Bardzo przyjemna w odbiorze, łatwo się ją czyta, mimo że nie ma w niej nic fundamentalnie odkrywczego. Książka opatrzona jest wstępem przygotowanym przez tłumacza, który to wstęp jest trudniejszy w odbiorze od samej treści książki i właściwie nie omawia w żaden sposób tejże, a po prostu dyskutuje z ówczesnymi trendami w filozofii.

Sama książka napisana dosyć przystępnym (jak na metafizykę) językiem. Jeśli wstęp Cię przerośnie (choć jeśli interesujesz się naturą bytu, to raczej tak się nie powinno zadziać) to możesz go spokojnie pominąć.

Główną tezą omawianej przeze mnie pozycji jest obrona i próba aplikacji podejścia polegającego na zapuszczaniu sondy w głąb czystego trwania, czystego „dziania się” i zbieranie owoców takiego rozwiązania. Autor podejmuje też wątki filozofii nauki, matematyki, czasu. Taki swoisty, lekkostrawny miszmasz.

Książka okraszona jest wieloma trafnymi porównaniami i obrazowymi wytłumaczeniami pewnych zagadnień metafizycznych. Aczkolwiek podsumowałbym ją stwierdzeniem zaczerpniętym z samego autora: „(…)przedmiotem metafizyki są różniczki i całki jakościowe” i tak też właśnie Bergson pragnął wytłumaczyć przedmiot badań metafizyki we „Wstępie…”.

Mówiąc ogólniej, nawet jeśli po przeczytaniu stwierdzisz, że czytanie Bergsona było totalną stratą czasu, to biorąc pod uwagę "grubość" tej książki, nie straciłbyś go za dużo. To czemu by nie zaryzykować? ;-)

Bardzo przyjemna w odbiorze, łatwo się ją czyta, mimo że nie ma w niej nic fundamentalnie odkrywczego. Książka opatrzona jest wstępem przygotowanym przez tłumacza, który to wstęp jest trudniejszy w odbiorze od samej treści książki i właściwie nie omawia w żaden sposób tejże, a po prostu dyskutuje z ówczesnymi trendami w filozofii.

Sama książka napisana dosyć przystępnym...