Obserwacje akademickiego wykładowcy z Norwegii, poczynione w trakcie jego wielokrotnych i wieloletnich podróży wzdłuż tytułowej rzeki, które zakończył w 2020 roku. Otoczenie towarzyszące mu w trakcie tych wojaży tak właściwie jest bodźcem do historycznych odniesień o Rosji i jej związku z Wołgą. Historii, której nie uległ ślepej ”fascynacji”. Autor potrafi zachować krytycyzm, a tym samym obiektywizm. Jednocześnie podaje ciekawe wątki od tworzenia zrębów państwowości Rusi (wątek Wikingów), przez splątanie losów Lenina i rodziny Kieryńskich, aż po zbrodnicze i często nie potrzebne ogromne budowy socjalizmu.
To co szczególnie przykuło moją uwagę, to dogmatyczne, banalne a wręcz kiczowate porównania jakimi często posługują się Rosjanie. Choćby porównywanie Wołgi do cierpień rosyjskiego ludu. Wołga to rosyjski lud, itp. Górnolotne synonimy, pseudo uduchowione, które nie wiadomo co mają odzwierciedlać? Mają jedynie uniemożliwić innych dyskusję o „rosyjskości”. Często przejawiającej się zaniedbaniem, agresją, wulgarnością, zachłannością (może te cechy tak mnie rażą bo widzę w nas pewne naleciałości tej, nabytej przez lata „rosyjskiej kultury”). Każdą próbę krytycyzmu część Rosjan zbija hasłem niezrozumienia „rosyjskiej duszy”, która ma być metafizyczna. Tylko, co to znaczy …?

Obserwacje akademickiego wykładowcy z Norwegii, poczynione w trakcie jego wielokrotnych i wieloletnich podróży wzdłuż tytułowej rzeki, które zakończył w 2020 roku. Otoczenie towarzyszące mu w trakcie tych wojaży tak właściwie jest bodźcem do historycznych odniesień o Rosji i jej związku z Wołgą. Historii, której nie uległ ślepej ”fascynacji”. Autor potrafi zachować...