Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę „Cesarstwo cienia” Malwiny Kubiczek udało mi się wygrać w konkursie u @czytelniczkazksiezyca. Jest to jej patronat, więc byłam bardzo ciekawa tej pozycji. Z chęcią po nią sięgnęłam, ponieważ chciałam zobaczyć, czy mi również tak bardzo się spodoba. Czy tak się stało? Sami oceńcie. Język i styl autorki są bardzo dobre, książkę czyta się przyjemnie i bardzo szybko. Fabuła jest ciekawie skonstruowana, a świat w niej stworzony jest porywający. Spojrzenie na magię i jej wykorzystanie jest przedstawione w inny sposób, niż to zazwyczaj ma miejsce w książkach. Bohaterowie – sha’ri posługują się magią cienia, co jest uznawane za mroczne, a niemagiczni się tego boją. Ten sposób przedstawienia magii bardzo mi się spodobał, jest on atrakcyjny dla odbiorcy i nieszablonowy. Świat w książce jest podzielony na dwa, można by rzec wymiary. Jeden gdzie żyją ludzie, drugi gdzie bez przeszkód mogą funkcjonować tylko sha’ri. Akcja książki jest jednostajna, brakowało mi dynamiki, elementów zaskoczenia. Dopiero na sam koniec autorka wprowadziła trochę szybsze tempo. Samo zakończenie jest na tyle ciekawe, że zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, że między mną a książką nic nie zaskoczyło. Mam wrażenie, że jest ona pisana bardzo zachowawczo. Brakuje mi w niej emocji i możliwości poczucia tego, że rzeczywiście świat jest mroczny, a to, co robią sha’ri, jest niebezpieczne. Czytając ją, miałam w głowie tylko takie: „Aha. Ok”. Pod względem technicznym jest dobrze, natomiast pod względem emocjonalnym, akcyjnym już nie czuję tej magii. Bohaterowie są rozpisani i dobrze i zarazem niedobrze. Nie są to postacie tak całkiem papierowe, jednak brakuje im tego czegoś. Nie widzę, aby szli razem z fabułą, a ich charakter objawiał się w konkretnych czynach. Główna bohaterka jest po prostu zawsze impulsywna i nie przewiduje konsekwencji swoich działań, nic poza tym. Pozostali bohaterowie natomiast są mało wyraziści. Nawet pozorny antagonista nie wykazuje nic z cech złego charakteru. Nie jest zarysowany, jedynie wiemy z kawałka tekstu, że jest złą postacią i autorka ciągle nam pisze, że on jest zły i dopuścił się złego czynu, jednak on sam jako postać jest nijaki. Również relacje między bohaterami nie porwały mnie, ponieważ nie czuć tej przyjaźni między główną bohaterką, a jej przyjaciółmi. Nie jest to w żaden sposób opisane, ukazane, jedynie znowu to wiemy z opisu autorki. Podsumowując, książka technicznie jest bardzo dobra, natomiast brakuje jej tego czegoś, co nadaje pozycji magii, emocji i zachęty. Sięgnę po drugi tom, z samej ciekawości, co się dalej wydarzy i z nadzieją, że spodoba mi się bardziej niż ta część.