Za mną drugi tom Upiornych opowieści... no cóż, poziom niewiele się podniósł 😅

Mniej w tej czesci jest na szczęście historii na zasadzie puenty kończącej się krzyczeniem na słuchaczy, ale ze dwie takie się pojawiły i już zaczynały niestety irytować tym stylem - w końcu czyta się książkę tego gatunku, żeby poczuć dreszczyk emocji, a nie nauczyć, jak zrobić (dość mierny) jumpscare na potencjalnych słuchaczach. Kompletnie mnie to nie przekonało.

Pojawiały się lepsze i słabsze opowiastki, aczkolwiek większość nie zaciekawiła mnie, ani nie wywołała większych emocji. W dodatku historia o kości była prawie identyczna jak historia o palcu z pierwszego tomu, więc tu dodatkowy zawód powtarzaniem treści. Najbardziej przerażające z całości były tu chyba ilustracje, bo one są tu akurat dużym atutem w wywoływaniu mrocznego klimatu. Ale poza tym niewiele tu widzę pozytywów. Został mi ostatni tom tej trylogii - w swojej naiwności ciągle mam nadzieję, że się coś polepszy 😅

Za mną drugi tom Upiornych opowieści... no cóż, poziom niewiele się podniósł 😅

Mniej w tej czesci jest na szczęście historii na zasadzie puenty kończącej się krzyczeniem na słuchaczy, ale ze dwie takie się pojawiły i już zaczynały niestety irytować tym stylem - w końcu czyta się książkę tego gatunku, żeby poczuć dreszczyk emocji, a nie nauczyć, jak zrobić (dość mierny)...