Tak jak inne autora - barokowe opisy i ładny język utrzymany przez tłumacza. I nawet w tak krótkiej książeczce udało się autorowi umieścić powieść szkatułkową! Nie bardzo jednak odnalazłam cel powieści, ale może miała być po prostu taką krótką myślą ku pamięci Cervantesa.

Tak jak inne autora - barokowe opisy i ładny język utrzymany przez tłumacza. I nawet w tak krótkiej książeczce udało się autorowi umieścić powieść szkatułkową! Nie bardzo jednak odnalazłam cel powieści, ale może miała być po prostu taką krótką myślą ku pamięci Cervantesa.

Opinie na temat tej krótkiej powiastki są podzielone.
Dla mnie jednak Zafon to Zafon - niezmiennie zachwyca.
Ten krótki utwór dowodzi tego, że wybitni autorzy nie potrzebują kilkuset stron, by stworzyć składną fabułę. Niekiedy w jednym niemal zdaniu potrafią zawrzeć więcej niż w opasłej księdze.

Opinie na temat tej krótkiej powiastki są podzielone.
Dla mnie jednak Zafon to Zafon - niezmiennie zachwyca.
Ten krótki utwór dowodzi tego, że wybitni autorzy nie potrzebują kilkuset stron, by stworzyć składną fabułę. Niekiedy w jednym niemal zdaniu potrafią zawrzeć więcej niż w opasłej księdze.

Po moim ulubionym pisarzu spodziewałam się czegoś znacznie więcej. Książka traktuje o życiu i miłości Cervantesa, ale poza tym, że pojawia się w niej Corelli i inni bohaterowie nie wnosi nic do serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Nie jest też wciągającym utworem literackim, gdyby rozpatrywać go jako zupełnie oddzielną książkę.
Zawiodłam się ogromnie. Tej książki równie dobrze mogłoby nie być.

Po moim ulubionym pisarzu spodziewałam się czegoś znacznie więcej. Książka traktuje o życiu i miłości Cervantesa, ale poza tym, że pojawia się w niej Corelli i inni bohaterowie nie wnosi nic do serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Nie jest też wciągającym utworem literackim, gdyby rozpatrywać go jako zupełnie oddzielną książkę.
Zawiodłam się ogromnie. Tej książki równie...

Nie wiem po co powstała ta książka w kontekście tego cyklu ponieważ do trzech pierwszych części niewiele wnosi, natomiast biorąc pod uwagę, że czwarta część jest dopełnieniem i zamknięciem wszystkich wcześniejszych wątków, to raczej tematy z tej nowelki nie będą w niej kontynuowane.
To nie jest pierwszy raz kiedy Autor decyduje się na wrzucenie do cyklu kilkustronicowej opowiastki, nie bardzo związanej z główną treścią. Podobny zabieg wykonał już po części pierwszej, tylko, że tamta 12-18 stronicowa książeczka nie została w Polsce wydana.
Jedyny powód napisania tego opowiadania, jaki przychodzi mi do głowy, to zaspokojenie ego Autora. Po międzynarodowym sukcesie jego serii poczuł się tak pewnie, że uznał mierzenie się z legendą hiszpańskiej literatury Miguelem Cervantesem, za oczywistą oczywistość. Cervantes dla Hiszpanów jest tym, kim Mickiewicz dla Polaków, w tym kontekście zachowanie Autora, którego wyobraźnia na tyle pogalopowała, że poczuł się spadkobiercą, czy nawet kontynuatorem idei wielkiego literata, wydaje się małostkowością i bufonadą. Do tej pory myślałam, że alter ego Autora w tym cyklu to Andreas Corelli (również w tej nowelce występujący),ale po zagrywkach z hiszpańskim wieszczem narodowym zaprezentowanych na kartach "Księcia Parnasu" mam pełne prawo sądzić, że apetyty Autora są znacznie większe.
Jeśli chodzi o treść, to mamy tu trzeci raz motyw pisania książki na zamówienie i powiem szczerze, że to już jest nudne. Ile razy można czytać o tym samym? Mam wrażenie, że w świecie Zafóna pisanie książki jest lekarstwem na wszystko i najważniejszą pracą ludzkości.
Język tej noweli mnie po prostu śmieszy. Na pierwszy rzut oka widać, że XX-wieczny pisarz sili się na konwencję językową, której ani nie rozumie, ani nie umie zastosować. Jest tak sztuczny i karykaturalny, że wręcz dyskwalifikuje wcześniejsze teksty Autora. Język głównych części cyklu jest ich atutem i nawet swoistym dodatkowym bohaterem, tutaj jest kulą u nogi. Nie wiem czy to zasługa Autora czy tłumacza (Katarzyny Okrasko),który nie tłumaczył wcześniejszych powieści cyklu, ale widać, że zamiast oddać ducha XVII Hiszpanii, zasugerowała nam swojskie klimaty sienkiewiczowskie. Dziadek Henio naczelny bajkopisarz polskiej powieści historycznej czasów srebrnego wieku, na pewno by się świetnie odnalazł między Waćpanami i Waszmościami, ale czy zrobiłby to ówczesny Hiszpan, to już nie jest takie pewne.
Ogólnie lektura na dwie godzinki, która niewiele, żeby nie powiedzieć, że nic nie wnosi do całości, natomiast koncertowo obnaża niedostatki literackie Autora i jego wybujałe zapędy. W mojej ocenie jest to swego rodzaju samobój i dowód na to (nie pierwszy i nie ostatni w literaturze),że niektórzy są mistrzami jednego utworu, a im dalej w las, tym więcej drzew.

Nie wiem po co powstała ta książka w kontekście tego cyklu ponieważ do trzech pierwszych części niewiele wnosi, natomiast biorąc pod uwagę, że czwarta część jest dopełnieniem i zamknięciem wszystkich wcześniejszych wątków, to raczej tematy z tej nowelki nie będą w niej kontynuowane.
To nie jest pierwszy raz kiedy Autor decyduje się na wrzucenie do cyklu kilkustronicowej...

Książka dla miłośników Zafona i Cervantesa. Z Cervantesem się rozminęliśmy, z Zafonem z kolei dawno się nie widzieliśmy. Większość, więc smaczków straciłem. Niemniej proza fajna, nieco szkatułkowa w formie, i krótka. Traktować się ją raczej powinno jako zabawę artystyczną niż oddzielne dzieło.

Książka dla miłośników Zafona i Cervantesa. Z Cervantesem się rozminęliśmy, z Zafonem z kolei dawno się nie widzieliśmy. Większość, więc smaczków straciłem. Niemniej proza fajna, nieco szkatułkowa w formie, i krótka. Traktować się ją raczej powinno jako zabawę artystyczną niż oddzielne dzieło.

„Książę Parnasu” to bardzo krótka opowieść – książka nie ma nawet 100 stron – która opowiada o Miguelu Cervantesie. W historii przeplatają się dwie różne narracje.
Szczerze mówiąc na początku lektury bardzo zbijał mnie z tropu język stylizowany na starodawny – szyk zdania był przestawiony a la mistrz Yoda, a w tekście występowały takie wyrazy jak „eksperiencja” czy „cyrkumstancje”. Kiedy jednak przywykłam do takiego sposobu opowiadania, zaczęłam czerpać przyjemność z lektury, aczkolwiek w ostatecznym rozrachunku muszę powiedzieć, że „Książę Parnasu” pozostawił mnie w stanie zdezorientowania, gdyż fabuła nie posiadała żadnego konkretnego finału, morału czy rozwiązania problemu. Ostatnie jej słowa zaś mówią o tym, iż stanowi ona jedynie preludium do cyklu „Cmentarz Zapomnianych Książek”. Za tę serię mam zamiar zabrać się w nieokreślonej przyszłości, także mam nadzieję, że okaże się, iż „Książę” to swego rodzaju prolog i w kontekście tomów cyklu nabierze głębszego znaczenia. Jako samodzielna lektura stanowi chwilową rozrywkę na jeden wieczór, nie robiąc na czytelniku zbyt wielkiego wrażenia.

„Książę Parnasu” to bardzo krótka opowieść – książka nie ma nawet 100 stron – która opowiada o Miguelu Cervantesie. W historii przeplatają się dwie różne narracje.
Szczerze mówiąc na początku lektury bardzo zbijał mnie z tropu język stylizowany na starodawny – szyk zdania był przestawiony a la mistrz Yoda, a w tekście występowały takie wyrazy jak „eksperiencja” czy...

Początek historii Cmentarza Zapomnianych Książek.

Początek historii Cmentarza Zapomnianych Książek.

Za krótkie.

Za krótkie.

Mam mieszane uczucia. Bardzo cenię prozę Zafona, tu jednak czegoś zabrakło. Został niedosyt, poczucie niedopowiedzenia. Daję 5 gwiazdek.

Mam mieszane uczucia. Bardzo cenię prozę Zafona, tu jednak czegoś zabrakło. Został niedosyt, poczucie niedopowiedzenia. Daję 5 gwiazdek.

Książka wnosi wiele do pozostałych opowieści Zafóna. Jest to zabawa artystyczna, dopowiedzenie. Polecam raczej miłośnikom jego powieści.

Książka wnosi wiele do pozostałych opowieści Zafóna. Jest to zabawa artystyczna, dopowiedzenie. Polecam raczej miłośnikom jego powieści.