Rok 2015 jak dotąd minął mi na lekturze zaskakująco dużej liczby dobrych książek. Wiedziałam, że to nie potrwa długo. Zbiór "Poparzone dzieci Ameryki" nie jest może zły, ale wywołał u mnie mieszane uczucia. Spośród dziewiętnastu opowiadań tak naprawdę podobało mi się tylko jedno, "Faith albo wskazówki praktyczne dla młodej damy" Amandy Davis. Za ciekawe, prowokujące czy zmuszające do myślenia uznałam również "Umiem mówić!™" George'a Saundersa (ciekawe podejście, przedstawienie przerysowanych obsesji dzisiejszego świata), "Inkarnacje poparzonych dzieci" Davida Fostera Wallace'a (przerażające obrazy opisane z zaskakującym spokojem), "Listy Stevena, psa, do szefów wielkiego biznesu" Dave'a Eggersa (niespotykany pomysł), "Dentofilię" Julii Slavin (obraz niczym ze snu) i "Pierwszych ludzi" Stacey Richter (świetnie napisane opowiadanie, bardzo dobrze się czyta). Niestety, niektóre z historii ocierają się mocno o fantastykę i science fiction, które z reguły są dla mnie nie do przełknięcia. Inne wydają się pisane nieco na siłę, jak gdyby autorzy chcieli za wszelką cenę pokazać, jak to dzisiejszy świat wszystko uprzedmiotawia. Jeszcze inne były po prostu znośne, ale nie wywarły na mnie takiego wrażenia, jakie pewnie założyli sobie autorzy czy wydawcy. Dlatego właśnie moje uczucia są mieszane - mamy tutaj kilka naprawdę dobrych, ciekawych, poruszających utworów z drugim dnem, ale mamy też kilka przeciętnych albo przedobrzonych opowiadań, a przynajmniej dla mnie tak przedstawia się ten zbiór.

Rok 2015 jak dotąd minął mi na lekturze zaskakująco dużej liczby dobrych książek. Wiedziałam, że to nie potrwa długo. Zbiór "Poparzone dzieci Ameryki" nie jest może zły, ale wywołał u mnie mieszane uczucia. Spośród dziewiętnastu opowiadań tak naprawdę podobało mi się tylko jedno, "Faith albo wskazówki praktyczne dla młodej damy" Amandy Davis. Za ciekawe, prowokujące czy...