Ta historia jest okrutna, ponura i dołująca w całości. Od pierwszej strony do ostatniej nie niesie ze sobą nic pozytywnego, mało tego – niesie ze sobą wiele gniewu, nieprzepracowanej traumy, złych emocji.

Sus jest młodą kobietą, która zawsze była sama. Jej matka została zabita przez ojca, ojciec siedzi w więzieniu, brat uciekł do wojska, gdzie oberwał odłamkiem i leży nieprzytomny w szpitalu. Ona sama natomiast włóczyła się po ośrodkach dla młodzieży i rodzinach zastępczych. Niby ma rodzinę, ale widać jak bardzo można się na niej oprzeć. Sus całe życie towarzyszył strach. Zawsze bała się ludzi, bo żyła w środowisku, gdzie decydowała ordynarna siła. W końcu postanawia przestać się bać. Kolekcjonuje noże i inne narzędzia, żeby móc się obronić. Pewnego dnia postanawia napaść na grupę chłopaków, żeby sobie udowodnić, że jest gotowa na stawienie czoła wszystkim. Atak kończy się niepowodzeniem.

Ta książka – tak chwalona za poruszanie trudnych tematów – jest przede wszystkim studium beznadziejności. Dla mnie przekracza granice dobrego smaku, kiedy Sus kupuje kociaka, żeby poderżnąć mu gardło. To było za dużo. Główna bohaterka nie daje się lubić, ale to oczywiste. Problem w tym, że ja nawet nie miałam dla niej współczucia. Dziewczyna wiele przeszła i nie znała metody na poradzenie sobie z życiem, to jestem w stanie zrozumieć. Jestem w stanie zrozumieć, że najprostsze dla niej było sianie agresji i znęcanie się nad słabszymi. Tylko że ona dokonywała samych złych wyborów. I nie wyciągała z tego wniosków. Tak, jakby jej celem była autodestrukcja.

Nie znoszę książek, które sprowadzają mnie od pierwszej strony na równię pochyłą i ciągną do końca, aż wpadnę w ten wir razem z bohaterką. Wiem, że życie nie jest sprawiedliwe, że ludzie rządzą się schematami, utartymi ścieżkami i często nie zmieniają się mimo wszystko. Czy Sus stałaby się lepsza, gdyby ktoś do niej wyciągnął rękę? Być może. Ale nikt nie wyciągnie ręki do dziewczyny ze sztyletem.

Powieść jest prowadzona przez trzecią osobę, napisana jest sprawnie, prosto, więc czyta się szybko. To jedyna jej zaleta. Gdybym miała przebijać się przez 800 stron takiego maratonu nienawiści, to sama miałabym ochotę zabić.

Nie zostanę fanką Bengtssona. Wiem, że literatura skandynawska nie jest radosna i pełna życia, ale Życie Sus bije na głowę wszystkie najbardziej dołujące powieści, jakie znam. Wybór zostawiam Wam – jeśli nie przeszkadza Wam list samobójcy rozłożony na raty, to czytajcie.

Ta historia jest okrutna, ponura i dołująca w całości. Od pierwszej strony do ostatniej nie niesie ze sobą nic pozytywnego, mało tego – niesie ze sobą wiele gniewu, nieprzepracowanej traumy, złych emocji.

Sus jest młodą kobietą, która zawsze była sama. Jej matka została zabita przez ojca, ojciec siedzi w więzieniu, brat uciekł do wojska, gdzie oberwał odłamkiem i leży...