Nazywał się Raymond Maufrais.
Miał zaledwie 22 lata, gdy już jako doświadczony podróźnik podjął kolejną, o wiele bardziej niebezpieczną, niż wcześniejsze, wyprawę odkrywczą. Sam jeden wyruszył przez puszcze Gujany, żeby dotrzeć do górskiego masywu Tumuc-Humac, a po pewnym czasie zaginął bez wieści.
Wszystkie poszukiwania za zaginionym okazały się bezowocne. Mimo że trafiono na jego ślad. Ostatni. Nad brzegiem puszczańskiej rzeki Tamouri znaleziono dawno opuszczony biwak. I pozostawiony tam przez Raymonda Maufrais jego dziennik podróży.

Wstrząsająca książka. Niewiele jest takich w całej literaturze podróżniczej, mimo że niezwykłe i dramatyczne przeżycia są dla niej chlebem powszednim.
Pod wspólnym tytułem „Zielone piekło” opublikowano nie tylko pamiętnik Raymonda Maufraisa z jego ostatniej, tragicznej wyprawy, ale również jego poprzednio napisaną książkę z wypraw do brazylijskich Indian. Pierwsza część jest zredagowaną oficjalnie relacją z wyprawy i nie tak poruszającą jak dziennik - pisany pod wpływem chwili, pośród strachu o życie, przed śmiercią w "zielonym piekle", ale i radosnych małych zwycięstw nad przeciwnościami oraz dodających otuchę wspomnień. Tę część czyta się z przejęciem i wypiekami na twarzy, a także ze zgrozą, zwłaszcza gdy wiemy - już od początku, że te zapiski to będzie ostatnia relacja Autora.

Nazywał się Raymond Maufrais.
Miał zaledwie 22 lata, gdy już jako doświadczony podróźnik podjął kolejną, o wiele bardziej niebezpieczną, niż wcześniejsze, wyprawę odkrywczą. Sam jeden wyruszył przez puszcze Gujany, żeby dotrzeć do górskiego masywu Tumuc-Humac, a po pewnym czasie zaginął bez wieści.
Wszystkie poszukiwania za zaginionym okazały się bezowocne. Mimo że trafiono...