Zanim zaczęłam czytać "Ziemię Elżbiety", odnalazłam genezę powstania tej książki. Pola Gojawiczyńska przed napisaniem jej zamieszkała przed II wojną światową w Piekarach Śląskich u rodziny Ślązaków - Schaferów, właścicieli zakładu sztuki sakralnej. Obiecywała im, że opisze rodakom o wspaniałym Śląsku i jego mieszkańcach, gdyż była zachwycona przyłączeniem Górnego Sląska do Polski.
Jednak spojrzała zbyt krytycznym okiem na Ślązaków i pokazała ich zycie, takie jakie było naprawdę bez upiększeń i dlatego Ślązakom książka się nie spodobała.
Pokazała w jakiej biedzie żyła na początku bohaterka książki Elżbieta wraz z rodziną czekając, aż ojciec, który zajmował się renowacją obiektów sakralnych dostanie kolejne zlecenie na roboty.
W końcu udało im się przenieść do dalszej rodziny już staruszków na Śląsku. I tam właśnie Agnieszka, matka Elżbiety rozwinęła swój biznes - zakład i sklep z przedmiotami sakralnymi, dając tym samym pracę innym ludziom. Ale obok nich ludzie żyli w biedzie. Dopóki kopalnie prosperowały, to i ludzie nie narzekali. Gdy zaczęło się zamykanie kopalń, już nie było tak wesoło. Elżbieta wyjechała ze Śląska, ale i powróciła do swojej ziemi i jej losy były trochę skomplikowane.
Gojawiczyńska pokazała mieszkańców Śląska jako lud prosty, bogobojny. Bardzo podobał mi się opis obchodzenia świąt, dziś już tego nie czujemy.
Nie czyta się tej książki łatwo, ale warto poznać Śląsk i Ślązaków z czasów międzywojennych wraz z ich codziennością, biedą, zabobonami i problemami.

Zanim zaczęłam czytać "Ziemię Elżbiety", odnalazłam genezę powstania tej książki. Pola Gojawiczyńska przed napisaniem jej zamieszkała przed II wojną światową w Piekarach Śląskich u rodziny Ślązaków - Schaferów, właścicieli zakładu sztuki sakralnej. Obiecywała im, że opisze rodakom o wspaniałym Śląsku i jego mieszkańcach, gdyż była zachwycona przyłączeniem Górnego Sląska do...