania: 2012
Ilość stron: 357

"Mówi­li, że bez [miłości] będę szczęśli­wa.
Mówi­li, ze będę bez­pie­czna.
I zaw­sze im wie­rzyłam. Do dziś.
Te­raz wszys­tko się zmieniło.
Te­raz wolę zacho­rować i kochać choćby przez
ułamek se­kun­dy, niż żyć set­ki lat w...