Annabelle zaczęła uciekać w wieku siedmiu lat i nie przestała przez kolejnych dwadzieścia pięć. Ojciec zabierał ją do innego miasta, gdy tylko czuł, że zbliża się zagrożenie. Ale czego właściwie się bał? Był paranoikiem, czy bohaterem? Zniszczył życie Annabelle, czy je ocalił? Kiedy po latach dziewczyna dowiaduje się z gazet, że najwyraźniej właśnie odnaleziono jej ciało w masowym grobie, decyduje się wyjść z cienia, żeby wreszcie odkryć prawdę. Nie wiadomo tylko, czy prawda ją wyzwoli, czy zabije.

„W ukryciu” Lisy Gardner to druga część serii o śledztwach prowadzonych przez detektyw sierżant D. D. Warren z bostońskiej policji. Prawdę mówiąc, sama D. D. schodzi tu na drugi plan, a na pierwszy wysuwa się Bobby Dodge, którego również poznaliśmy w pierwszej powieści z serii. „W ukryciu” można czytać niezależnie od „Samotnej”, ale lepiej byłoby zachować właściwą kolejność lektury, bo druga część mocno nawiązuje do pierwszej i zawiera liczne spoilery.

Lisa Gardner zabiera nas tym razem w ruiny bostońskiego szpitala psychiatrycznego, gdzie w podziemnej kryjówce grupa młodzieży natrafia na makabryczne znalezisko. Autorka uderza w czuły punkt, ponownie poruszając problem porwań i znęcania się nad dziećmi. Jej powieść pokazuje, że ofiarami nie są tylko ci, którzy zginęli, ale również ci, którzy ocaleli z koszmaru. Akcja rozwija się w równym tempie, ciągle pojawiają się nowi podejrzani, każdy wielowymiarowy, z własną historią do opowiedzenia. Przez jakieś 85% książki byłam przekonana, że to najlepsza powieść Gardner, jaką czytałam, a potem… nie byłam już taka pewna.

Nie chodzi o to, że nie podobało mi się rozwiązanie zagadki, wręcz przeciwnie, samo rozwiązanie było w pełni zadowalające. Ale już niekoniecznie to, jak śledczy doszli do tego rozwiązania. Po pierwsze nie lubię, kiedy przed czytelnikiem ukrywa się kluczową postać – często robiła to Christie, „zapominając” wspomnieć, że główny bohater miał kochankę/zaginioną siostrę/brata bliźniaka, którzy na koniec wyskakiwali jak diabeł z pudełka. Po drugie, większą część zagadki na temat przeszłości Annabelle wyjaśnia postać zupełnie poboczna i bardzo luźno związana z akcją. Przez kilkaset stron śledczy nie mogą ustalić nic pewnego i nagle w kilkuminutowej rozmowie dostają wszystkie odpowiedzi na tacy, bez żadnego wysiłku z ich strony. Wreszcie Annabelle, całe lata szkolona przez ojca w sztuce przetrwania, w kluczowych momentach zapomina o całej wyuczonej ostrożności i impulsywnie rzuca się w ramiona niebezpieczeństwa. Po co montować trzy zamki w drzwiach, jeśli otwiera się je na oścież w momencie zagrożenia?

Tych kilka mankamentów nieco popsuło przyjemność płynącą z lektury, ale poza tym powieść czytało się doskonale i z pełnym zaangażowaniem. Bohaterowie nie są nam obojętni i z przyjemnością śledzi się ich zgryźliwe dyskusje. Mimo wszystko była to bardzo przyjemna i wciągająca lektura.

Agnieszka Kruk