Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie, jak ja się cieszę, że olałam czytanie tego w liceum!

Była jakaś wiosna, nie za ciepła, nie za zimna, a w podręczniku do polskiego ukazali się: Reymont i "Chłopi". Kolejna lektura, trzeba zaliczyć, poszłam i pożyczyłam opasłą knigę, mimo, że wiedziałam, że jestem w plecy z innymi przedmiotami i nijak nie mam miejsca w grafiku na czytanie 900 stron czegokolwiek.

Ale lektury lubiłam czytać, więc dałam "Chłopom" szansę. Otworzyłam, przeczytałam pół strony, zamknęłam. I, ku zgrozie mojej matki, nie wróciłam.
Prosiła, żebym chociaż przeczytała scenę siewu Boryny. A ja nic. Nie i nie.

I nie masz pojęcia, Czytelniku, jak bardzo się cieszę z tamtej decyzji. Jak bardzo się cieszę, że nie miałam żadnej związanej z "Chłopami" traumy, że mogłam sobie ot tak, pójść teraz do biblioteki, pożyczyć ową opasłą knigę (choć w innym wydaniu) i tak zwyczajnie, z tęsknoty za polską wsią, zacząć czytać.

Wciągnęło mnie jak cholera. Tęsknota za wsią, polami, lasami malującymi się na horyzoncie, błotem na wydeptanych ścieżkach, psami szczekającymi w obejściu, tęsknota za tym wszystkim żywiła się opisami, chłonęła stylizowany język, i było jej trochę lepiej. Za to cała reszta mnie leciała wzrokiem za kolejnymi wydarzeniami. Bo co jak co, ale w "Chłopach" dram nie brakuje. W sumie drama za dramą, jeszcze się jedna nie skończy już się nowa zaczyna, lepiej jak w reality show. A gwarantuję też, że co kolejna to inna, i czasami zaskakują na tyle, że nie raz wydawałam z siebie głośne tchnięcie z wrażenia.

Fantastycznie się bawiłam, dostałam swoją satysfakcję na końcu, mogę spokojnie powiedzieć, że warto - o ile czujesz, że chcesz i że cię to w jakiś sposób ciekawi (może w inny, niż ciekawiło mnie, ale bez wewnętrznej motywacji taka książka staje się tylko cegłą nie do przeskoczenia. A po co się zmuszać.)

Jeśli zaś, tak jak ja z liceum, otwierasz książkę, czytasz pierwszą stronę i wszelkie zwoje w mózgu zaczynają przypominać rozgotowany makaron - to odłóż. Odnotuj sobie połączenie "polska wieś = Chłopi", a może za 5, 10, 20 lat najdzie cię chęć na wiejskie klimaty, parobków i panny na wydaniu, sianokosy i oklepywanie gnoju na wozie, żeby nie spadał - to sobie wtedy wrócisz i przeczytasz z przyjemnością.

Na koniec:
- byłabym #teamKuba, ale co się zadziało, to się nie oddzieje. Iykyk :(
- #teamHanka - na początku nieśmiało, ale z czasem, matko jedyna, Hanka, kobieto ze stali, alleluja i do przodu, niech ci będzie jak najlepiej!
- #teamJagustynka też - zły to i ostry język, ale z czasem zobaczyłam, że serce ma ostatecznie dobre, dałabym jej dach nad głową i ciepłą michę, jakbym se w Lipcach mieszkała ;)

Ludzie, jak ja się cieszę, że olałam czytanie tego w liceum!

Była jakaś wiosna, nie za ciepła, nie za zimna, a w podręczniku do polskiego ukazali się: Reymont i "Chłopi". Kolejna lektura, trzeba zaliczyć, poszłam i pożyczyłam opasłą knigę, mimo, że wiedziałam, że jestem w plecy z innymi przedmiotami i nijak nie mam miejsca w grafiku na czytanie 900 stron czegokolwiek....