Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po "Mojrę. Przeklęte dzieci Inayari" nie spodziewałam się tego, co w niej faktycznie zastałam. Wcześniej nie sądziłam, że akcja rozgrywana na terenie jednego zakonu aż tak może wciągnąć. Jednak mroźny Zakon Inayari okazał się miejscem, które skrywa więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać.

Zaskoczona zostałam również relacją głównych bohaterów - tych, którzy obawiają się ckliwego romansu, mogę uspokoić. Relacja Rayn i Aidena jest bardzo niejednoznaczna, i chociaż to od niej wszystko się zaczyna, nie jest centrum fabuły, tzn. nie giną przy niej inne wątki - ta relacja jest furtką, pierwszym ogniwem, które napędza kolejne wydarzenia. A zakończenia tej reakcji łańcuchowej nie sposób odgadnąć.

Ponadto "Przeklęte dzieci Inayari" to nie tylko postacie z okładki - to także inni, pełnowymiarowi bohaterowie, których z kolejnymi stronami przybywa, i których nie sposób nie polubić (przynajmniej wśród tych, których się lubić da).

"Mojra" to wyważona mieszanka magii, walk, problemów i rozterek wszelkiej maści, ale i humoru, który pozwala oderwać się choć na chwilę od mrocznych i trudnych wydarzeń, których jesteśmy świadkami. W skrócie mówiąc: jest to po prostu powieść fantasy. W dodatku taka, po którą warto jest sięgnąć.

Sięgając po "Mojrę. Przeklęte dzieci Inayari" nie spodziewałam się tego, co w niej faktycznie zastałam. Wcześniej nie sądziłam, że akcja rozgrywana na terenie jednego zakonu aż tak może wciągnąć. Jednak mroźny Zakon Inayari okazał się miejscem, które skrywa więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać.

Zaskoczona zostałam również relacją głównych bohaterów - tych, którzy...

Z "Antologii..." przeczytałam jedynie Króla Edypa, gdyż była to moja lektura. Szczerze nie była taka zła, szybko się ją czytało, bo też do długich lektur nie należy. Oczywiście łatwo dało się rozgryźć o co chodzi, nawet nie znając mitu o Labdakidach. W końcu była to tragedia grecka, a w niej wszystko jest oczywiste np. kto jest bohaterem tragicznym itd. Do rozrywki nie polecam, ale uważam, że warto poświęcić dosłownie jeden wieczór na przeczytanie i powiększenie wiedzy o tamtych czasach.

Z "Antologii..." przeczytałam jedynie Króla Edypa, gdyż była to moja lektura. Szczerze nie była taka zła, szybko się ją czytało, bo też do długich lektur nie należy. Oczywiście łatwo dało się rozgryźć o co chodzi, nawet nie znając mitu o Labdakidach. W końcu była to tragedia grecka, a w niej wszystko jest oczywiste np. kto jest bohaterem tragicznym itd. Do rozrywki nie...

Nawet nie zauważyłam, gdy sięgnęłam po ostatnią część "Igrzysk", cieszyłam się, że poznam końcowe losy bohaterów, jak i jednocześnie chciałam odłożyć to na później, aby dłużej móc cieszyć się książką, chęć czytania jednak wygrała. W końcu dowiadujemy się wszystkiego na temat Trzynastego Dystryktu i powstań w całym Panem. Odkrywamy ogromną rolę Kosogłosa. Ponownie odczuwamy okrucieństwo Kapitolu, który wykorzystuje m.in. Peetę. Naprawdę nie spodziewałam się takiego przebiegu spraw, chociaż domyśliłam się co zrobi Katniss idąc na egzekucję. Mimo wszystko czuję jakąś pustkę, nie wiem jak to nazwać. Przed chwilą skończyłam czytać i nie zdziwię się, gdy za kilka dni zobaczę, że moja opinia jest bezsensowna. Po prostu polecam ;)

Nawet nie zauważyłam, gdy sięgnęłam po ostatnią część "Igrzysk", cieszyłam się, że poznam końcowe losy bohaterów, jak i jednocześnie chciałam odłożyć to na później, aby dłużej móc cieszyć się książką, chęć czytania jednak wygrała. W końcu dowiadujemy się wszystkiego na temat Trzynastego Dystryktu i powstań w całym Panem. Odkrywamy ogromną rolę Kosogłosa. Ponownie odczuwamy...