Wiecie, jak kupuję książki? Na przykład widzę piękną okładkę, więc kupuję. Albo czytam pierwsze zdanie lub kilka, zachwyca mnie to, wiec kupuję. Czasem tytuł jest tak piękny, że długo nie myśląc, po prostu kupuję.

"Wszystkie sowy" to nr 2, czyli przeczytalam pierwsze zdania o tym, że mama kazała chłopcu odśnieżyć podwórze, za co też syn się zabrał. Uznałam, że to taki piękny wstęp do jakiejś superhistorii! Kupiłam.

Mogłabym napisać, że potem było już tylko lepiej, ale niestety się zawiodłam (ostatnio niestety wiele lektur mnie zawodzi).

Mogłabym też napisać, że to - jak mówi okładka - wzruszająca "opowieść o przyjaźni jedenastoletniego Luciego oraz starszego mężczyzny, Emila...", że to piękna opowieść o dzieciństwie, o historii Rumunii w XX wieku, o zawiłościach życia ludzkiego, że to magiczna powieść, która mnie porwała, jak i ponoć porwała wszystkich czytelników z LC.

No ale nie napiszę tego.

Wymęczyłam się, co najmniej jakby ktoś kazał mi biegać. Długie, kręte, koślawe zdania, akapity ciagnące się bez przerwy na kilka stron, koszmar.

Często czytam książki przegadane, lubię rozkminy, lubię strumień świadomości, lubię te wszystkie zakręcone i zapętlone długie zdania, ale tutaj zupełnie odbiłam się od ściany. A dokładniej odbiłam się od bloku nieprzyjaznego tekstu.

Dopiero gdy przekroczyłam połowę książki, poczułam, że ta książka jest O CZYMŚ. Ale to chyba nie o to chodzi, by męczyć się przez ponad sto stron i potem dostawać w nagrodę jakiekolwiek wyjaśnienia. Szczególnie że pierwsza połowa nie porywała ani fabularnie, ani stylistycznie.

Wiecie, jak kupuję książki? Na przykład widzę piękną okładkę, więc kupuję. Albo czytam pierwsze zdanie lub kilka, zachwyca mnie to, wiec kupuję. Czasem tytuł jest tak piękny, że długo nie myśląc, po prostu kupuję.

"Wszystkie sowy" to nr 2, czyli przeczytalam pierwsze zdania o tym, że mama kazała chłopcu odśnieżyć podwórze, za co też syn się zabrał. Uznałam, że to taki...