Autobiograficzna powieść Jerzego Krzysztonia, pisarza dziś niesłusznie zapomnianego. Autor, tak jak powieściowy Jurek, został zesłany wraz z matką i młodszym bratem do Kazachstanu. I o tym okresie życia jego i bliskich oraz znajomych opowiada ta książka. Jej wielkim atutem jest przede wszystkim autentyczność oraz szczerość i punkt widzenia młodego chłopca, dopiero wchodzącego – co będzie wyraźnie pokazane w książce – w okres dojrzewania.
Widzimy zatem małą historie - zwykłych ludzi, żyjących pośród takich samych jak oni – Rosjan, Niemców i Ukraińców – również zesłanych w suche stepy Kazachstanu. Opisy poszczególnych postaci również są właściwe sposobowi postrzegania dziecka. A więc czytelnik najpierw dowiaduje się tego, co Jurek widzi i słyszy, a ewentualnie dopiero później – chociaż niekoniecznie – co o nich wie. W tej hierarchii narodowość czy światopogląd zajmują dalekie miejsce. Patrząc na kobietę (a stanowiły one około 80% zesłanych) najpierw ocenia jej osobowość, od pewnego momentu również urodę i nie ma dla niego znaczenia czy to Ukrainka czy Uzbeczka.
Dzięki Krzysztoniowi czytelnik poznaje realia pracy na zesłaniu,wypoczynku, opieki medycznej czy szkolnej, nawet gdy były one iluzoryczne. Otrzymujemy opisy stepu, poszczególnych miejscowości, aułów, namiotów Kazachów, ukraińskiego kołchozu arbuzowego w stepie czy uzbeckiego bazaru. Ludzie są tacy sami niezależnie od narodowości czy religii bądź światopoglądu. Wszyscy pragną szczęścia, stabilizacji, miłości. Lubią poznawać innych, wesoło – na ile to możliwe – spędzać czas, kochać się platonicznie i cieleśnie a także oddawać się używkom – na miarę ich dostępności. W powieści jest dużo wypowiedzi po ukraińsku, rosyjski, słów kazachskich czy uzbeckich. Dzieci,jak młodszy brat Jurka, mówili językiem rówieśników, a więc ówczesnym surżykiem – mieszanką rosyjskiego z ukraińskim z naleciałościami z lokalnych języków. Ale znajdowały wspólny język i bawiły się na miarę możliwości.
Wreszcie autor pokazuj proces formowania się Armii Andersa i jej dalsze plany. To także pozwala spojrzeć na bezmiar osób, które chciały się do niej dostać, ale im się nie udało. Rodzina autora miała to szczęście, a czytelnicy dzięki temu mogą zobaczyć, jak wyglądało nowe życie Polaków w Kazachstanie, budowane od narzuconego im, niechcianego początku.
Przeczytane w ramach styczniowego wyzwania LC – książka z motywem początku.

Autobiograficzna powieść Jerzego Krzysztonia, pisarza dziś niesłusznie zapomnianego. Autor, tak jak powieściowy Jurek, został zesłany wraz z matką i młodszym bratem do Kazachstanu. I o tym okresie życia jego i bliskich oraz znajomych opowiada ta książka. Jej wielkim atutem jest przede wszystkim autentyczność oraz szczerość i punkt widzenia młodego chłopca, dopiero...