Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako pierwszy obejrzałam serial "Kości", dopiero później usłyszałam o książce, mimo, że podobnego typu lektury czytałam już wcześniej. Jednak "Diabelskie kości" mnie zawiodły. Powiem szczerze, że pod koniec książki nie pamiętałam nawet, kto na początku był podejrzany o morderstwa. Dużo bardziej też przemawia do mnie kreacja głównych bohaterów z serialu, niż z książki. Szczerze mówiąc zawiodłam się.

Jako pierwszy obejrzałam serial "Kości", dopiero później usłyszałam o książce, mimo, że podobnego typu lektury czytałam już wcześniej. Jednak "Diabelskie kości" mnie zawiodły. Powiem szczerze, że pod koniec książki nie pamiętałam nawet, kto na początku był podejrzany o morderstwa. Dużo bardziej też przemawia do mnie kreacja głównych bohaterów z serialu, niż z książki....

W mojej biblioteczce jest wiele książek i każda ma swój prywatny przydomek. Jedne nazywam mianem „książek, o których się nie zapomina”, inne „książki, które są klasykami”, a jeszcze inne „książkami na jedno popołudnie”. Takim mianem właśnie nazwałabym książkę Anny Walczak „Spalona róża”. Mimo negatywnego zabarwienia tego zwrotu, to dla mnie jest ono całkowicie pozytywne. „Książki na jedno popołudnie” to takie, które można przeczytać, zachwycić się nimi i jeszcze przez kilka dni o nich pamiętać, a później znów zapomnieć, by za jakiś czas móc na nowo przeżywać przygody z owej „książki”.
Nie chciałabym pisać o negatywnych aspektach tej lektury, ponieważ nie ma potrzeby zniechęcać tak młodej i świeżej autorki. „Spalona róża” jest lekką i przyjemną powieścią, taką, którą się czyta jednym tchem i z uśmiechem na twarzy. Opowiada ona o losach dwóch osób, znajomych ze szkolnej ławki, znienawidzonych przez siebie. Ona, wychowywana przez ojca alkoholika, on, żyjący w przepychu, zarządzający rodzinnym biznesem. Ich drogi się spotykają się, gdy przyjaciel zakłada się w pubie z Danielem o to, że ten się nigdy nie ustatkuje. Słysząc to dziewczyna spotyka się z nim i proponuje, że wyjdzie za niego i zamieszka. Los sprawia, że Daniel zakochuje się w Madison i odtąd, pomimo kilku przeszkód, są szczęśliwi.
Muszę przyznać, że podczas czytania nie mogłam się doczekać momentu, gdy w końcu Daniel pocałuję Madison. Było to coś niesamowitego! Poza tym kreacja głównego bohatera mi się spodobała, chciałabym sama mieć takiego chłopaka. Jeśli ktoś spotka takiego chłopaka jak Daniel, to przyślijcie go do mnie ;-).
Czekam na kolejną powieść Anny, równie słodką i przewrotną!

W mojej biblioteczce jest wiele książek i każda ma swój prywatny przydomek. Jedne nazywam mianem „książek, o których się nie zapomina”, inne „książki, które są klasykami”, a jeszcze inne „książkami na jedno popołudnie”. Takim mianem właśnie nazwałabym książkę Anny Walczak „Spalona róża”. Mimo negatywnego zabarwienia tego zwrotu, to dla mnie jest ono całkowicie pozytywne....

Książka sama w sobie nie była zła. Odniosłam jednak wrażenie, że ktoś, kto nie przeczytał Zmierchu, nie zrozumiałby o co chodzi w owej parodii i na pewno by go nie rozśmieszyła. Szczerze mówiąc bardziej śmieszyła mnie głupota autora, niż śmieszność tej książki.

Książka sama w sobie nie była zła. Odniosłam jednak wrażenie, że ktoś, kto nie przeczytał Zmierchu, nie zrozumiałby o co chodzi w owej parodii i na pewno by go nie rozśmieszyła. Szczerze mówiąc bardziej śmieszyła mnie głupota autora, niż śmieszność tej książki.