Autorka znalazła się w Baku w 2009, i spędziła tam kilka miesięcy prowadząc badania terenowe do pracy doktorskiej poświęconej islamowi w Azerbejdżanie. Ciężko w tak krótkim czasie wtopić się w tamtejsze społeczeństwo, dodatkowo utrudnia to brak znajomości języka (rosyjski jako lingua franca odchodzi powoli do lamusa), siłą rzeczy nie sprzyja to obserwacjom intymnego życia i dogłębnym analizom socjologicznym, dlatego sama książeczka jest bardzo ogólna i krótka, poza tym bardziej niż o mieszkańcach Baku, traktuje ogólnie o Azerach (dopiero potem precyzuje jak dane zagadnienia ma się do metropolii).

Brakuje informacji o samej tkance miasta, zaledwie to muśnięto. Całe Baku (poza starówką) pochodzi z czasów kolonialnych rządów carskiej Rosji i komunistycznego reżimu. Wiąże się z tym masa ciekawych faktów i historii, o których tutaj nie poczytamy.

Choć książka powstała z informacji pozyskiwanych niejako przy okazji funkcjonowania w Baku i analizie materiałów pisanych, choć nie jest wyczerpującą monografią, to jest bardzo ładnie napisana, bardzo swobodnym (ale nie kolokwialnym) językiem – czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Świetnie utrwala zasłyszane wcześniej informacje i porządkuje kwestie natury obyczajowej. Przydałoby się ją poszerzyć, dodać więcej szczegółów, anegdot – do tego trzeba jednak dłuższego pobytu albo rozmów z rezydentami (co jednak znakomicie umożliwia internet, nie trzeba się nawet ruszać z fotela).

Błędy do poprawy: na stronie dziesiątej autorka pisze o „chińskim alfabecie” – nie ma czegoś takiego jak chiński alfabet, są tysiące ideogramów które mają zupełnie inną funkcję niż litery. Sensownie tłumaczy to Wikipedia i Peter Hessler w „Kościach Wróżebnych”.
Strona 21 – coś się tu przy pisaniu pomyliło z Rosją. Tym razem błąd techniczny, nie merytoryczny, potem coś podobnego ma miejsce w dalszej partii tekstu... i później już w zasadzie już bez wpadek... jednak... na granicy błędu jest stwierdzenie o preferencjach kawowo-herbacianych. Autorka daje do zrozumienia, że Turcy są kawoszami – tymczasem nic bardziej mylnego, tak się utarło, ale konkretne dane statystyczne wskazują wysokie spożycie herbaty, wyższe niż w UK. Turcy nie odbiegają zatem w tym względzie od reszty muzułmanów.

Autorka znalazła się w Baku w 2009, i spędziła tam kilka miesięcy prowadząc badania terenowe do pracy doktorskiej poświęconej islamowi w Azerbejdżanie. Ciężko w tak krótkim czasie wtopić się w tamtejsze społeczeństwo, dodatkowo utrudnia to brak znajomości języka (rosyjski jako lingua franca odchodzi powoli do lamusa), siłą rzeczy nie sprzyja to obserwacjom intymnego życia i...