Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze mówiąc nie wierzę, że daję tak niską ocenę Emmie Mills, ale ta książka była zupełnie o niczym. Przez bardzo długi czas absolutnie nic nie pchało fabuły do przodu. Do tego wątek romantyczny jest nieistniejący, a cała jego dramaturgia (niezbyt dramatyczna) rozgrywa się na sam koniec na kilku stronach, z czego większość tego "romansu" to inni ludzie sugerujący, że Jamie i główna bohaterka, której imienia już nie pamiętam (a kończyłam to dzisiaj) na siebie lecą. Wmawiano im to wielokrotnie, ale ja zupełnie tego pomiędzy nimi nie czułam.
Ogromne rozczarowanie, a jedyny ratunek to fantastyczny styl pisania autorki. Chociaż plot zerowy, to jej narracja i dialogi top of the game.

Szczerze mówiąc nie wierzę, że daję tak niską ocenę Emmie Mills, ale ta książka była zupełnie o niczym. Przez bardzo długi czas absolutnie nic nie pchało fabuły do przodu. Do tego wątek romantyczny jest nieistniejący, a cała jego dramaturgia (niezbyt dramatyczna) rozgrywa się na sam koniec...

Rozwiń Zwiń

Bardzo fajna książka, napisana lekkim i przystępnym językiem. Postaci są z krwi i kości, a sam romans bardzo wiarygodny. Oprócz jednej sceny, która była dla mnie zbyt hmmm intensywna jak na YA, to uważam, że naprawdę warta polecenia historia. Można ją przeczytać w jeden wieczór.

Bardzo fajna książka, napisana lekkim i przystępnym językiem. Postaci są z krwi i kości, a sam romans bardzo wiarygodny. Oprócz jednej sceny, która była dla mnie zbyt hmmm intensywna jak na YA, to uważam, że naprawdę warta polecenia historia. Można ją przeczytać w jeden wieczór.

Najgorsza kontynuacja serii wszechczasów. Może i jestem nieco dramatyczna, ale ta część jest po prostu tak boleśnie słaba w porównaniu do poprzednich, że rozczarowanie, to jedyne słowo, jakie przychodzi mi do głowy.

Po pierwsze: widać, że autorka na siłę próbowała przeciągnąć zejście się Audrey Rose i Thomasa. Dlatego stworzyła ten idiotyczny trójkąt z typem, który zachowuje się jak Thomas w poprzednich częściach. Ma dokładnie te same teksty, niemal identyczne zainteresowania, ale skierowane na inną dziedzinę. Żal było to czytać, zwłaszcza, że Thomas stał się nagle tłem, a Audrey Rose miotała się pomiędzy nimi, jak pięciolatka, która nie może się zdecydować na smak lodów.

Po drugie: Audrey Rose pomiędzy drugą, a trzecią częścią ewidentnie miała lobotomię. Wcześniej była inteligentna i zabawna. No i ciekawa. Teraz jest cieniem siebie, 9 na 10 jej decyzji, nie ma sensu. Na statku mordują ludzi w przerażający sposób, a ona zachowuje się, jakby to była drugorzędna sprawa - chociaż często powtarza, że jest inaczej.

Po trzecie, podczas rejsu występuje cyrk - na tym opiera się cały główny plot. Nie ma to jednak sensu. Każdy z występów jest bezpośrednio powiązany z morderstwami pasażerów. Karty tarota są na miejscach zbrodni. A załoga i pasażerowie co robią? Zgadzają się na kolejne występy. Czego nie rozumiesz?

Podsumowując: czytanie jej to udręka. Ma fajny klimat, ale to nie ratuje fabuły ani trochę. Słyszałam jednak, że czwarta część jest najlepsza, mam więc nadzieję, że przeczytanie trzeciej nie było całkowicie bez sensu.

Najgorsza kontynuacja serii wszechczasów. Może i jestem nieco dramatyczna, ale ta część jest po prostu tak boleśnie słaba w porównaniu do poprzednich, że rozczarowanie, to jedyne słowo, jakie przychodzi mi do głowy.

Po pierwsze: widać, że autorka na siłę próbowała przeciągnąć zejście się...

Rozwiń Zwiń